Μήπως θεωρείτε κι εσείς τα new year’s resolutions μια άχρηστη συνήθεια που, αντί να μας βοηθάει, μας κάνει συχνά να αισθανόμαστε άσχημα για όσα δεν μπορέσαμε να καταφέρουμε;
Δεν ξέρω πότε και ποιος επινόησε τα περίφημα resolutions στην αρχή κάθε χρονιάς. Αλλά έχω την αίσθηση ότι κάποια στιγμή νιώσαμε την υποχρέωση να γράψουμε σαν καλοί μαθητές σε λίστες –έστω και μέσα στο μυαλό μας– όσα οφείλαμε να κάνουμε την καινούργια χρονιά, ώστε να γίνουμε ακόμη καλύτεροι.
Εντάξαμε τα resolutions στους στόχους που πρέπει να έχει καθένας μας, αν θέλει να πάει μπροστά. Και τότε εγκλωβιστήκαμε σε ένα ατέρμονο κυνήγι επιδιώξεων, που πιστέψαμε ότι θα μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία ή έστω στην προσωπική ολοκλήρωση. Είναι όμως έτσι;
Τι είναι, τελικά, τα resolutions;
Τα resolutions ανήκουν στην περίφημη στοχοθεσία, η οποία έχει κατά καιρούς υμνηθεί από φιλόσοφους και γκουρού της διανόησης ως απαραίτητη για την προσωπική ανάπτυξη. Με πολύ απλά λόγια, ο άνθρωπος που έχει στόχους έχει όραμα και μπορεί να φτιάξει έναν δρόμο πάνω στον οποίο θα χτίσει τη δική του ολοκλήρωση. Μέχρις ενός σημείου, κατανοητό και σεβαστό.
Τα resolutions είναι κάτι σαν τα μικρά βήματα για να φτάσουμε τους μεγαλύτερους στόχους μας. Η αρχή του κάθε έτους μοιάζει με ιδανική ευκαιρία για να κατακερματίσουμε αυτούς τους στόχους και να ονοματίσουμε τους μικρότερους. «Αυτή τη χρονιά θα βρω μια δουλειά που να με εκφράζει περισσότερο». «Αυτή τη χρονιά θα αποκτήσω γυμνασμένο σώμα». «Αυτή τη χρονιά θα προσέξω περισσότερο την εμφάνισή μου». «Θα διαβάσω περισσότερα βιβλία»…
Όταν οι προσδοκίες δεν εκπληρώνονται
Το να θέτει κανείς τέτοιου είδους στόχους μπορεί να λειτουργεί για ορισμένους. Για μένα, πάλι, όχι. Τα resolutions μού φαίνονται πιεστικά. Μοιάζει να μου λένε: «Στο τέλος του χρόνου, έρχεται ο απολογισμός. Θα τα καταφέρεις ή θα έχεις αποτύχει;». Η μη εκπλήρωσή τους ισοδυναμεί με απογοήτευση. Αυτή την οποία εισπράττεις κάθε φορά που εναποθέτεις προσδοκίες σε κάτι. Γιατί, κακά τα ψέματα, τα resolutions είναι οι προσδοκίες που έχεις από τον εαυτό σου.
Είναι εκείνη η μοντέρνα προτροπή που ακούγεται τελευταία από διάφορους life coaches: «Γίνε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου». Δεν θέλω να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Καταρχάς, δεν ξέρω ποια είναι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Κατά δεύτερον, μοιάζει με φάντασμα αυτή η εκδοχή. Νιώθω σα να με συγκρίνουν με την κόρη των οικογενειακών μας φίλων που πάντα τα καταφέρνει εκεί που εγώ αποτυγχάνω. Remaining Time-0:00FullscreenMute
Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΔΕΝ ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΣΟΥ. ΟΥΤΕ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΗ ΠΟΡΕΙΑ.
