Ο Cold War 2.0 είναι εδώ! Και ο νέος Ψυχρός Πόλεμος είναι σαν να βάζεις νήπια πίσω από τα τιμόνια των αγωνιστικών μονοθέσιων της Formula 1.
Ο «Cold War 2.0» έχει ήδη ξεκινήσει και θα είναι ακόμα πιο τρομακτικός από τον πρώτο, όπως γράφει ο Mattathias Schwartz στο businessinsider:
Ένα βράδυ στις αρχές Μαρτίου, λίγες μέρες μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, έστειλα email στον Βλάντισλαβ Σουρκόφ για να δω αν θα ενδιαφερόταν να μιλήσει για όσα υποστηρίζει η πλευρά του Βλαντιμίρ Πούτιν.
Ο «γκρίζος καρδινάλιος του Κρεμλίνου»
Το όνομα του Σουρκόφ δεν είναι πολύ γνωστό στη Δύση. Στη Μόσχα είναι γνωστός ως ο «γκρίζος καρδινάλιος του Κρεμλίνου». Ο Σουρκόφ ήταν στο πλευρό του Πούτιν για περισσότερα από 20 χρόνια. Μια δημοσκόπηση της ρωσικής ελίτ τον είχε ως τον δεύτερο πιο ισχυρό άνδρα της χώρας – ακριβώς πίσω από τον Πούτιν και μπροστά από τον πρωθυπουργό.
Αυτός ήταν ένας άνθρωπος που μπορούσε να απαγγείλει ποίηση στα αγγλικά και γράψει μια συναρπαστική, ιδιότροπη μυθοπλασία. Πριν φύγει από το Κρεμλίνο το 2020, είχε εκθέσει φωτογραφίες του Μπαράκ Ομπάμα και του Τουπάκ Σακούρ στο γραφείο του. Ποιος από τον στενό κύκλο του Πούτιν ήταν πιο ικανός να εξηγήσει τη νοοτροπία του Πούτιν στο δυτικό κοινό;
Η διεύθυνση email που πήρα για τον Σουρκόφ δόθηκε από τον Αμερικανό εκδότη του. Ο Σουρκόφ χρειάστηκε λιγότερο από μια μέρα για να απαντήσει:
«Το ενδιαφέρον σας εκτιμάται. Αυτή η αφοσίωση είναι ακόμη αξιοθαύμαστη τώρα, όταν η πραγματικότητα φαίνεται να αποκλείεται περισσότερο από τα οπτικά οδοφράγματα και τα τείχη προστασίας. Ωστόσο, είναι ακριβώς αυτές οι στιγμές που οι αντιφάσεις των διαρκώς συγκλονιστικών αφηγήσεων, όπως τα ουράνια σώματα σε σύγκρουση, παράγουν τέτοια τεράστια τριβή που επιτρέπει στην αλήθεια να σχηματιστεί μέσα στην πλασματική θερμότητα της σύγκρουσης».
Ήταν «αξιοθαυμαστό», κατά την άποψή του, που είχα φτάσει κοντά του εν μέσω «διαρκώς συγκλονιστικών αφηγήσεων». Και η «αλήθεια», όπως τη βλέπει, επρόκειτο να αναδυθεί από την εισβολή – «η πλασματική θερμότητα της σύγκρουσης», που γράφει. Ο ίδιος συνέχισε:
«Οι άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που κάποτε αποκαλούσα φίλους, έχουν χαρακτηρίσει αυτό που κάνω δημόσιες σχέσεις ή διαχείριση αντίληψης, αλλά πραγματικά είμαι πυρομάντης, φύλακας αυτής της φλόγας από την οποία γεννιούνται νέες πραγματικότητες. Εσείς, μπορείτε να στείλετε τις ερωτήσεις σας».
Και έτσι έκανα. Ρώτησα τον Σουρκόφ γιατί εισέβαλε ο Πούτιν. Τον ρώτησα αν είχαν γίνει λάθη, εκ των υστέρων, είτε στη γένεση της εισβολής είτε στην εκτέλεσή της. Τον ρώτησα πώς ήταν να είσαι στόχος των αμερικανικών κυρώσεων. Ο Σουρκόφ, άλλωστε, ήταν αυτός που είχε σχεδιάσει τις εισβολές του Πούτιν στην Κριμαία και το Ντονμπάς το 2014. Έκτοτε, λόγω των κυρώσεων, δεν μπόρεσε να ταξιδέψει ή να κάνει μπίζνες στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο Σουρκόφ δεν απάντησε στις ερωτήσεις μου. Αλλά λίγο μετά την ανταλλαγή μηνυμάτων μας, ο Πούτιν ανακοίνωσε ότι κατέστειλε μια εσωτερική διαφωνία, χρησιμοποιώντας μεγαλειώδη γλώσσα που δεν μοιάζει με εκείνη του πρώην «πυρομάντη» του. Ο Πούτιν χαρακτήρισε το νέο κύμα λογοκρισίας «μια φυσική και αναγκαία αυτοκάθαρση της κοινωνίας» για να εξαγνίσει τους «προδότες»…
Η «ηχώ» του Στάλιν
Υπήρξε μια ηχώ της διακυβέρνησης του Στάλιν στην ομιλία του Πούτιν. Όπως ο Σουρκόφ, ο Πούτιν βλέπει τον εαυτό του ως «φύλακα αυτής της φλόγας από την οποία γεννιούνται νέες πραγματικότητες». Έχει ήδη αρχίσει να ορίζει ένα νέο σιδηρούν παραπέτασμα στα σύνορα της Ρωσίας με τη Δύση. Ο Πούτιν έχει απαγορεύσει τις δυτικές πλατφόρμες Διαδικτύου, έχει ενισχύσει τους κρατικούς ελέγχους στα εγχώρια μέσα ενημέρωσης της Ρωσίας και έχει κάνει πιο δύσκολο για τους Ρώσους να φύγουν από τη χώρα.
