Ένα αγοράκι έπαιζε με τους κύβους του όταν ο πατέρας του μπήκε στο δωμάτιο. «Κάνε ησυχία, μπαμπά, χτίζω μια εκκλησία».
Ο πατέρας, με τη σκέψη ότι ήταν μια ευκαιρία να ελέγξει τις θρησκευτικές γνώσεις του γιου του, είπε: «Γιατί θέλουμε να κάνουμε ησυχία όταν είμαστε στην εκκλησία;»
«Πρέπει, επειδή οι άνθρωποι κοιμούνται».
Οι άνθρωποι κοιμούνται. Ο ύπνος τους δεν είναι ο συνηθισμένος ύπνος, είναι ένας ύπνος μεταφυσικός. Ακόμα κι όταν πιστεύετε ότι είστε ξύπνιοι, παραμένετε κοιμισμένοι. Με τα μάτια ανοιχτά, ενώ περπατάτε στον δρόμο, ενώ δουλεύετε στο γραφείο σας, παραμένετε κοιμισμένοι. Δεν κοιμάστε μόνο μέσα στην εκκλησία, κοιμάστε παντού. Απλώς κοιμάστε.
Ο μεταφυσικός αυτός ύπνος πρέπει να διακοπεί, ο μεταφυσικός αυτός ύπνος πρέπει να εγκαταλειφθεί τελείως.
Καθένας πρέπει να γίνει μια φλόγα επίγνωσης. Μόνο τότε αρχίζει να έχει νόημα η ζωή, μόνο τότε αποκτά σημασία, μόνο τότε παύει η ζωή να είναι αυτό που λέμε «μέρα μπαίνει – μέρα βγαίνει», η συνηθισμένη, μουντή ρουτίνα – η ζωή κρύβει ποίηση μέσα της και χίλια δυο άνθη λωτού στην καρδιά της. Εκεί βρίσκεται ο Θεός.
Ο Θεός δεν είναι θεωρία, δεν είναι επιχείρημα. Είμαι μια εμπειρία που δίνει σημασία στη ζωή. Και η σημασία αυτή μπορεί να γίνει αισθητή μόνο όταν δεν κοιμάστε. Πώς είναι δυνατόν να νιώσετε τη σημασία της ζωής ενόσω κοιμάστε; Η ζωή είναι σημαντική, απείρως σημαντική. Κάθε στιγμή της είναι πολύτιμη. Αλλά εσείς κοιμάστε. Μόνο τα μάτια που έχουν ξυπνήσει μπορούν να δουν τη σημασία αυτή, να τη ζήσουν.
Μόλις τις προάλλες κάποιος με ρώτησε: «Όσσο, διαρκώς μας λες να γιορτάζουμε τη ζωή. Τι λόγο έχουμε να γιορτάζουμε;» Το ερώτημά του είναι εύλογο. Το καταλαβαίνω. Κατά τα φαινόμενα δεν υπάρχει κανένας λόγος να γιορτάζουμε. Για ποιο πράγμα να γιορτάζουμε; Το ίδιο ρωτάτε κι εσείς, το ίδιο ρωτά ο καθένας.
Στην πραγματικότητα όμως ισχύει εντελώς το αντίθετο. Έχουμε κάθε λόγο να γιορτάζουμε. Κάθε στιγμή είναι τόσο απέραντη, τόσο φανταστική, κάθε στιγμή φέρνει τόση έκσταση… Εσείς όμως κοιμάστε. Η έκσταση έρχεται, πλανιέται από πάνω σας και φεύγει. Το αεράκι έρχεται, χορεύει γύρω σας και φεύγει. Κι εσείς παραμένετε κοιμισμένοι. Τα λουλούδια ανθίζουν και η ευωδιά τους φτάνει σ᾿ εσάς, αλλά εσείς κοιμάστε. Ο Θεός εξακολουθεί να τραγουδάει με χίλιους δυο τρόπους, ο Θεός χορεύει γύρω σας· αλλά εσείς κοιμάστε.
Με ρωτάτε: Τι λόγο έχουμε να γιορτάζουμε; Ποιον λόγο έχετε να μη γιορτάζετε; Υπάρχει ό,τι μπορεί να βάλει ο νους σας. Υπάρχει ό,τι μπορεί να επιθυμήσει κάποιος, και περισσότερα απ’ ό,τι μπορεί να βάλει ο νους σας. Υπάρχουν όλα σε αφθονία. Η ζωή είναι μια πολυτέλεια!
Απλώς σκεφτείτε έναν τυφλό άνθρωπο. Δεν έχει δει ποτέ του ένα τριαντάφυλλο να ανθίζει. Τι έχει χάσει; Ξέρετε; Δεν μπορείτε να νιώσετε συμπόνια γι’ αυτόν; Επειδή έχει χάσει κάτι… θεϊκό; Δεν έχει δει ποτέ του ουράνιο τόξο. Δεν έχει δει την ανατολή ή τη δύση. Δεν έχει δει το πράσινο φύλλωμα των δέντρων. Δεν έχει δει κανένα χρώμα. Πόσο μουντή είναι η συναίσθησή του! Κι εσείς έχετε μάτια και λέτε «Ποιος ο λόγος να γιορτάζω;» Το ουράνιο τόξο, το ηλιοβασίλεμα, τα πράσινα δέντρα είναι όλα εκεί, μια τόσο πολύχρωμη ύπαρξη.
Κι ωστόσο, το καταλαβαίνω. Το ερώτημά σας έχει ουσία. Καταλαβαίνω ότι το ερώτημά σας έχει κάποιο νόημα. Το ουράνιο τόξο και το ηλιοβασίλεμα είναι εκεί, ο ωκεανός, τα σύννεφα, όλα είναι εκεί, αλλά εσείς κοιμάστε. Ποτέ σας δεν κοιτάξατε ένα τριαντάφυλλο. Το προσπεράσατε, είδατε το τριαντάφυλλο –δεν λέω ότι δεν το είδατε, έχετε μάτια και βλέπετε-, αλλά δεν το κοιτάξατε. Δεν διαλογιστήκατε μαζί του, δεν του αφιερώσατε ούτε μια στιγμή από τον διαλογισμό σας. Ποτέ δεν συντονιστήκατε μαζί του, ποτέ δεν βρεθήκατε πλάι του, να καθίσετε κοντά του, επικοινωνώντας μαζί του. Ποτέ δεν του είπατε «γεια», ποτέ δεν συμμετείχατε μαζί του. Η ζωή σάς προσπερνάει, εσείς απλώς είστε εκεί, δεν συμμετέχετε.
ΖΗΣΕ ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ
OSHO
Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ
