Για μία ακόμα φορά, αιφνιδιαστικά και χωρίς κανέναν διάλογο με την εκπαιδευτική κοινότητα, όπως άλλωστε μας έχει συνηθίσει η Υπουργός μας, ψήφισε σε άσχετο νομοσχέδιο, αυτή τη φορά του Υπουργείου Υποδομών & Μεταφορών, τροπολογία με την οποία θέλει να επιταχύνει τη διαδικασία για την έναρξη της εφαρμογής της ατομικής αξιολόγησης, ξεκινώντας μάλιστα από τους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς, τους οποίους κρατά ομήρους, καθώς δεν έχει προχωρήσει στη μονιμοποίησή τους παρά το ότι έχει παρέλθει, χωρίς ευθύνη τους μάλιστα, το διάστημα της διετίας ως χρόνος δόκιμης θητείας, όπως προβλέπεται από τον νόμο.
Και όλα αυτά μάλιστα θα πραγματοποιηθούν σε προεκλογική περίοδο. Κάτι το οποίο δημιουργεί εύλογες σκέψεις…
Χαρακτηριστικό της Υπουργού Παιδείας είναι η επικοινωνιακή διαχείριση όλων των θεμάτων, όπως άλλωστε μας έχει αποδείξει με τους πανηγυρισμούς της για την εφαρμογή της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας, χωρίς όμως να μας λέει τι άλλαξε προς το καλύτερο στα σχολεία που εφαρμόστηκε, τα νέα αναλυτικά προγράμματα, τα εργαστήρια δεξιοτήτων, τα οποία κατά την ίδια έχουν μεταμορφώσει το σχολείο, νομίζοντας ότι ανακάλυψε τον κόσμο & έκανε σπουδαίες κ(ε)νοτομίες στην εκπαίδευση, χωρίς όμως να μπορεί να αφουγκραστεί τα πραγματικά και ουσιαστικά προβλήματα που βιώνουμε καθημερινά στα σχολεία μας.
Είμαστε Φλεβάρη μήνα και ακόμα υπάρχουν ελλείψεις εκπαιδευτικών στα σχολεία. Ελλείψεις σε υλικοτεχνικές υποδομές, κτιριακά και πολλά άλλα που ποσώς ενδιαφέρουν την Υπουργό μας.
Βγήκε μάλιστα και πανηγύριζε ότι μετά από 41 χρόνια θα επαναφέρει την αξιολόγηση στα σχολεία. Ο τρόπος, λοιπόν, με τον οποίο αντιμετωπίζει το θέμα της αξιολόγησης και η σύνδεση αυτή με το παρελθόν, λογικό είναι να ξυπνούν σε όλους μας, ακόμα και στους νεότερους, μνήμες επιθεωρητισμού και να μας δημιουργούν αρνητικά αντανακλαστικά.
Ο κλάδος έχει επίσημη θέση για την αξιολόγηση. Η αξιολόγηση οφείλει να αποτελέσει κομμάτι μιας λειτουργίας με παιδαγωγικό πρόσημο και περιεχόμενο. Κυρίαρχος πρέπει να είναι ο ρόλος του συλλόγου διδασκόντων και να μην υπάρχει καμία αξιολόγηση από μονοπρόσωπα όργανα ούτε ποσοτικά κριτήρια. Ο σύμβουλος πρέπει να έχει τον ρόλο του παιδαγωγικού καθοδηγητή και όχι να μετατραπεί σε αξιολογητή.
Αυτό που θέλουμε στα σχολεία μας είναι ένα κλίμα δημοκρατικό, κλίμα εμπιστοσύνης και όχι εκφοβισμού, χωρίς αύξηση του όγκου της γραφειοκρατίας και επιβάρυνση των εκπαιδευτικών, κάτι το οποίο δεν αφήνει χρόνο και ελευθερία να ασχοληθούν με το παιδαγωγικό/ εκπαιδευτικό τους έργο.
