Δεν τα ξέρουμε όλα σε αυτή την ζωή και ίσως να μην προλάβουμε και να τα μάθουμε.
Μέσα από εμπειρίες, καταστάσεις, πράγματα που ίσως ακούσεις ή ίσως ζήσεις καταλήγεις σε κάποια συμπεράσματα.
Όλοι μας έχουμε ακούσει και έχουμε μάθει την έκφραση “Αυτοί που είναι στα δύσκολα κοντά σου, είναι οι άνθρωποι σου”.
Λάθος. Λάθος. Λάθος.
Φυσικά θέλεις οι κοντινοί σου άνθρωποι να είναι πάντα εκεί όταν τους έχεις ανάγκη. Φυσικά θες να ακούς από τους δικούς σου ανθρώπους “Εγώ είμαι εδώ. Μην ανησυχείς”.
Ωστόσο κάποιος πριν δύο χρόνια μου είχε πει “Στα δύσκολα πάντα κάποιος να βρεθεί να είναι κοντά σου. Στις χαρές σου το θέμα είναι ποιος είναι δίπλα σου”.
Να σου πω την αλήθεια φίλη μου, είχα κρατήσει την κουβέντα του -για αυτό και την θυμάμαι και την γράφω-, ωστόσο ποτέ δεν έκατσα να την σκεφτώ.
Δεν είχε έρθει η ώρα.
Σήμερα είχα χρόνο να σκεφτώ μόνη μου, στο δωμάτιο μου, με τα κεριά μου και το κρασί μου τι πραγματικά θέλω από τους δικούς μου ανθρώπους.
Κατέληξα. Αυτός, τότε είχε δίκιο. Αυτός που θα χαρεί πραγματικά με την χαρά σου, αυτός που δεν θα ζηλέψει επειδή βρήκες καλύτερη δουλειά από εκείνον αλλά θα χαμογελάσει μαζί σου. Αυτοί σε αγαπούν πραγματικά και είναι οι άνθρωποι σου. Στα δύσκολα αν το καλοσκεφτείς, όντως είναι πάντα όλοι εκεί.
Είναι εύκολο ξέρεις να λες λόγια παρηγοριάς πίνοντας μπύρες άλλωστε σε όλους μας, περισσεύουν δυο,τρεις συμβουλές.
Ποιος όμως θα χαρεί πραγματικά με την χαρά σου;
Θα χαμογελάει γλυκά όταν της/του λες” Είναι απίστευτος. Δεν πάει το μυαλό σου το πόσο με αγαπάει” ή απλά θα σκέφτεται από μέσα του/της το αν το αξίζεις.
Η ζήλεια είναι κακό πράγμα.
Προτιμώ λοιπόν ανθρώπους που μπορεί να μην τους βλέπω κάθε μέρα αλλά μου στέλνουν μήνυμα γιατί θέλουν να μάθουν τα νέα μου και το αν είμαι πραγματικά καλά.
“Όσοι λιγότερο γνωρίζουν για την ευτυχία σου, τόσο περισσότερο κρατάει”.
Δεν γράφτηκε τυχαία αυτό. Σκέψου το.
Σας φιλώ και σας αγαπώ.
