ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΔΑΣΚΑΛΕ

Υπάρχουν  άνθρωποι που λυπάσαι για την απώλειά τους, ακόμα και όταν αυτή λογίζεται ως  πλήρης ημερών.  Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Στάθης Πελαγίδης. Έξυπνος,  Έντιμος, δίκαιος,  καλόβουλος, καλόψυχος, φιλότιμος, μετριόφρων, ανυστερόβουλος και προπάντων ευπατρίδης, ήταν οπλισμένος με αφειδώλευτη δοτικότητα και πυρωμένες φιλοδοξίες. Με τις ιδιότητες και το έργο του χάραξε έντονα το  στίγμα της ύπαρξής του στον πίνακα της περατότητας του ανθρώπου. Πιστεύω πως όποιος τον γνώρισε και διαβάσει αυτές τις γραμμές θα του αποδώσει τουλάχιστον αυτές τις ιδιότητες.

Γεννημένος στο προσφυγοχώρι Οινόη σε δύσκολους καιρούς κατάφερε να σπουδάσει φιλόλογος, να διδάξει σε Γυμνάσιο και να εξελιχθεί σε καθηγητή του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Παράλληλα τίμησε την ποντιακή καταγωγή του με τη συγγραφή πολλών βιβλίων και μελετών για τον ποντιακό ελληνισμό, δίνοντας επίσης πολλές σχετικές διαλέξεις.

Η τάξη του 1972 τον γνωρίσαμε ως νεοδιορισμένο φιλόλογο στο Γυμνάσιο Καστοριάς και έχουμε τις καλύτερες αναμνήσεις, τόσο για τον καθηγητή όσο και για τον άνθρωπο Σ. Πελαγίδη. Ως καθηγητής ήταν δίκαιος και αξιοκρατικός. Βαθμολογούσε τις ικανότητες του μαθητή και όχι την καταγωγή του. Από τους πρώτους που διέρρηξε τη νοοτροπία των καθηγητών της παλιότερης γενιάς που κατάγονταν από την πόλη και βαθμολογούσανμεροληπτικά τα παιδιά που προέρχονταν από τα χωριά έναντι των παιδιών της πόλης και κυρίως τα παιδιά των προυχόντων της πόλης. Αυτός, ο Κ. Σημαιοφορίδης, ο Λ. Νικηφορίδης και η Μ. Καραγιάννη άλλαξαν πρώτοι τα δεδομένα κι ύστερα ακολούθησαν και άλλοι νεότεροι.

Ως άνθρωπος, φιλότιμος, καλόβουλος και καλόψυχος καθώς ήταν, δεν πιστεύω ότι έβλαψε ποτέ κάποιον. Όποιος τον γνώριζε τον εκτιμούσε και επιζητούσε τη συντροφιά του. Αγαπούσε τους νέους και ιδιαίτερα τους μαθητές του. Προσωπικά θα τον θυμάμαι με ασύνορη ευγνωμοσύνη. Αρχικά γι’ αυτά που μου έδωσε ως φιλόλογος. Ύστερα για τα στραβά μάτια που έκανε όταν τον έστελνε ο Γυμνασιάρχης να βρει την παρέα των κοπανατζήδων της τελευταίας τάξης που έκανε κοπάνα για να κολυμπήσει στον Αι Σωτήρα ή πήγαινε στον κινηματογράφο Ορφέα. Ποτέ δεν μας πρόδωσε! Και, τέλος, επειδή όταν του ζήτησα να έρθει στην Καστοριά, από τη Θες/νίκη όπου ζούσε, για να παρουσιάσει το πρώτο μου μυθιστόρημα τη «ΝΟΣΗΛΕΥΤΡΙΑ», έσπευσε χωρίς δεύτερη κουβέντα να με τιμήσει με την παρουσία του, παρότι τότε ογδοντάχρονος!

Είπε για το βιβλίο του μαθητή του τα καλύτερα λόγια. Τον ευχαριστώ και τον ευγνωμονώ γι’ αυτό!

Αιωνία σου η μνήμη, πρόδρομε και πρωτοπόρε, Δάσκαλε! Καλό Παράδεισο!