Καταγράφουμε την ιστορία σήμερα για να μην μας διαγράψει αύριο.
Διότι κατά τον Χέγκελ:
<<Το μόνο πράγμα που μας διδάσκει η ιστορία είναι ότι τίποτε δεν μας διδάσκει η ιστορία>>.
Η προσφορά και η αποτίμηση του έργου των πολιτικών-βουλευτών.
Αφορμή για το άρθρο αυτό ήταν οι αναφορές που έγιναν κατά καιρούς για εκλιπόντες πολιτικούς που υπηρέτησαν τον τόπο μας. Έτσι λοιπόν προκειμένου να καταγραφούν και να μείνουν στην συλλογική μνήμη κάποια πράγματα, θεώρησα χρέος μου να καταγράψω εν συντομία ότι γνωρίζω και υπέπεσε στην αντίληψή μου,για την θητεία και την διαδρομή κάποιων πολιτικών – βουλευτών μετά το τέλος του εμφυλίου. Η θέση μου και οι τοποθετήσεις μου για το θέμα αυτό γίνονται χωρίς κάποια εμπάθεια ή προτίμηση στα πρόσωπα ή τους πολιτικούς χώρους που εκπροσωπούσαν οι πολιτικοί στους οποίους αναφέρομαι. Θα προσπαθήσω να είμαι όσο ποιο αντικειμενικός και αμερόληπτος μπορώ και γίνεται, διότι αυτό που προέχει είναι η ρεαλιστική και αληθινή αποτύπωση της πραγματικότητας όσο αυτό είναι ανθρωπίνως δυνατόν.
Βουλευτές πέρασαν πολλοί από τον νομό μας, εκείνοι όμως που άφησαν το στίγμα τους ήταν ορισμένοι και κυρίως αυτοί που εκλέχθηκαν για πολλές τετραετίες. Από τους πιο παλιούς τα ποιο γνωστά ονόματα ήταν αυτό του Ζήση Παπαλαζάρου (Βουλευτής και Υπουργός) που άφησε ένα μεγάλο ποσό για εκείνη την εποχή, της τάξης των 370 εκατομμυρίων δραχμών,(πλέον Διαμερίσματα και βιβλία)ως κληροδότημα στον Δήμο Καστοριάς και αυτό της ιστορικής οικογένειας του Λεωνίδα Μπατρίνου (βουλευτής προπολεμικά Φλώρινας-Καστοριάς και μεταπολεμικά βουλευτής και Β΄ αντιπρόεδρος στη Βουλή). Από δε τους νεότερους οι πιο γνωστοί φυσικά ήταν ο Φίλιππος Πετσάλνικος(βουλευτής, υπουργός και πρόεδρος Βουλής με το πιο πλούσιο και εμβληματικό έργο στο Νομό) και ο Κων/νος Σημαιοφορίδης (Βουλευτής και Υπουργός) που δώρισε περίπου είκοσι χιλιάδες βιβλία στην δημοτική βιβλιοθήκη Καστοριάς, τα οποία ευτυχώς ή τότε δημοτική αρχή ξεσκαρτάρισε και αξιοποίησε.
