Οι γαλλικές εκλογές είναι υψίστης σημασίας για το σύνολο της Ευρώπης και της Δύσης. Αν μάλιστα συνδυαστεί με τις καταιγιστικές συνέπειες της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, οι συνέπειες είναι ακόμα πιο βαρύνουσες.
Η Γαλλία αποτελεί ούτως ή άλλως το πολιτικό εργαστήριο της Ευρώπης από τη γαλλική επανάσταση και εντεύθεν. Όλες οι μεγάλες στροφές της Ευρώπης, η Επανάσταση του 1848, η Κομμούνα του Παρισιού το 1871, το Λαϊκό Μέτωπο το 1936 .Remaining Time-0:00FullscreenMute
Με την πρωτοβουλία των Γάλλων και του Ζαν Μονέ θα εγκαινιαστεί, το 1957, η ΕΟΚ (μετέπειτα Ενωμένη Ευρώπη). Τέλος, στη Γαλλία θα πραγματοποιηθεί η επανάσταση του Μάη του 1968, που αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη μετασοσιαλιστική παγκοσμιοποιητική και δικαιωματιστική επανάσταση η οποία έχει καθορίσει τις κυρίαρχες ιδεολογίες της εποχής μας, τουλάχιστον μέχρι τις μέρες μας.
“Ο Εμμανουέλ Μακρόν, παρά το ότι ανέβασε τα ποσοστά του στο 27,6 % των ψήφων, διαθέτει μια μικρότερη δεξαμενή ψήφων απόλυτα φιλικών προς αυτόν από ό,τι το 2017. Αντίθετα, η Μαρίν Λεπέν όχι μόνο αύξησε το ποσοστό της στο 23,2 % αλλά διαθέτει και τις ψήφους του Ερικ Ζεμούρ που πήρε 7,0% και, μαζί με μικρότερους ακροδεξιούς υποψηφίους, φθάνει σε μια συμπαγή μάζα ψηφοφόρων κοντά στο 33-35%. Συνεπώς, ο Ζαν Λυκ Μελανσόν, με το 21,7% των ψήφων, μπορεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο στον δεύτερο γύρο.”
Το μόνο αδιαμφισβήτητο γεγονός που επιβεβαιώθηκε σε αυτές τις εκλογές, είναι η ολοκληρωτική διάλυση του παραδοσιακού κομματικού συστήματος. Το άλλοτε πανίσχυρο γκωλικό κόμμα θα πέσει στο 4,8%, το σοσιαλιστικό του Φρανσουά Μιττεράν συρρικνώνεται στα όρια της ιστορικής εξαφάνισης με τη δικαιωματίστρια δήμαρχο των ελίτ του Παρισιού, Ανν Ινταλγκό, να πέφτει στο 1,8% (!) ενώ το επίσης ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα του 15-25% θα περιοριστεί στο 2,4%.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν, παρά το ότι ανέβασε τα ποσοστά του στο 27,6 % των ψήφων, διαθέτει μια μικρότερη δεξαμενή ψήφων απόλυτα φιλικών προς αυτόν από ό,τι το 2017. Τότε, ο υποψήφιος των Γκωλικών, Φιγιόν, είχε λάβει το 20% και ο σοσιαλιστής υποψήφιος σχεδόν 7% ενώ τώρα η γκωλική υποψήφια Βαλερί Πεκρές πήρε κάτω από το 5% και η υποψήφια των σοσιαλιστών η Ανν Ινταλγκὀ μόλις 1,8%!
Αντίθετα, η Μαρίν Λεπέν όχι μόνο αύξησε το ποσοστό της στο 23,2 % αλλά διαθέτει και τις ψήφους του Ερικ Ζεμούρ που πήρε 7,0% και, μαζί με μικρότερους ακροδεξιούς υποψηφίους, φθάνει σε μια συμπαγή μάζα ψηφοφόρων κοντά στο 33-35%.