Για τον Πούτιν, ο οποίος παρακολούθησε το Τείχος του Βερολίνου να πέφτει υπηρετώντας στην KGB στη Δρέσδη της Γερμανίας, ο Ψυχρός Πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ πραγματικά. Και οι αντίπαλοί του στη Δύση έχουν αρχίσει να μιλούν με όρους που ουσιαστικά προαναγγέλλουν αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί «Ψυχρός Πόλεμος 2.0».
Την περασμένη εβδομάδα, στη Βαρσοβία της Πολωνίας, ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν είχε επαναλάβει μια αποστροφή του Ρόναλντ Ρίγκαν, διακηρύσσοντας τη δέσμευσή του στον καπιταλισμό και στον «ελεύθερο κόσμο».
Έκανε ό,τι μπορούσε για να χαρακτηρίσει τη σύγκρουση στην Ουκρανία ως μια πάλη μεταξύ ηθικών και αντίθετων αξιών: «το σκοτάδι που οδηγεί την απολυταρχία» έναντι της «φλόγας της ελευθερίας». Τέτοιες δυαδικές απεικονίσεις λειτουργούν καλά στις ομιλίες, αλλά δεν λαμβάνουν υπόψη την ιδεολογική πολυπλοκότητα της επερχόμενης σύγκρουσης.
«Υπάρχουν κάποιοι που λένε ότι ο διαχωρισμός μεταξύ αυταρχισμού και δημοκρατίας αντιγράφει τον διαχωρισμό του Ψυχρού Πολέμου μεταξύ κομμουνισμού και δημοκρατίας», λέει ο Arne Westad, καθηγητής ιστορίας στο Yale που έχει γράψει πολλά βιβλία για τον Ψυχρό Πόλεμο. «Δεν ισχύει. Η Κίνα εξακολουθεί να είναι μια κομμουνιστική χώρα όπου το κόμμα ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί τον λαό. Η Ρωσία, εν τω μεταξύ, είναι μια κλεπτοκρατική προσωπική δικτατορία που προσποιείται ότι είναι δημοκρατία».
Ο νέος Ψυχρός Πόλεμος και η Κίνα
Ο «Ψυχρός Πόλεμος 2.0» ξεκίνησε στις 24 Φεβρουαρίου τη στιγμή που οι ρωσικές δυνάμεις διέσχισαν τα σύνορα με την Ουκρανία. Κρίνοντας από τον πρώτο μήνα του πολέμου, θα είναι πολύ πιο ρευστός και πολύπλοκος από την αρχική έκδοση του Ψυχρού Πολέμου.
Σε αντίθεση με τον πρώτο Ψυχρό Πόλεμο, αυτό δεν θα είναι μια διπολική, υπόθεση κατασκόπων εναντίον κατασκόπων, μεταξύ δύο υπερδυνάμεων. Θα είναι μια πολυπολική σύγκρουση, μια δοκιμασία της δύναμης ανάμεσα σε δύο πιο χαλαρές, μεταβαλλόμενες συνομοσπονδίες. Και η έκβασή του θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το αν η Ρωσία μπορεί να στρατολογήσει την Κίνα, την πραγματική υπερδύναμη, στο πλευρό της.
Ακόμη και τώρα που είμαστε στην αρχή, είναι σαφές ότι η Ρωσία και η Δύση θα πολεμήσουν με τρόπους που μοιάζουν λιγότερο με «ανταγωνισμό μεγάλων δυνάμεων» και περισσότερο με πραγματικό πόλεμο.
Και όπως ο πρώτος Ψυχρός Πόλεμος, ο αγώνας είναι πιθανό να διαρκέσει για χρόνια, ίσως και για δεκαετίες.
Επικοινώνησα με ερευνητές και αναλυτές με εξειδίκευση στη Ρωσία και την αντιπαλότητα των μεγάλων δυνάμεων. Προειδοποιούν ότι η επερχόμενη σύγκρουση θα εκτυλιχθεί με διάφορους τρόπους που διαφέρουν αρκετά από τον πρώτο Ψυχρό Πόλεμο.
Από τις μάχες για την ιδεολογία και τις πληροφορίες μέχρι την απειλή ενός ολοκληρωτικού πυρηνικού πολέμου, όπως προειδοποιούν. Ο κόσμος πρόκειται να εισέλθει σε μια περίοδο σύγκρουσης που θα αναδιαμορφώσει τη γεωπολιτική τάξη με ταχύτητα παρόμοια με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου ή τον απόηχο της 11ης Σεπτεμβρίου. Και ενώ τα πράγματα έχουν πάει άσχημα για τη Ρωσία στο πεδίο της μάχης μέχρι στιγμής, δεν υπάρχουν εγγυήσεις για την ικανότητα της Δύσης να συνεχίζει να επηρεάσει τη σύγκρουση, παραμένοντας εκτός αυτής.
Ο πόλεμος των ιδεών είναι πλέον μονόπλευρος
Η απροθυμία του Σουρκόφ να στείλει τα ρητορικά του «άρματα» μάχης αντικατοπτρίζει μια από τις σημαντικότερες διαφορές μεταξύ του «Ψυχρού Πολέμου 2.0» και του προηγούμενου. Η παλιά Σοβιετική Ένωση είχε ένα διαφορετικό σύνολο ιδανικών από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά όντως είχε φιλοδοξίες με κάποιες οιονεί θρησκευτικές πεποιθήσεις – πεποιθήσεις που βρήκαν πρόσφορο έδαφος σε όλο τον κόσμο.
