Ένας βεζίρης είχε υπηρετήσει τον κυριό του για 30 χρόνια και ήταν γνωστό πως τον θαύμαζαν για την αφοσίωση, τη φιλαλήθεια και την πίστη του στον Θεό. Εξαιτίας της τιμιότητάς του, ωστόσο, είχε κάνει πολλούς εχθρούς στην αυλή, οι οποίοι διέδιδαν ιστορίες για τη διπροσωπία του και τη δολιότητά του. Μέρα νύχτα προσπαθούσαν να επηρεάσουν το σουλτάνο μέχρι που τα κατάφεραν κι άρχισε κι αυτός να νιώθει δυσπιστία απέναντι στον αθώο βεζίρη. Τελικά διέταξε να θανατώσουν τον άνθρωπο που τον είχε υπηρετήσει τόσο πιστά.
Στο βασίλειό του, όσοι καταδικάζονταν σε θάνατο δένονταν και πετιόνταν σε ένα κυνοτροφείο, όπου ο σουλτάνος διατηρούσε τα αγριότερα κυνηγετικά σκυλιά. Τα σκυλιά αμέσως κομμάτιαζαν το θύμα.
Ωστόσο, πριν τον πετάξουν, ο βεζίρης ζήτησε μια τελευταία χάρη: «Θα ήθελα 10 μέρες ανάπαυλα», είπε, «για να πληρώσω τα χρέη μου, να μαζέψω τα χρήματα που μου οφείλουν, να επιστρέψω όσα εμπιστεύτηκαν διάφοροι άνθρωποι στη φύλαξή μου, να μοιράσω τα αγαθά μου στα μέλη της οικογένειάς μου και στα παιδιά μου και να τους ορίσω έναν κηδεμόνα».
Αφού ο βεζίρης εγγυήθηκε ότι δεν θα δραπέτευε, ο σουλτάνος ικανοποίησε το αίτημά του.
Ο βεζίρης έσπευσε στο σπίτι του, μάζεψε 100 χρυσά νομίσματα και μετά επισκέφτηκε τον κυνηγό
που φρόντιζε τα σκυλιά του σουλτάνου. Του πρόσφερε τα 100 χρυσά νομίσματα και είπε: «Άσε με να
φροντίσω τα σκυλιά για δέκα μέρες». Ο κυνηγός συμφώνησε και για τις επόμενες δέκα μέρες ο βεζίρης φρόντιζε και καθάριζε τα ζώα με μεγάλη προσοχή και επίσης τα τάιζε πλουσιοπάροχα. Στο τέλος των δέκα ημερών έτρωγαν από το χέρι του.
Την ενδέκατη ημέρα κάλεσαν το βεζίρη να παρουσιαστεί στο σουλτάνο, επανέλαβαν τις κατηγορίες και ο σουλτάνος παρακολουθούσε καθώς έδεσαν το βεζίρη και τον πέταξαν στα σκυλιά. Όμως όταν αυτά τον είδαν, έτρεξαν καταπάνω του κουνώντας τις ουρές τους. Του ψιλοδάγκωσαν τους ώμους με αγάπη και αφοσίωση και άρχισαν να παίζουν μαζί του. Ο σουλτάνος και οι παρευρισκόμενοι έμειναν κατάπληκτοι και ο σουλτάνος ρώτησε το βεζίρη γιατί δεν τον κατασπάραξαν.
Ο βεζίρης απάντησε: «Φρόντιζα αυτά τα σκυλιά για δέκα ημέρες. Ο σουλτάνος είδε με τα μάτια του το αποτέλεσμα. Εσάς σας φρόντισα για τριάντα χρόνια και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Έχω καταδικαστεί σε θάνατο εξαιτίας των κατηγοριών των εχθρών μου». Ο σουλτάνος κοκκίνισε από τη ντροπή του. Όχι μόνο έδωσε χάρη στο βεζίρη, αλλά του δώρισε και μια υπέροχη φορεσιά και του παρέδωσε και τους ανθρώπους που είχαν κηλιδώσει τη φήμη του. Ο καλόκαρδος βεζίρης τους απελευθέρωσε και συνέχισε να τους μεταχειρίζεται με καλοσύνη.
Η ΕΜΜΕΣΗ ΑΠΑΤΗ:
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΡΑΒΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΝΗΡΙΑΣ, 13ος ΑΙΩΝΑΣ
