Έξι χρόνια μετά τον θάνατό της, η ζωή της Madame Claude έγινε ταινία από το Netflix και έχει προκαλέσει ποικίλα σχόλια στο Διαδίκτυο, με τα περισσότερα να είναι αρνητικά. Η ίδια έλεγε πάντα σε στιγμές σπάνιας εξομολογητικότητας στους εκλεκτούς της πελάτες πως «οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν πολλά χρήματα για δύο πράγματα στη ζωή τους: το φαγητό και τον έρωτα. Εγώ δεν ήμουν ποτέ καλή στο μαγείρεμα».
Η Φερνάντ Γκριντέ (Fernande Grudet), όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου του 1923 στην Ανζέρ της Γαλλίας, σε μια μικροαστική οικογένεια. Ο πατέρας της ήταν ιδιοκτήτης ενός μικρού καφέ και πέθανε από καρκίνο, όταν εκείνη ήταν έφηβη, ενώ η μητέρα της ήταν πλανόδια πωλήτρια, που στάλθηκε στο Άουσβιτς επειδή ήταν εβραία. Την εκπαίδευσή της είχαν αναλάβει καλόγριες, ενώ ξεκίνησε να εργάζεται, πουλώντας αντίτυπα της Βίβλου, πόρτα – πόρτα, πριν καταλήξει στα παρισινά πεζοδρόμια, όπου έκανε τα πρώτα άτσαλα βήματά της στον αγοραίο έρωτα.
Σύντομα, άνοιξε τον πρώτο οίκο ανοχής επί της οδού Rue de Marignan, στον αριθμό 18, στο πιο πλούσιο διαμέρισμα του Παρισιού και έγινε η μεγαλύτερη προαγωγός της Γαλλίας. Σύμφωνα με την ίδια, ωστόσο, απεχθανόταν όσο τίποτα τον κόσμο του σεξ, καθώς πίστευε πως οι άνθρωποι και ειδικά οι γυναίκες, μετά τα σαράντα δεν έχουν κανέναν λόγο να συνευρίσκονται και όταν το αποτολμούσαν, δεν θα έπρεπε για κανέναν λόγο να το κάνουν γυμνοί.
Το δημοφιλές πορνείο της
Αποκαλούσε τα κορίτσια της «κύκνους» και όσες έμπαιναν στο δίκτυό της, έπρεπε να έχουν το «τέλειο» σώμα και να γνωρίζουν τις εξελίξεις της επικαιρότητας, ώστε να μπορούν να έχουν ενδιαφέρουσες συζητήσεις με πελάτες που επιθυμούσαν κάτι τέτοιο. Οι προδιαγραφές ήταν αρκετά αυστηρές. Η δημοσιογράφος Elisabeth Antebi, σε έρευνα που είχε κάνει μαζί με την Anne Florentin, είχε γράψει στην εφημερίδα «Le Progres de Lyon» πως οι κοπέλες έπρεπε να είναι γυμνασμένες, έξυπνες, γύρω στο 1,65, μελαχρινές και αρεστές στην ελίτ κοινωνία. Από τα είκοσι κορίτσια που περνούσαν καθημερινά από κάστινγκ, μόνο μία κατάφερνε να διαβεί το κατώφλι του διαμερίσματός της.
Το πελατολόγιό της αποτελούνταν από προέδρους, υπουργούς, διπλωμάτες, γαλαζοαίματους, ανώτερα στελέχη τραπεζικά στελέχη, κινηματογραφικούς αστέρες, διάσημους μουσικούς και δικτάτορες. Μεταξύ άλλων, ο Marlon Brando, ο Pablo Picasso, ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο βασικός μέτοχος της Fiat Gianni Agnelli και ο Σάχης του Ιράν. «Είναι τόσο συναρπαστικό ν’ ακούς έναν δισεκατομμυριούχο ή έναν αρχηγό κράτους να κάνει τη φωνή του να μοιάζει με παιδιού για να σου ζητήσει αυτό που θέλει» είχε δηλώσει η ίδια.
