Στην περιοχή «Φουντουκλή», πίσω από το Στάδιο, βρίσκεται η άγνωστη οδός Μαυροβίτη, η οποία μάλιστα είναι και αδιέξοδη. Στο τέλος του δρόμου, σε δυο σπίτια που απέχουν τριάντα μέτρα το ένα από το άλλο, ζουν τα δυο χρυσά κορίτσια του παγκοσμίου πρωταθλήματος κωπηλασίας.
Ε, λοιπόν, αυτός ο «ασήμαντος» δρόμος, έμελλε να δοξάσει τη γειτονιά, την πόλη, την Ελλάδα όλη. Σ’ αυτό το αδιέξοδο, δύο κορίτσια, η Ευαγγελία και η Στέλλα, είπαν να δώσουν διέξοδο στην αναγνώριση, στο μέλλον, στην ελπίδα.
Σε αντίθεση με τα ήθη των προγόνων μας, που γκρέμιζαν τα τείχη της πόλης για να περάσουν μέσα οι στεφανηφόροι ολυμπιονίκες, οι αθλήτριές μας αποφασίζουν να γκρεμίσουν οι ίδιες το αδιέξοδο… και τα καταφέρνουν!
Μεγάλη στιγμή για τη μικρή μας πόλη! Μεγάλη και για τη μικρή μας χώρα! Μέσα στην αντάρα της περιβαλλοντικής συμφοράς και τις αναθυμιάσεις της «πισπιριγκιάδας», μέσα στην απελπισία του πολέμου και τις χρηματιστηριακές παραδοξότητες της παγκοσμιοποίησης, έρχονται δυο κορίτσια να χαρίσουν με τους άθλους τους τους χαρά, συγκίνηση κι ελπίδα στο πανελλήνιο.
Μπράβο, κορίτσια, που καταφέρνετε με τις θυσίες, τους κόπους, την επιμονή και τα όνειρα να μας ανεβάζετε «λίγο ψηλότερα» στο βάθρο της περηφάνιας. Μπράβο, που οι υψηλοί στόχοι σας, δεν έχουν αγγίξει τρίχα από τη σεμνότητα, το ήθος, την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό, που σας χαρακτηρίζουν.
Μακρύς και δύσκολος ο δρόμος του πρωταθλητή. Πριν από κάποια χρόνια, δυο μικρά κορίτσια με το σακίδιο της υπομονής στην πλάτη, ξεκινούσαν με τα ποδήλατά τους για την πρωινή προπόνηση στην παγωνιά και το αγιάζι. Όταν οι φίλοι και οι συμμαθητές προγραμμάτιζαν τη σαββατοκυριακάτικη διασκέδαση, εκείνες είχαν τη δύναμη να πουν «όχι» στον πειρασμό της ολονυκτίας και στις σειρήνες των έξεων και των απολαύσεων.
Για να νιώσουμε εμείς αυτή τη μεγάλη στιγμή, χρόνια τώρα η Ευαγγελία και η Στέλλα αναζητούσαν την Ιθάκη στα τρικυμισμένα νερά της αντιξοότητας. Κανείς από μας δεν παραστάθηκε στα κορίτσια τις δύσκολες στιγμές της οδύσσειάς τους. Κανείς δεν είδε το δάκρυ που έτρεχε κρυφά, γιατί πονούσε το κορμί και η ψυχή. Κανείς δεν κατάλαβε τον ανομολόγητο πόνο, εκτός από τους γονείς που με υπομονή, κουράγιο, πίστη και αμέτρητες θυσίες, « τράβηξαν πολύ κουπί», μέχρι να δουν τα παιδιά τους να ανεβάζουν τη σημαία στις ψηλότερες κορυφές του αθλητικού τους ονείρου.
Από σήμερα λοιπόν, η οδός Μαυροβίτου δεν είναι αδιέξοδη. Τα όνειρα της Αναστασίας και της Στέλλας, γκρεμίζουν βουνά κι ω της παραδοξότητας τα βουνά πέφτουν από αθλήτριες του νερού!
Αυτή είναι η ο δ ό ς Κ ω π η λ α τ ρ ι ώ ν , που ξεκινάει απ’ τα μύχια του κρυφού παιδικού ονείρου και φτάνει μακριά, πολύ μακριά, ως εκεί που γη κι ουρανός γίνονται ένα.
Πίσω από τη σημαία που κυματίζει μονίμως στο μπαλκόνι του Ηλία, βαθιά στον ορίζοντα του ονείρου και του πόθου, προβάλλει η Αψίδα του Θριάμβου, που θα τη διαβούν τα κορίτσια το 2024, με τους κότινους της νίκης στα μαλλιά, συνάμα και με τον ενθουσιασμό μιας πληγωμένης πατρίδας, που τόσο άδικα και σκληρά έχει συνθλιβεί από τις συμπληγάδες της φτώχειας και της απαξίας.