Συνεπώς, ο Ζαν Λυκ Μελανσόν, με το 21,7% των ψήφων, μπορεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο στον δεύτερο γύρο.
Έτσι, οι νέες πολιτικές δυνάμεις, που είχαν ήδη εμφανιστεί το 2017, τώρα θα κυριαρχήσουν απολύτως.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν θα επιχειρήσει να συγκροτήσει έναν νέο πολιτικό πόλο «πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς», προτάσσοντας έναν γαλλικό πατριωτισμό ως κινητήρα του ευρωπαϊκού πατριωτισμού και της αμυντικής και πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης.
Ο Μακρόν, στα ζητήματα της μετανάστευσης και της εθνικής ταυτότητας, συμφωνεί με την μεγάλη πλειοψηφία των Γάλλων στην ανάγκη να αντιμετωπιστούν τα «χωριστικά» κινήματα των μουσουλμανικών κοινοτήτων, όπως τα αποκαλεί, και να περιοριστεί η μετανάστευση αλλά με ρυθμούς πολύ ηπιότερους. Άλλωστε, την ίδια λίγο πολύ αντίληψη συμμερίζεται και η Βαλερί Πεκρές της γκωλικής Δεξιάς.
“Η Αριστερά συγκεντρώνει μόλις το 28,5% των ψηφοφόρων – ένα ιστορικό χαμηλό μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο! Και βέβαια, ανάμεσά τους, ένα πολύ σημαντικό ποσοστό στρέφεται από τα αριστερά επίσης εναντίον της παγκοσμιοποίησης”
Η Λεπέν και ο Ζεμούρ, από την πλευρά τους, έχουν ως κύρια θεματική τους την αναστροφή των μεταναστευτικών ρευμάτων, και την επανενοποίηση της κοινωνίας με επίκεντρο τις αξίες ενός στενού εθνοκρατικού γαλλισμού. Και αυτό γιατί η εκθετική αύξηση μη ενσωματώσιμων μουσουλμανικών πληθυσμών έχει ξεπεράσει τις δυνατότητες ένταξής τους στη γαλλική κοινωνία. Παράλληλα δε, επιδεικνύουν μια βαθύτατη δυσπιστία προς την Ευρωπαϊκή Ένωση ενώ, παρότι κατήγγειλαν την εισβολή στην Ουκρανία, βρίσκονται κοντά στη Ρωσία του Πούτιν.
Τέλος, οι υποστηρικτές του δικαιωματισμού και των μεταναστευτικών κοινοτήτων συσπειρώνονται γύρω από τον Μελανσόν, με 22,2% των ψήφων (που αποτελεί και αυτός μια σχετικά νεοφυή πολιτική δύναμη η οποία απορρόφησε το μεγαλύτερο μέρος της παλιάς Αριστεράς), καθώς και με το 8,0% των αριστερών οικολόγων και ακροαριστερών υποψηφίων. Δηλαδή, η Αριστερά συγκεντρώνει μόλις το 28,5% των ψηφοφόρων – ένα ιστορικό χαμηλό μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο! Και βέβαια, ανάμεσά τους, ένα πολύ σημαντικό ποσοστό στρέφεται από τα αριστερά επίσης εναντίον της παγκοσμιοποίησης.
“Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες και η Γαλλία κατ’ εξοχήν έχουν μπει σε μια μεγάλη εσωτερική κοινωνική και πολιτική περιδίνηση· έτσι, ακόμα και αν ο Μακρόν επανεκλεγεί, η ενίσχυση της Λεπέν και του Ζεμούρ θα τον υποχρεώσει να πάρει πολύ περισσότερο υπόψη του τα προβλήματα της εσωτερικής κοινωνικής ζωής”
Δηλαδή, πάνω από το 80% των ψηφοφόρων τάσσονται, με τη μια ή την άλλη μορφή, εναντίον της ξέφρενης παγκοσμιοποίησης. Αυτή η απόρριψη στη Λεπέν και τον Ζεμούρ προσλαμβάνει έναν εθνικιστικό χαρακτήρα, με τον Μελανσόν να στρέφεται εναντίον του παγκόσμιου καπιταλισμού, πάρα τις δικαιωματιστικές του πλευρές, ενώ για τον Μακρόν και την Πεκρές έχει ευρωκεντρικό χαρακτήρα (η Γαλλία ως κινητήρας της Ευρώπης).
