του Γιώργου Χριστοφορίδη
– Πας επίσκεψη, σου ανοίγει ο άλλος με το ζιβάγκο. Γίνεται να φχαριστηθείς την επίσκεψη άμα κρυώνεις; Πας στην ταβέρνα να φας και κάνει κρύο. Γίνεται να φας ενώ πουντιάζεις;
Πας σʼ ένα γραφείο να κάνεις τη δουλειά σου και βλέπεις τον άλλον να δουλεύει φορώντας το μπουφάν. Γίνεται να δουλεύεις, όταν τουρτουρίζεις;
Πλέον, ζούμε στο κρύο. Εκεί μας κατάντησαν. Ολες οι πολυκατοικίες έχουν συμφωνήσει μεταξύ τους και βάλανε λουκέτα στους λέβητες. Τα air condition, οι σόμπες και τα τζάκια (όπου υπάρχουν) δουλεύουν φουλ.
Από την καινούρια χρονιά, που η ΔΕΗ προχωρά σε νέες – αδιανόητες- αυξήσεις στα τιμολόγιά της, όμως, και τα air condition με το… σταγονόμετρο θα ανάβουν. Μένουν σόμπες και τζάκια. Κι αυτά, όμως, τα έχουν ενοχοποιήσει: μολύνουν την ατμόσφαιρα, μας λένε, πέθαναν άνθρωποι παλιότερα στο Λονδίνο, μας λένε (καλά, από κάρβουνα πέθαναν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Αλλά και οικολογικές ανησυχίες να μην έχεις, πού να βρεις ξύλα στην Αθήνα; Ο πετρελαιο-τρόμος έφερε επιδρομή και η επιδρομείς εξαφάνισαν όλα τα καυσόξυλα. Θα ξαναφέρουν σύντομα λένε οι μαντράδες. Αλλά και που θα ξαναφέρουν, τι; Διακόσια είκοσι ευρώ ο τόνος… Την ίδια ώρα που… ξέρετε πόσο κάνει ένας τόνος ξύλα στην Καστοριά, για παράδειγμα; Εκατον δέκα ευρώ, παρακαλώ! Τα μισά λεφτά! Και καλύτερα ξύλα, όχι σαν αυτά της Αθήνας που, αν δεν είσαι κολλητός του καυσοξυλά να σου φέρει από τα «καλά», δεν παίρνουν με τίποτα.
Αλλά δεν είναι το θέμα τα καυσόξυλα, τα τζάκια και οι σόμπες, τα air condition, το ρεύμα και το πετρέλαιο, οι λέβητες και τα καλοριφέρ. Το θέμα είναι το κρύο. Οχι, όχι, το χειρότερο -στην ουσία- δεν είναι καν αυτό. Είναι ο τρόμος που φέρνει μαζί του το κρύο.
Είναι ότι, κάποια στιγμή, μας είπανε πως -από δω και πέρα- πρέπει όλη μας τη ζωή να τη ζήσουμε φοβισμένοι. Φοβισμένοι ότι θα κρυώνουμε. Για μια ζωή. Φοβισμένοι ότι θα γυρίζουν τα παιδιά μας και θα μας λένε «μπαμπά κρυώνω» κι εμείς δε θα έχουμε τίποτε να τους απαντήσουμε.
Μας το είπανε κι αυτό… Κι εμείς το δεχτήκαμε. Και, έτσι φοβισμένοι, αρχίσαμε να τρέχουμε για να βρούμε τρόπο να κρυώνουμε κάπως λιγότερο. Προσέξτε: όχι για να ζεσταθούμε. Αυτό πάει, τελείωσε. Συνθηκολογήσαμε, πως δε θα ζεσταθούμε ποτέ ξανά. Και βάλαμε στόχο να κρυώνουμε, απλά κάπως λιγότερο.
Ως πότε, ρε ʽσεις, θα μας λένε πράγματα που πριν λίγα χρόνια θεωρούσαμε αδιανόητα κι εμείς θα σκύβουμε το κεφάλι; Ως πότε, τρομαγμένοι, θα τρέχουμε γύρω-γύρω στο ρυθμό που μας παίζουν ταμπούρλο;
Ζεστά Χριστούγεννα. Με υγεία!