Για τους Σοβιετικούς, ο κομμουνισμός ήταν το αναπόφευκτο τελικό σημείο της ανθρώπινης ιστορίας, ένα παγκόσμιο σύστημα που υπερέβαινε τη γλώσσα, τον πολιτισμό, τα εθνικά σύνορα και τις ζωές ηγετών. Η ΕΣΣΔ χρησιμοποίησε την πειθώ καθώς και τη βία για να προσπαθήσει να αναπαραγάγει το σύστημά της. Απέκτησε ισχύ στην Κούβα, το Βιετνάμ, την Αγκόλα και τη Νικαράγουα και ανέπτυξε σημαντικούς οπαδούς σε δεκάδες άλλες χώρες σε όλο τον αναπτυσσόμενο κόσμο.
Για χρόνια, ο Πούτιν βάζει αποστάσεις μεταξύ του δικού του αυταρχισμού και της μαρξιστικής-λενινιστικής καταγωγής της Σοβιετικής Ένωσης. Κατηγόρησε τον Λένιν για τις εθνικές εντάσεις της Ρωσίας και παρέλειψε την 100η επέτειο της επανάστασης των Μπολσεβίκων. Αντίθετα, οι υποστηρικτές του Πούτιν ταυτίζουν όλο και περισσότερο το καθεστώς του με τις παραδόσεις της Αυτοκρατορικής Ρωσίας υπό τους τσάρους.
Οι σύμμαχοι του Πούτιν στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία ευλόγησαν τον πρώτο ρωσικό βασιλικό γάμο εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα και ένας από τους ολιγάρχες υποστηρικτές του αναβίωσε την τσαρική Εταιρεία Δικέφαλων Αετών. Η μεγάλη θεωρία μιας ταξικής επανάστασης έχει απομακρυνθεί και αντικατασταθεί από ένα ιστό εθνικιστικών ευφημισμών: «αποναζιστοποίηση» και «ειδική στρατιωτική επιχείρηση».
Ο Ψυχρός Πόλεμος οδήγησε σε μια ανοιχτή σύγκρουση ιδεολογιών – κομμουνισμός εναντίον καπιταλισμού – ενώ ο «Ψυχρός Πόλεμος 2.0» είναι αναντίστοιχος. Όχι μόνο οι ενέργειες της Ρωσίας στερούνται ιδεολογικού υπόβαθρου, αλλά και η ηγεσία της δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα να τις υπερασπιστεί.
«Μερικοί άνθρωποι πίστευαν ότι η Ρωσία ήταν επικεφαλής μιας εκκολαπτόμενης ακροδεξιάς διεθνούς, ενός συλλογικού κινήματος που επρόκειτο να δημιουργήσει μια πρόκληση για τον φιλελευθερισμό», λέει ο Murtaza Hussain, ο οποίος γράφει για την εθνική ασφάλεια και τις εξωτερικές υποθέσεις για το The Intercept. «Όμως καμία από αυτές τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις με τη δεξιά, με εξαίρεση τη Λευκορωσία, δεν συντάσσεται με τον Πούτιν. Γι’ αυτούς, τα διακυβεύματα αυτής της σύγκρουσης είναι πολύ συγκεκριμένα. Το να τάσσονται με τη Ρωσία σημαίνει ότι κυριαρχούνται όπως στο παρελθόν από έναν ιμπεριαλιστή γείτονα».
Ο Murtaza Hussain είναι μια φωνή απαραίτητη στην εξωτερική πολιτική επειδή είναι ο σπάνιος ετερόδοξος στοχαστής που απορρίπτει τόσο τον αντανακλαστικό μιλιταρισμό των δεξαμενών σκέψης των ΗΠΑ όσο και τον αντανακλαστικό απομονωτισμό των επικριτών της Αμερικής. Η ρωσική εισβολή, συνέχισε ο ίδιος, απέδειξε την πρόβλεψη που έκανε ο Φράνσις Φουκουγιάμα στο «The End of History» – ότι δεν θα προκύψουν άλλες ιδεολογικές εναλλακτικές στον φιλελευθερισμό.
«Ο Πούτιν αμφισβητεί τη φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων, αλλά απλώς επιστρέφει στον εθνικισμό του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα», λέει ο Χουσεΐν. «Υπήρχε μια αφήγηση στους δεξιούς κύκλους ότι ο Πούτιν θα ήταν ο μεγάλος σωτήρας όλων των λευκών Δυτικών. Αλλά η Ουγγαρία, η Πολωνία – όλες αυτές οι αρκετά δεξιές χώρες – δεν το θέλουν».
Η Ρωσία εγκατέλειψε τη μάχη των ιδεών
Κατά τη διάρκεια του αρχικού Ψυχρού Πολέμου, η Σοβιετική Ένωση ήταν πραγματικά ένας ανταγωνιστής του καπιταλισμού, ικανός να κερδίσει τις καρδιές και τα μυαλά σε όλο τον κόσμο. «Η ιδεολογική αντιπαράθεση κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ήταν ισχυρή», λέει ο Westad, ο καθηγητής του Yale. «Ήταν απόλυτο. Καθόριζε πώς μιλούσαμε και πώς μιλούσαν».