Στη Γαλλία μοιάζει να εγκαινιάζεται και πάλι μια νέα ιστορική περίοδος. Η ευρωπαϊκή επεκτατικότητα έχει πλέον εξαντληθεί και μπαίνουμε σε μια εποχή γενικευμένης άμυνας της Ευρώπης ενώ ταυτόχρονα απειλείται η πρωτοκαθεδρία του δικαιωματισμού και των αξιών της παγκοσμιοποίησης.
Το ότι βρίσκεται σε μια εποχή άμυνας καταδεικνύεται αδιαμφισβήτητα από όλες τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων. Το οικονομικό αποτύπωμα της Ευρώπης συρρικνώνεται. Στην Ανατολική Μεσόγειο, η νεο-οθωμανική Τουρκία αμφισβητεί ανοικτά την ευρωπαϊκή (και ελληνική) κυριαρχία. Στη Συρία και τη Λιβύη, θα κάνουν κουμάντο η Ρωσία και η Τουρκία. Στη Μαύρη Αφρική, οι μισθοφόροι της Βάγκνερ αντικαθιστούν τους Γάλλους κομάντο.
Τέλος, η Ρωσία, ως ο οπλισμένος βραχίονας της υπό συγκρότηση Ευρασίας, θα εγκαινιάσει στην Ουκρανία την ένοπλη αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής τάξης των τελευταίων τριάντα χρόνων.
“Το δίδαγμα είναι σαφές. Η κρίση της παγκοσμιοποίησης δεν πρέπει να οδηγήσει στην αποσύνθεση της Ευρώπης στα έθνη εξ ων συνετέθη αλλά, αντίθετα, να μεταβληθεί σε παράγοντα ενίσχυσης της ευρωπαϊκής ταυτότητας, κάτι που για την Ελλάδα είναι πρωταρχικής σημασίας.”
Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες και η Γαλλία κατ’ εξοχήν έχουν μπει σε μια μεγάλη εσωτερική κοινωνική και πολιτική περιδίνηση· έτσι, ακόμα και αν ο Μακρόν επανεκλεγεί, η ενίσχυση της Λεπέν και του Ζεμούρ θα τον υποχρεώσει να πάρει πολύ περισσότερο υπόψη του τα προβλήματα της εσωτερικής κοινωνικής ζωής, το μεταναστευτικό και τα ταυτοτικά ζητήματα. Άλλωστε, επειδή όπως δείξαμε η εκλογική δεξαμενή του Μακρόν έχει μάλλον συρρικνωθεί ενώ έχει διευρυνθεί κατά πολύ εκείνη της Λεπέν, ο δεύτερος γύρος δεν θα είναι περίπατος για τον Μακρόν, παρότι πιθανότατα θα επικρατήσει.
Η Ελλάδα προφανώς επιθυμεί μια Γαλλία στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφάλειας και άμυνας καθώς και την ανάδειξη των ζητημάτων της ευρωπαϊκής ταυτότητας πολύ ψηλά στην ατζέντα της. Διαφορετικά, πολύ σύντομα, η Ευρώπη θα κινδυνεύσει με αποσύνθεση. Το δίδαγμα είναι σαφές. Η κρίση της παγκοσμιοποίησης δεν πρέπει να οδηγήσει στην αποσύνθεση της Ευρώπης στα έθνη εξ ων συνετέθη αλλά, αντίθετα, να μεταβληθεί σε παράγοντα ενίσχυσης της ευρωπαϊκής ταυτότητας, κάτι που για την Ελλάδα είναι πρωταρχικής σημασίας.