Ο αστικός μύθος, μάλιστα, λέει πως ο John F. Kennedy είχε χρησιμοποιήσει τις υπηρεσίες της, σε μια επίσκεψη που είχε κάνει στη πόλη του Φωτός το 1961, ζητώντας συγκεκριμένα μια κοπέλα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της Jackie, αλλά σε μια πιο «σέξι εκδοχή». Η επίσκεψη κυμαίνονταν από 10 έως 15 χιλιάδες γαλλικά φράγκα –περίπου 1.500 – 2.000 ευρώ– και για κάθε ένα από τα ραντεβού των κοριτσιών, η Madame Claude έπαιρνε προμήθεια 30%, ακόμα και σε περίπτωση που εκείνες επέστρεφαν χτυπημένες από τους πελάτες τους. Υπάρχει ακόμα η υπόνοια πως η ίδια συνεργαζόταν μέχρι και με τη CIA ως διαπραγματευτής, όντας κοντά στον Καντάφι, παρέχοντας γυναίκες για τους διπλωμάτες του. Γεγονός που εξηγεί, εν πολλοίς, την ασυλία που απολάμβανε από τις αρχές ο διαβόητος οίκος ανοχής.
Το τέλος της ζωής της
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, η στάση της γαλλικής κοινωνίας αλλά και της κυβέρνησης απέναντι στον αγοραίο έρωτα αναθεωρήθηκε ριζικά. Όταν έγινε πρόεδρος της Γαλλίας ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν άρχισε να κυνηγά την πορνεία και πέτυχε την καταδίκη της Madame Claude για διαφυγόντα κέρδη. Εκείνη κατέφυγε στο Λος Αντζελες, άλλαξε το όνομά της σε Claude Tolmatcheff και παντρεύτηκε έναν ομοφυλόφιλο μπάρμαν για να πάρει την αμερικανική υπηκοότητα. Τελικά, επέστρεψε στη Γαλλία στα μέσα της δεκαετίας του ’80, επί προεδρίας πλέον Φρανσουά Μιτεράν, ο οποίος απολάμβανε από καιρό τις υπηρεσίες της. Συνελήφθη, όμως, αφού τα οικονομικά της αδικήματα που εκκρεμούσαν προς το δημόσιο, την οδήγησαν σε ολιγόμηνη φυλάκιση.
Ο κόσμος πλέον είχε αλλάξει τόσο ώστε η Madame Claude, η οποία κάποτε είχε τους ηγεμόνες στα πόδια της, δεν κατάφερε να βρει ούτε εκδότη για τα απομνημονεύματά της. Πέθανε μόνη και απαξιωμένη, σε νοσοκομείο της Ν. Γαλλίας, στις 19 Δεκεμβρίου 2015, σε ηλικία 92 ετών. Στην κηδεία της παραβρέθηκαν μόλις έξι άνθρωποι, από τους οποίους οι τέσσερις ήταν οι κομμωτές της, χωρίς ποτέ κανείς να μάθει στ’ αλήθεια ποια ήταν.
Γιατί δεν αξίζει να δείτε τη «Madame Claude» στο Netflix
Τον Απρίλιο του 2021 έκανε πρεμιέρα στο Netflix η ταινία της Sylvie Verheyde, βασισμένη στη ζωή της Madame Claude, με πρωταγωνίστρια την Karole Rocher. Η σκηνοθέτις έχει αρκετές γνώσεις επί του θέματος, καθώς η γιαγιά της και μία ξαδέλφη της είχαν εργαστεί στη βιομηχανία του σεξ, θέμα με το οποίο ασχολήθηκε στην ταινία «Sex Doll».
Ωστόσο, η ιστορία του έργου απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Τα κορίτσια είναι αρκετά πρόθυμα να κάνουν αυτή τη δουλειά, οι πελάτες είναι ευγενικοί, οι νταβατζήδες φέρονται σχεδόν πατρικά και η βία αγγίζεται εντελώς επιδερμικά. Παράλληλα, η ιστορία είναι μία αγιογραφία της Madame Claude, μίας γυναίκας που ήταν μπλεγμένη σε πολλά και σοβαρά σκάνδαλα της εποχής και αντιμετώπιζε τις γυναίκες που είχε στην δούλεψή της ως αντικείμενα.
Ωστόσο, η ταινία αυτή δεν είναι η πρώτη που έχει γίνει για τη ζωή της. Από τη Madame Claude ήταν εμπνευσμένο και το έργο «Τhe French Woman» που σκηνοθέτησε το 1977 ο Just Jaeckin. Εκεί, την ηρωίδα είχε ενσαρκώσει η Francoise Fabian, ενώ τη μουσική είχε γράψει ο Serge Gainsbourg.