Αλλά ακριβώς όπως η Ρωσία εγκατέλειψε τη μάχη των ιδεών, τα δυτικά έθνη ήταν απρόθυμα να εμπλακούν σε πραγματικές μάχες για την υπεράσπιση των δικών τους. Η αντίληψη ότι οι ΗΠΑ «κερδίζουν» τις πρώτες ημέρες του Ψυχρού Πολέμου 2.0 κρέμεται σε δύο λεπτά νήματα: τη στρατιωτική ανικανότητα της Ρωσίας και την προθυμία της Ουκρανίας να πολεμήσει.
Ο Ψυχρός Πόλεμος μέτρησε τεράστιες θυσίες σε αίμα και οικονομικούς πόρους και από τις δύο πλευρές. Οι ΗΠΑ είχαν τόση εμμονή να απαλλάξουν τον κόσμο από τον κομμουνισμό που πέρασαν σχεδόν μια δεκαετία προσπαθώντας και αποτυγχάνοντας να στηρίξουν μια κυβέρνηση στο Νότιο Βιετνάμ.
Σχεδόν 60.000 Αμερικανοί στρατιώτες σκοτώθηκαν, μαζί με περίπου 2 εκατομμύρια Βιετναμέζους πολίτες. Οι υποστηριζόμενοι από τις ΗΠΑ αντικομμουνιστές μαχητές διέπραξαν σφαγές στο Ελ Σαλβαδόρ και υποκίνησαν στρατιωτικά πραξικοπήματα στη Χιλή και τη Γουατεμάλα. Η Σοβιετική Ένωση, εν τω μεταξύ, σκότωσε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους κατά τη διάρκεια της κατοχής της στο Αφγανιστάν και ανέπτυξε στρατεύματα για να συντρίψει αντιφρονούντες στην Ανατολική Ευρώπη και την Κεντρική Ασία.
Μέχρι στιγμής, ωστόσο, μόνο η μία πλευρά έχει επιδείξει προθυμία να χρησιμοποιήσει στρατιωτική δύναμη κατά την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου 2.0. Η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει επανειλημμένα πει ότι η αποστολή αμερικανικών στρατευμάτων στην Ουκρανία δεν αποτελεί επιλογή.
Το όπλο των οικονομικών κυρώσεων
Μία από τις πρώτες της κινήσεις μετά την εισβολή, στην πραγματικότητα, ήταν να δημιουργήσει μια «ανοιχτή γραμμή αποφυγής σύγκρουσης» με τη Ρωσία για να αποφευχθεί οποιαδήποτε τυχαία κλιμάκωση, όπως έκανε η κυβέρνηση Ομπάμα κατά τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία. Προς το παρόν, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ φαίνονται ικανοποιημένοι που αφήνουν τους Ουκρανούς να μάχονται, με τη Δύση να αναπτύσσει ένα όπλο που έχει γίνει πολύ πιο ισχυρό από τον πρώτο Ψυχρό Πόλεμο: τις οικονομικές κυρώσεις.
«Η κρίση έδειξε ότι αν οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφασίσουν κάτι τέτοιο, μπορούν να αποκόψουν οποιονδήποτε από την παγκόσμια οικονομία», λέει ο Έντουαρντ Λούτγουακ, ένας στρατηγός που συμβουλεύει κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο.
Ακόμη και η Κίνα, σημειώνει, εξαρτάται από την άφιξη πλοίων μεταφοράς χύδην φορτίου με τρόφιμα 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων κάθε χρόνο, καθώς και από τάνκερ που φέρουν πετρέλαιο. Εάν η Δύση διακόψει τη ροή της σόγιας, η οποία αποτελεί το ένα τρίτο όλων των εισαγωγών, η Κίνα θα δυσκολευτεί να ταΐσει τον λαό της – και οι διογκωμένες τιμές των τροφίμων θα μπορούσαν να υπονομεύσουν την αφήγησή της για αύξηση της ευημερίας.
Όλα αυτά υποδηλώνουν ότι η Κίνα δεν έχει την πολυτέλεια να κάνει κάτι όπως να εισβάλει στην Ταϊβάν ή να βυθίσει ένα αμερικανικό αεροπλανοφόρο. «Δεν έχει σημασία αν η Κίνα τα βυθίσει όλα», λέει ο Luttwak. «Αν το κάνουν αυτό, τα φορτηγά χύδην φορτίου δεν θα φτάσουν στην Κίνα. Σε δύο ή τρεις μήνες, αφού σφάξουν όλα τα γουρούνια, δεν έχουν πρωτεΐνη. Αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα αυτού του πολέμου. Δεν είναι κόσμος των G20. Η ισχύς της Κίνας είναι περιορισμένη. Η ισχύς της Ρωσίας είναι ακόμη πιο περιορισμένη. Εάν δεν σας αρέσει η G7, δεν έχετε «παγωτό»».
Η άποψη του Luttwak επιβεβαιώνεται από τους αριθμούς. Μαζί, οι χώρες της G7 αντιπροσωπεύουν σχεδόν το 40% του παγκόσμιου ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος. Η Κίνα αντιπροσωπεύει μόνο το 15%, και το υπόλοιπο της G20 άλλο 15%.
Και οι αριθμοί υποτιμούν το μονοπωλιακό πλεονέκτημα της G7 σε κρίσιμους τομείς όπως το λογισμικό και ο εξοπλισμός ακριβείας — προϊόντα που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά των σύγχρονων οικονομιών. Στον Ψυχρό Πόλεμο 2.0, η Δύση κατέχει τα περισσότερα από τα οικονομικά υψηλά χαρτιά, υπό την προϋπόθεση ότι μπορεί να συνεχίσει να επιβάλλει κυρώσεις.
Τα πυρηνικά όπλα είναι σπαθί, όχι ασπίδα
Ο Ψυχρός Πόλεμος ομαλοποίησε αυτό που θα μπορούσε να είναι η πιο παράξενη ιδέα που διαδόθηκε ποτέ από το ανθρώπινο είδος: Την αντίληψη ότι δύο υπερδυνάμεις που διαθέτουν αρκετά πυρηνικά όπλα για να καταστρέψουν τον πλανήτη πολλές φορές είναι η λιγότερο κακή επιλογή για την εγγύηση της ασφάλειας όλων.
Το δόγμα, γνωστό ως αμοιβαία εξασφαλισμένη καταστροφή, επέτρεψε στις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση να εκφοβίσουν τους πολίτες να συμβάλουν φορολογικά με τρισεκατομμύρια δολάρια για οπλικά συστήματα που δεν έπρεπε ποτέ να χρησιμοποιηθούν.
Αλλά η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου 2.0 έδειξε ότι η αμοιβαία εξασφαλισμένη καταστροφή έχει εξελιχθεί σε αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί μονομερώς υποκινούμενη επιθετικότητα. Αύξησε την εμπιστοσύνη του Πούτιν ότι άλλες δυνάμεις με πυρηνικά όπλα δεν θα παρέμβουν στη μη πυρηνική του επίθεση, από φόβο μήπως εισέλθει σε άμεση σύγκρουση με άλλη πυρηνική δύναμη. Αντί να τον αποτρέψει, ουσιαστικά απέτρεψε τους αντιπάλους του από το να αντεπιτεθούν.
«Ένας επιτιθέμενος που είναι αποφασισμένος όπως η Ρωσία είναι στην πραγματικότητα ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει», λέει ο Πάβελ Πόντβιγκ, αναλυτής στη Γενεύη που μελετά το πυρηνικό πρόγραμμα της Ρωσίας. «Αν ένας επιτιθέμενος σε πείσει ότι είναι διατεθειμένος να ρισκάρει περισσότερο από εσένα, τότε βασικά είσαι αποτρεπτικός. Αυτό ακριβώς βλέπουμε στην Ουκρανία».
Η Βόρεια Κορέα και το Ιράν, πρόσθεσε, είναι παραδείγματα αυτής της αναδυόμενης δυναμικής, όπου η πυρηνική ικανότητα επιτρέπει στην πραγματικότητα πιο επιθετική συμπεριφορά. Ενώ τα πυρηνικά όπλα εξακολουθούν να φαίνονται ότι είναι ένα αποτελεσματικό μέσο αποτροπής πυρηνικού πολέμου, μπορεί επίσης να παρακινήσουν τις πυρηνικές δυνάμεις να ξεκινήσουν συμβατικούς αγώνες.
Ο Richard Samuels, ο οποίος διευθύνει το Κέντρο Διεθνών Σπουδών στο MIT, λέει ότι η πυρηνική λογική σε έναν πολυπολικό κόσμο σημαίνει ότι περισσότερες χώρες μπορεί να αισθάνονται ότι χρειάζονται δικά τους πυρηνικά. Ο Άμπε Σίνζο, ο πρώην πρωθυπουργός της Ιαπωνίας, πρότεινε πρόσφατα στο Τόκιο να εξετάσει το ενδεχόμενο ανταλλαγής πυρηνικών με τις ΗΠΑ.
«Ο Ψυχρός Πόλεμος 2.0 είναι πιθανό να γίνει ένας κόσμος που αυτό θα πολλαπλασιαστεί περισσότερο», είπε ο Samuels. «Ορισμένες χώρες, που αναφέρονται ως «λανθάνουσες πυρηνικές δυνάμεις», είναι κοντά στο να αποκτήσουν τη δική τους πυρηνική ικανότητα. Αλλά η άποψη ότι η κατοχή πυρηνικών όπλων δημιουργεί έναν σταθερό κόσμο προϋποθέτει ορθολογισμό. Αυτή τη στιγμή, παρακολουθούμε ένα άτομο που κάποιοι αποκαλούν τρελό να απειλεί τη χρήση πυρηνικών όπλων. Δεν είναι περίεργο ότι η ανασφάλεια εκτινάσσεται στα ύψη».
Τα χημικά και βιολογικά όπλα
Οι ειδικοί προειδοποιούν επίσης ότι η Ρωσία μπορεί να χρησιμοποιήσει χημικά ή βιολογικά όπλα. «Ο Πούτιν βρίσκεται σε μια γωνία και μπορεί να αποφασίσει να κάνει κάτι ριζοσπαστικό», λέει ο Jaime Yassif, ο ανώτερος διευθυντής και επικεφαλής επιστήμονας που επικεντρώθηκε στη βιοασφάλεια στο Nuclear Threat Initiative.
Σε σύγκριση με τα πυρηνικά όπλα, οι διεθνείς μηχανισμοί επιβολής των κανόνων σχετικά με τα βιολογικά και χημικά όπλα είναι αδύναμοι. Παρά το γεγονός ότι έχουν υπογράψει 183 χώρες, η Σύμβαση για τα Βιολογικά Όπλα, έχει ετήσιο προϋπολογισμό μικρότερο από 2 εκατομμύρια δολάρια. «Αυτό είναι ένα κάλεσμα αφύπνισης», προσθέτει ο Γιασίφ. «Δεν έχουμε πάρει στα σοβαρά την απειλή».
Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, υπήρξαν στιγμές έντασης όταν οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση έθεσαν τις πυρηνικές τους δυνάμεις σε διάφορα στάδια συναγερμού. Υπήρχαν επίσης συγκρούσεις όπως η Κρίση των Πυραύλων της Κούβας, όταν ο πυρηνικός πόλεμος έμοιαζε να απέχει μέρες ή και λεπτά.
Αλλά αυτό που σχεδόν ποτέ δεν συνέβαινε τα παλιά χρόνια είναι κάτι που φαίνεται ως ένα κεντρικό χαρακτηριστικό του Ψυχρού Πολέμου 2.0: ηγέτες όπως ο Πούτιν και ο Κιμ Γιονγκ Ουν και ο Ντόναλντ Τραμπ απειλούν ανοιχτά ότι θα απελευθερώσουν τις πυρηνικές τους ικανότητες. «Οι αρχικοί ψυχροπολεμιστές ήταν πιθανώς λίγο πιο προσεκτικοί σχετικά με το πώς παρουσιάστηκε δημόσια η στάση τους για τα πυρηνικά», είπε ο Westad, ο καθηγητής του Yale.
«Δεν το έχουμε ξαναδεί», συμφώνησε ο Podvig. «Όχι ρητά. Όλοι γνώριζαν ότι η Σοβιετική Ένωση και οι ΗΠΑ είχαν όλα αυτά τα πυρηνικά όπλα, αλλά δεν νομίζω ότι κάποιος έβαλε αυτά τα όπλα στο τραπέζι τόσο ανοιχτά και είπε: «Λοιπόν, μπορεί να πάμε εκεί»».
Η μάχη του ψέματος
Είναι δύσκολο σήμερα να θυμηθούμε πόσο εύκολο ήταν, πριν από το Διαδίκτυο, για μια κυβέρνηση να ελέγξει την πνευματική ζωή των δικών της ανθρώπων. Για δεκαετίες, οι Σοβιετικοί εξέδιδαν άδειες σε επίδοξους συγγραφείς, εξέταζαν όλα τα βιβλία πριν από τη δημοσίευση και αποφάσιζαν ποιος θα μπορούσε να εργαστεί για εφημερίδες και περιοδικά.
Η κυβέρνηση έλεγχε επίσης τα φυσικά μέσα διακίνησης ιδεών – τυπογραφεία και ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Η μόνη εναλλακτική ήταν το υπόγειο samizdat. Η απλή κατοχή βιβλιογραφίας samizdat ήταν λόγος σύλληψης.
O Ψυχρός Πόλεμος 2.0 ήδη καταγράφει προσπάθεις τόσο στη Ρωσία όσο και στην Κίνα να για έλεγο των εσωτερικών επικοινωνιών. Οι δυτικές πλατφόρμες, συμπεριλαμβανομένων των Facebook, Twitter και Instagram, έχουν απαγορευτεί. Στη Μόσχα, η αστυνομία σταμάτησε τυχαία περαστικούς στο δρόμο και εξέτασε τα smartphone τους. Αλλά το Διαδίκτυο γέρνει την πληροφοριακή ισορροπία δυνάμεων σε οποιονδήποτε έχει VPN
και ένα smartphone.
Οι σημερινές κυβερνήσεις πρέπει να αντιμετωπίσουν τους αντιφρονούντες που θέλουν να αποκαλύψουν τα ψέματά τους, καθώς και ξένες κυβερνήσεις χρησιμοποιούν την ανωνυμία του Διαδικτύου για να διαδώσουν ψέματα. Στο περιθώριο, μπορεί να είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς τη διαφορά.
Ποιος μπορεί να ελέγξει το αφήγημα;
Τα βίντεο selfie του Volodymyr Zelenskyy ήταν η σπάνια περίπτωση κατά την οποία ένας αρχηγός κράτους χρησιμοποίησε την ανατρεπτική δύναμη της τεχνολογίας για να ορίσει την επίσημη αφήγηση μιας ταλαιπωρημένης χώρας.
«Τη στιγμή που εμφανίστηκε το κλιπ με τον Ζελένσκι να λέει «δεν πάω πουθενά» – όποιος Ρώσος το έβλεπε αμέσως κατάλαβε ότι ο Πούτιν του έλεγε ψέματα», λέει ο Λούτγουακ, ο στρατηγικός σύμβουλος.
«Με άλλα λόγια, κανείς δεν μπορεί να ελέγξει την αφήγηση. Σήμερα τα μέσα ενημέρωσης, στη μεγάλη τους σύγχυση, έχουν την αρετή της πολλαπλότητας, και αυτό καθιστά αδύνατη την πώληση ενός ολοκληρωτικού ψέματος. Κανείς δεν μπορεί να χειραγωγήσει όλες τις πληροφορίες, όσο έξυπνοι κι αν είναι. γιατί υπάρχουν πάρα πολλές πηγές, πάρα πολλά iPhone. Ο Πούτιν πλήρωσε το τίμημα γι’ αυτό. Η αφήγησή του κατέρρευσε».
Σε αντίθεση με τον Ψυχρό Πόλεμο, όταν και οι δύο πλευρές πάλευαν για τον έλεγχο της αφήγησης, η Δύση απολαμβάνει τώρα μια κυριαρχία στον χώρο της πληροφορίας μέσω τεχνολογίας. Κάθε μεγάλη διαδικτυακή πλατφόρμα, με εξαίρεση το TikTok και το Telegram, έχει τις ρίζες της στη Δύση.
Σε σύγκριση με τη Σοβιετική Ένωση, οι πλατφόρμες είναι εξαιρετικά ανοιχτές. Αλλά όταν έρχεται η πίεση, έχουν επιδείξει προθυμία να συνεργαστούν με τις υπηρεσίες ασφαλείας στις χώρες καταγωγής τους και να καταστείλουν το περιεχόμενο με μια τόσο ήσυχη αποτελεσματικότητα που θα ζήλευε ο Λένιν.