Τους πολιτικούς δεν θα πρέπει να τους επαινούμε ή να τους μνημονεύουμε για το αυτονόητο, δηλαδή γι’ αυτό που πληρώνονταν να κάνουν, αλλά για την κοινωνική ή φιλανθρωπική τους ευαισθησία, την προσφορά στην κοινωνία, στους ανθρώπους,στην Πατρίδα (εάν ή πως την υπηρέτησαν) και εάν έκαναν δωρεές από το περίσσευμα τους ή το υστέρημά τους. Επομένως εάν κάποιοι πολιτικοί έκαναν έργα σε σύγκριση μ’ αυτούς που έκαναν λιγότερα μπορεί να λέγεται και να διαλαλείται ως μέτρο σύγκρισης ή παραδειγματισμού, αλλά δεν είναι εκείνο το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που θα τους ενέτασσε στους ευεργέτες τους φιλάνθρωπους ή κοινωνικά ευαίσθητους,έτσι ώστε να τους μνημονέψουμε και να τους βραβεύουμε για τα έργα τους. Διότι οι πολιτικοί εκτός του υψηλού μισθού και των λοιπών προνομίων που απολαμβάνουν εμφανή και αφανή, είναι υποχρεωμένοι να κάνουν έργα, πρώτον διότι αυτή είναι η αποστολή τους και γι’ αυτό πληρώνονται και δεύτερον, όσο περισσότερα έργα κάνουν τόσο αυξάνεται η πιθανότητα να αναγνωρισθούν και να ξαναψηφιστούν. Επομένως αφού αυτά τα έργα γίνονται με χρήματα των φορολογουμένων πολιτών είναι προς τιμήν εκείνων των πολιτικών που τα δημιούργησαν, αλλά δεν τα έκαναν ούτε για τη ψυχή του πατέρα τους που λέει ο λαός, αλλά ούτε και χωρίς ανταποδοτικό όφελος. Στόχος τους ήταν να επανεκλεγούν και να απολαμβάνουν τα προνόμια και τα οφέλη της εξουσίας.
Το εξαιρετικό, το επαινετικό και αναγνωρίσιμο για έναν πολιτικό, θα ήταν να έκανε κάτι που θα το πλήρωνε από την περιουσία του που κέρδισε νόμιμα, από το υστέρημά του ή τις οικονομίες του, όπως π.χ. ο βουλευτής Ζήσης Παπαλαζάρου τον οποίο δεν γνώρισα ούτε ξέρω πως απέκτησε αυτά που δώρισε στους πολίτες της Καστοριάς, που τον ψήφιζαν και τον τιμούσαν με την ψήφο τους. Οι πληροφορίες πάντως λένε ότι ήταν ένας έντιμος πολιτικός που δεν απέκτησε οικογένεια και έτσι αποφάσισε σχεδόν όλη του την περιουσία να την δωρίσει στον Δήμο Καστοριάς.
Εάν όντως τα κληροδότημα του Παπαλαζάρου( Διαμερίσματα, βιβλία και χρήματα)ήταν προϊόν ενός έντιμου πλουτισμού, τότε αξίζει αυτόν τον άνθρωπο-πολιτικό να τον επαινέσουμε να τον βραβεύσουμε και αναγνωρίσουμε, μολονότι το κληροδότημα που άφησε δεν αξιοποιήθηκε θετικά από τις περισσότερες δημοτικές αρχές.
Εάν θελήσει δε κανείς να ξεχωρίσει κάποιους πολιτικούς που πέρασαν διαχρονικά από την Καστοριά σε επίπεδο έργων και ευεργεσίας θα επέλεγε δύο ονόματα. Για την ΕΥΕΡΓΕΣΙΑ αναμφισβήτητα τον Ζήση Παπαλαζάρου και για τα εμβληματικά έργατον Φίλιππο Πετσάλνικο. Έναν δυναμικό και ικανό πολιτικό τον οποίο ανεξάρτητα εάν κάποιος τον ψήφιζε, τον συμπαθούσε, τον αναγνώριζε ή οτιδήποτε άλλο, θα πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι, το έργο που άφησε και τα αξιώματα που κατείχε ήταν μοναδικά τόσο πανελλαδικά αλλά όσο κυρίως τοπικά. Επομένως ανεξάρτητα από οτιδήποτε αρνητικά του προσάψει κανείς, διότι κανείς μας δεν είναι τέλειος και χωρίς ελαττώματα, θα πρέπει μια ελάχιστη αναγνώριση να υπάρξει, διότι μέχρι στιγμής προηγείται μακράν κάθε άλλου πολιτικού εκπροσώπου που πέρασε από τον πολύπαθο αυτό τόπο. Και αυτό το διατυπώνει ένας άνθρωπος που δεν είχε τις καλύτερες σχέσεις μαζί του, αφού αντιπαρατεθήκαμε πολλές φορές και πολύ νωρίς,όπως εκείνη της υποψηφιότητας του Ν. Δόικου το 1985 και πολλές άλλες αργότερα.
Επομένως για να υπάρξει το ανάλογο ενδιαφέρον από τους νεώτερους πολιτικούς του παρόντος και του μέλλοντος, να ξεπεράσουν το έργο του, θα πρέπει να του αναγνωρίσουμε κάποια πράγματα, ώστε ο πήχης της προσφοράς των πολιτικών προσώπων της Καστοριάς να ανέβει και οι επόμενοι να θελήσουν να τον θέσουν ακόμη ψιλότερα για το καλό του τόπου και της κοινωνίας, της ιδιαίτερης πατρίδας μας της Καστοριάς, όπως συνήθιζε να εκφράζεται ο Φίλιππος.
Επειδή λοιπόν, ανεξάρτητα που ανήκει κανείς και τι πρεσβεύει, εάν είχε φιλία ή αντιπαλότητα μαζί του, εάν συμφωνούσε ή διαφωνούσε ιδεολογικά μαζί του, το ζητούμενο είναι το καλό της ιδιαίτερης πατρίδας μας και αυτό επιτάσσει, μια επίσημηαναγνώριση αυτού του πολιτικού προσώπου, που ξεκίνησε από πολύ χαμηλά από μια αγροτική περιοχή και έφθασε όχι μόνο στο τρίτο μεγαλύτερο αξίωμα της Πατρίδας μας, αλλά και στην πρόταση να αναλάβει υπηρεσιακός πρωθυπουργός. Όλα αυτά καθώς και τα έργα που έγιναν επί των ημερών του, συνιστούν ένα πολύ θετικό πολιτικό-τουριστικό και επικοινωνιακό κεφάλαιο για τον Νομό Καστοριάς, το οποίο εάν το εκμεταλλευτούμε ανάλογα, θα προσφέρει ακόμη περισσότερα οφέλη στην περιοχή μας. Επομένως ας εκμεταλλευτούμε τα θετικά αποτελέσματα ή πλεονεκτήματα μιας ευκαιρίας που μας δίδεται και ας μην επικεντρωνόμαστε στα τυχόν αρνητικά, τα οποία δεν μας βοηθούν και δεν μας συμφέρει να αναδεικνύουμε.
Εξάλλου αν δει κανείς διαχρονικά την ζωή και μελετήσει την ιστορία θα διαπιστώσει ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, (πλην φυσικά κάποιων ακραίων εξαιρέσεων), στους ανθρώπους που δημιούργησαν και προσέφεραν στο κοινωνικό σύνολο,παραμερίζουμε τα τυχόν αρνητικά και προβάλλουμε τα θετικά, για να γίνουν παράδειγμα προς μίμηση, από τους νεώτερους, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά την αρχαία Ελληνική ρήση που συνήθιζαν να λένε οι Σπαρτιάτες: << Άμμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες >>.
Φυσικά και λογικά αυτή την πρόταση – προσέγγιση, δεν θα έπρεπε να διατυπώνει κάποιος όπως εγώ, αλλά πάρα πολλοί άλλοι συμπολίτες μας σωματεία-σύλλογοι και φορείς, που ευεργετήθηκαν από τον εν λόγω πολιτικό, αλλά δυστυχώς οι ρήσεις << ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος>> και << Ουδείς προφήτης στον τόπο του>> καλά κρατούν. Ελπίζω και εύχομαι οι λίγοι αυτοί που εκφράστηκαν δημόσια,αυτοί που συμφωνούν και σιωπούν, καθώς και κάποιοι παράγοντες και φορείς, να ξεχάσουν αυτά που μας χωρίζουν και να συσπειρωθούν, για το καλό της Καστοριάς, σ’ αυτά που μας ενώνουν και να αποδώσουν << τα του Καίσαρως τω Καίσαρι καιτου Θεού τω Θεώ>> κατά την ρήσιν του Ευαγγελίου.