Η ζωή εξελίσσεται, τα resolutions όχι
Έπειτα, είναι και ο αστάθμητος παράγοντας που λέγεται… ζωή. Και που μπαίνει στα πόδια σου κάθε φορά που θες να φτάσεις κάπου. Γιατί, πώς να βρεις καινούργια δουλειά, όταν η χώρα σου μαστίζεται από την οικονομική κρίση; Πώς να γραφτείς στο γυμναστήριο, όταν ένα ακόμη lockdown παραλύει όλο τον πλανήτη; Αλλά και πώς να διαβάσεις περισσότερα βιβλία, αν σε βρει μια αρρώστια; Μια οικογενειακή αναποδιά;
Σε τέτοιες περιπτώσεις, το χειρότερο με τα resolutions είναι ότι σε κρατούν εγκλωβισμένο στον όποιο στόχο. Όταν αυτός καταρρέει, καταρρέεις κι εσύ μαζί, αγνοώντας τυχόν ευκαιρίες που μπορεί να προκύψουν από τις δυσκολίες. Όταν εστιάζεις στον προορισμό, αδιαφορείς για το ταξίδι, τη στιγμή που το ταξίδι σού προσφέρει αληθινές δυνατότητες εξέλιξης.
Στη δική μου ζωή πάντως –ίσως να είναι τυχαίο–, τα πιο όμορφα πράγματα, τα πιο συναρπαστικά μαθήματα προέκυψαν όταν στον δρόμο μου εμφανίστηκαν εμπόδια και εγώ, αντί να προσπαθήσω να τα προσπεράσω, τα χρησιμοποίησα για να αλλάξω δρόμο.
Η ευτυχία δεν μπαίνει σε λίστες
Τα resolutions του νέου χρόνου κρύβουν την προσδοκία μιας μη ρεαλιστικής πραγματικότητας. Μοιάζει να σου υπόσχονται ότι όλα θα φτιάξουν, αν πραγματοποιηθούν, πράγμα που δεν γίνεται ποτέ. Γιατί η ζωή δεν φτιάχνει ποτέ. Είναι μαζί τα άσχημα και τα όμορφα. Και κανένας υλοποιημένος στόχος δεν έκανε ποτέ όλα τα άσχημα όμορφα. Η ευτυχία δεν αναβάλλεται μέχρι να πραγματοποιηθούν οι στόχοι σου. Ούτε μπαίνει σε λίστες. Η ευτυχία δεν ακολουθεί μονόδρομη πορεία.
Η ευτυχία δεν είναι καν απόρροια στόχων. Θα μπορούσε όμως να ενισχυθεί από μια διαφορετική στάση απέναντι στα πράγματα και στον εαυτό μας. Το να γίνω φίλη με τον λιγότερο τέλειο εαυτό μου είναι κάτι που θα μου άρεσε να κάνω. Είναι απελευθερωτικό και απενοχοποιητικό να ξέρεις ότι είσαι κάτι λιγότερο από αυτό που θα μπορούσες να γίνεις.
Το να αφήνω τα πράγματα να κυλάνε ή να τους επιτρέπω να μην είναι στο έλεγχό μου είναι κάτι άλλο. Κάτι που μου υπενθυμίζει πως στη ροή των πραγμάτων δεν είμαι –και δεν χρειάζεται να είμαι– κυρίαρχη. Χρειάζεται απλώς να είμαι επιεικής με τον εαυτό μου, ρεαλίστρια και ευέλικτη.
Και αυτά είναι εφόδια που δεν κατακτώνται στην αρχή ή στο τέλος κάθε ημερολογιακής χρονιάς. Δεν μπαίνουν σε χρονοδιάγραμμα και δεν υπαγορεύονται από κανένα «πρέπει». Είναι όσα συνειδητοποιείς μέσα στη ροή του έτους, του κάθε έτους, της ζωής σου όλης. Καλή συνέχεια λοιπόν στο δικό σας, προσωπικό ταξίδι. Κανένα νούμερο στο ημερολόγιο δεν έχει τη δύναμη να το ανατρέψει.