Στον Ψυχρό Πόλεμο 2.0, η Ρωσία και η Κίνα αφήνονται να ασκήσουν τον έλεγχο που μπορούν στα δικά τους ψηφιακά υποκατάστατα όπως το Yandex και το Weibo, ακόμη και όταν η νεολαία τους – με γνώσεις τεχνολογίας – βρίσκει τρόπους να υπονομεύσει τα τείχη προστασίας τους.
Αλλά το πρόβλημα του τρόπου διαχείρισης της διαδικτυακής επικοινωνίας δεν αφορά αποκλειστικά τη Ρωσία ή την Κίνα. Η δυσκολία της συσπείρωσης μιας συνδεδεμένης κοινωνίας πιθανότατα θα καταστρέψει τις κυβερνήσεις και στις δύο πλευρές του Ψυχρού Πολέμου 2.0.
«Μπορείς να έχεις τόσο κεντρικό έλεγχο με τόση οικονομική ανάπτυξη;» ρωτά ο Ρόναλντ Γκρανιέρι, ιστορικός στο Πολεμικό Κολέγιο Στρατού των ΗΠΑ. «Αργά ή γρήγορα, η πίεση για οικονομική ανάπτυξη και καινοτομία μπορεί να δυσκολέψει τον ανταγωνισμό για τις κεντρικά διοικούμενες οικονομίες. Αλλά την ίδια στιγμή, σκέφτομαι τον Peter Thiel και τον Elon Musk — παιδιά που είναι ανοιχτά δύσπιστοι για τη δημοκρατία επειδή αφήνει τους λήπτες να απαιτούν πράγματα από τους «κατασκευαστές». Είτε υπάρχει άλλος ψυχρός πόλεμος είτε όχι, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με αυξανόμενους διαχωρισμούς μέσα στις κοινωνίες», σημειώνει.
Το άλλοτε κλειστό εξωγήινο σύμπαν
Κατά τη διάρκεια του πρώτου Ψυχρού Πολέμου, τα σοβιετικά μέσα ενημέρωσης λειτουργούσαν ως ένα ερμητικά κλειστό εξωγήινο σύμπαν, πλήρες με τους δικούς του κανόνες και την εσωτερική του λογική. Αλλά στον Ψυχρό Πόλεμο 2.0, η φύση του Διαδικτύου έχει δώσει στις δύο πλευρές μια πιο στενή ομοιότητα.
«Υπάρχουν πολλές ομοιότητες μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας», λέει η Kathleen Frydl, καθηγήτρια στην πολιτική ιστορία. «Και οι δύο ζουν σε μια πραγματικότητα αλληλεξάρτησης, και όμως και οι δύο έχουν πληθυσμούς κλειδωμένους σε διαφορετικά είδη σιλό πληροφοριών. Στη Ρωσία, μπορείτε να κάνετε το 60% των ανθρώπων να εγγραφούν σε κάποια ακραία αποσιωπημένη εκδοχή μη πραγματικότητας, ενώ το άλλο 40% αγωνίζεται να δημοσιοποιήσετε την αφήγησή του. Στις ΗΠΑ, μπορείτε να συγκεντρώσετε περίπου το 40% που θα πιστέψει σε κάποια παρόμοια ακραία εκδοχή της μη πραγματικότητας».
Όταν πρόκειται για τον Ψυχρό Πόλεμο 2.0, αυτά είναι άσχημα νέα για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η δημοκρατία έχει δύναμη όταν πρόκειται για την οικοδόμηση διεθνών συμμαχιών, αλλά μπορεί να είναι και ευάλωτη: Η προεδρία Τραμπ έδειξε ότι οι τελευταίες διαιρέσεις και η αστάθεια στις ΗΠΑ είναι συγκρίσιμες με τις δραματικές διαμαρτυρίες για το Βιετνάμ και τα πολιτικά δικαιώματα κατά τη διάρκεια του πρώτου Ψυχρού Πολέμου.
Ταυτόχρονα, η πανδημία έχει δείξει πώς οι κεντρικά σχεδιασμένες χώρες όπως η Κίνα έχουν ένα πλεονέκτημα όταν χρειάζεται μια ταχεία απάντηση σε μια παγκόσμια κρίση.
Στον Ψυχρό Πόλεμο 2.0, η μεγαλύτερη αδυναμία της Αμερικής μπορεί τελικά να είναι οι εσωτερικές της διαιρέσεις. Το αν η Δύση μπορεί να παραμείνει ενωμένη στην Ουκρανία θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την εσωτερική πολιτική στις ΗΠΑ. Θα διατηρηθεί η δικομματική συναίνεση υπέρ του ΝΑΤΟ, που οδηγείται από τις πολεμικές ειδήσεις από την Ουκρανία; Ή μήπως ο απομονωτισμός της εποχής Τραμπ θα βρει τον δρόμο του πίσω από το περιθώριο και θα εισέλθει στο κυρίαρχο ρεύμα των Ρεπουμπλικανών;
Αυτά τα ερωτήματα προέκυψαν σε μια ανταλλαγή που ο Μπάιντεν είχε με έναν από τους ομολόγους του της G7 σε μια συνάντηση στο Ηνωμένο Βασίλειο το καλοκαίρι μετά την ανάληψη των καθηκόντων του.
«Η Αμερική επέστρεψε», ανακοίνωσε ο Μπάιντεν, παίρνοντας τη θέση του στο τραπέζι.
«Για ποσο καιρο;» ρώτησε ένας συνάδελφος του, αρχηγός κράτους.
Όλοι εναντίον όλων
Όπως και να έχει, ο Cold War 2.0 θα μπορούσε να αποδειχθεί ακόμα πιο επικίνδυνος από την αρχική του έκδοση. Ο πρώτος Ψυχρός Πόλεμος εξελίχθηκε για δεκαετίες, παράλληλα με την ανάπτυξη ταχύτερων όπλων και συστημάτων επικοινωνίας. Διπλωμάτες και στρατιωτικοί είχαν χρόνο να προσαρμοστούν.
Αλλά ενώ η επερχόμενη σύγκρουση ξεκινά με την ίδια αβεβαιότητα και φόβο που χαρακτήριζε τον πρώιμο Ψυχρό Πόλεμο, ο κίνδυνος επιδεινώνεται από τα αστραπιαία όπλα και τις επικοινωνίες που δεν εμφανίστηκαν παρά μόνο μετά το τέλος του.
Τα υπερηχητικά όπλα αφήνουν πλέον στις χώρες μόνο λίγα λεπτά για να απαντήσουν σε ύποπτα πυρηνικά χτυπήματα, ενώ το Διαδίκτυο καθιστά δυσκολότερη την ταχεία αξιολόγηση της αληθινής πηγής οποιασδήποτε δήλωσης, πόσο μάλλον των πραγματικών προθέσεων μιας ξένης κυβέρνησης.
Ο Ψυχρός Πόλεμος 2.0 είναι το ισοδύναμο του να βάζεις νήπια πίσω από τα τιμόνια των αγωνιστικών αυτοκινήτων της Formula 1.
Ο Βλάντισλαβ Σουρκόφ, πρώην δεξί χέρι του Πούτιν, μας έχει ήδη παρουσιάσει το όραμά του για τη μάχη που έρχεται. Στο διήγημά του «Χωρίς ουρανό», περιγράφει τα στρατηγικά περιγράμματα του Ε’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον οποίο αποκαλεί «ο πρώτος μη γραμμικός πόλεμος».
Ο 19ος και ο 20ός αιώνας, παρατηρεί, γνώρισαν πολέμους «μεταξύ δύο πλευρών». Τώρα είναι «όλοι εναντίον όλων», με επαρχίες, πόλεις, γενιές, ακόμη και φύλα να σχηματίζουν συνεχώς και στη συνέχεια να σπάνε συνασπισμούς. Μερικοί, εμπνευσμένοι από την αναγέννηση της Γαλλίας και της Γερμανίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εντάσσονται ακόμη και στον Ε’ Παγκόσμιο Πόλεμο ελπίζοντας στην ήττα.
Η ιστορία δημοσιεύτηκε τον Μάιο του 2014, λίγες εβδομάδες αφότου η Ρωσία προσάρτησε την Κριμαία και ίδρυσε κράτη-μαριονέτες στο Ντονμπάς. Εκείνη η πρώτη εκστρατεία στην Ουκρανία, η οποία επιτηρήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τον Σουρκόφ, ήταν πολύ διαφορετική από την τρέχουσα.
Ήταν πιο κρυφό, πιο αμφισβητήσιμο, με πολύ λιγότερους θανάτους. Η εκστρατεία της Ρωσίας να μπερδέψει στο μέτωπο της ενημέρωσης λειτούργησε πραγματικά. Ήταν ο πρόδρομος της σύγκρουσης «όλοι εναντίον όλων» του Σουρκόφ. Και το ερώτημα ποιος έκανε τι και ποιος ήταν πιστός σε ποιον, ήταν ξεκάθαρο μόνο εκ των υστέρων.
Ποιος ωφελείται;
Υπάρχουν πολλοί τρόποι, φυσικά, που μπορεί να εξελιχθεί ο Cold War 2.0. Πολλά εξαρτώνται από την όρεξη του Πούτιν για πόλεμο, τις ασάφειες της σχέσης Κίνας-Ρωσίας και το ποιος θα εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ το 2024. Αλλά αν η σύγκρουση καταλήξει να διαρκέσει για χρόνια, θα μπορούσε να αποδειχθεί καταστροφική για όλους.
Οι στρατιωτικές δαπάνες θα εκτιναχθούν στα ύψη. Τα βασικά είδη όπως τα τρόφιμα και το φυσικό αέριο θα γίνουν πιο σπάνια και ακριβότερα, τροφοδοτώντας εθνικιστικές εντάσεις τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ. Και ο παγκόσμιος Νότος θα βυθιστεί ακόμα πιο βαθιά στη μιζέρια, δημιουργώντας μια ευκαιρία στην Κίνα να επεκτείνει περαιτέρω την οικονομική και πολιτική επιρροή της.
Προς το παρόν, ο «ελεύθερος κόσμος» είναι σύμμαχος γύρω από ένα κοινό όραμα – ένα όραμα που ουσιαστικά χαρτογραφεί τα ηθικά δυαδικά στοιχεία του πρώτου Ψυχρού Πολέμου στον Ψυχρό Πόλεμο 2.0. Αλλά για να νικηθεί μια ρεβανσιστική Ρωσία και να αντιμετωπιστεί η άνοδος της Κίνας, η Δύση θα χρειαστεί περισσότερα από έναν κοινό εχθρό. Θα χρειαστεί να επιλύσει τη διαρκή συζήτηση σχετικά με το τι πραγματικά αντιπροσωπεύει και ποιος θα απολαύσει την ελευθερία και την ευημερία την οποία η ίδια δηλώνει ότι υπερασπίζεται.
