Πρόσωπα της πόλης: Ο Κωνσταντίνος Γιαγκόπουλος μιλάει για τη μαγεία του θεάτρου
Συνέντευξη στη Χρύσα Κοσμίδου
Ο Κωνσταντίνος Γιαγκόπουλος, είναι απόφοιτος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης του τμήματος της Νομικής και του θεατρικού εργαστηρίου «Τεχνηέντως», ενεργός δικηγόρος του Δικηγορικού Συλλόγου Καστοριάς και μέλος της θεατρικής ομάδας του Πολιτιστικού Συλλόγου Άργους Ορεστικού από το 2009, με συμμετοχές σε θεατρικές παραστάσεις της ομάδας όπως «Από του Νεκρού Αδερφού στον Ματωμένο Γάμο», «Κραυγές και Ψίθυροι Παιδιών», «Συλλαλητήριο Συναισθημάτων», «Σβήσε την οθόνη και Βγες στης Φαντασίας το Μπαλκόνι», «Ιφιγένεια Εν Αυλίδι, Αλισάχνες», «Το Μεγάλο μας Τσίρκο», σε σκηνοθεσία της Αργυρώς Γεωργίου-Αποστολίδου, στην ταινία μικρού μήκους «Ghosts Of A Luscious Past» της Αρτέμιδος Φραδέλου και στην ταινία «Ψυχή Βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη.
Κωνσταντίνε έχεις τελειώσει την νομική και εξασκείς τη δικηγορία στην Καστοριά. Ωστόσο σε έχουμε δει και σε πολλές θεατρικές παραστάσεις. Πώς ξεκίνησε η αγάπη σου για την υποκριτική;
Νομίζω υπήρχε ανέκαθεν… Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Από παιδί ακόμα, έφτιαχνα ιστορίες, μοίραζα ρόλους και σκηνοθετούσα τη δράση…
Η νομική και η υποκριτική συνδέονται;
Η νομική σαν επιστήμη όχι. Η δικηγορία κατά κάποιον τρόπο ναι… Εξάλλου λέμε «παράσταση στο δικαστήριο». Είναι λοιπόν μια παράσταση που έχει τους δικούς της όρους και κανόνες. Νομίζω όμως ότι η υποκριτική συνδέεται, αν όχι με όλα, με τα περισσότερα επαγγέλματα αλλά και γενικά με ό,τι έχει να κάνει με ανθρώπινες σχέσεις και συναναστροφές.
Μεγάλωσες στο Άργος Ορεστικό, έφυγες για σπουδές και επέστρεψες στα πάτρια εδάφη. Πιστεύεις ότι εάν έμενες σε μια μεγάλη πόλη, όπως είναι η Αθήνα ή η Θεσσαλονίκη θα είχες διαφορετική εξέλιξη στο κομμάτι της υποκριτικής;
Αυτό δεν μπορώ να το γνωρίζω… Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Πάντως δεν έχω θέσει ποτέ τέτοιο δίλημμα στον εαυτό μου, γιατί δεν θα ήθελα να ζω μακριά από τον τόπο μου.
Τι είναι αυτό το οποίο σε τραβάει στο σανίδι;
Είναι μια σειρά από πράγματα… Δεν είναι αυτό καθ’ αυτό το «σανίδι».. Είναι η όλη προετοιμασία, οι πρόβες με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, η επιλογή των κουστουμιών, το στήσιμο των σκηνικών και γενικά η δημιουργία ενός φανταστικού κόσμου από το μηδέν. Η διαδικασία αυτή είναι ελκτική για μένα περισσότερο από ό,τι είναι το σανίδι. Η ώρα της παράστασης έχει ένταση την οποία πρέπει να διαχειριστώ και να αντιμετωπίσω χωρίς να γίνει αντιληπτή στο κοινό. Προσωπικά τη γλύκα αυτή που λένε ότι έχει το σανίδι, την νιώθω στο τέλος κάθε παράστασης κι όταν κατεβαίνω από αυτό.
Πόσο δύσκολο είναι για έναν ερασιτέχνη ηθοποιό να μπορέσει να αποδώσει τον ρόλο του;
Η δυσκολία έγκειται στο γεγονός ότι απαιτείται πολύς χρόνος, προσπάθεια και ενέργεια προκειμένου να μπορέσουμε να προσεγγίσουμε τον εκάστοτε ρόλο, να τον προσαρμόσουμε στις δυνατότητές μας και να τον αποδώσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα.
Όταν υποδύεσαι ένα ρόλο, αφήνεις πίσω τον Κωνσταντίνο; Τον ξεχνάς και μεταμορφώνεσαι ολοκληρωτικά σε έναν άλλον άνθρωπο;
Αυτό να λέγεται… Αποχαιρετώ τον Κωνσταντίνο και τον ξανασυναντώ στο τέλος, στα παρασκήνια. Όταν είμαι πάνω στη σκηνή δεν είμαι εγώ. Είμαι ο ρόλος που υποδύομαι.
Ποια δουλειά σου έχεις ξεχωρίσει έως αυτή τη στιγμή;
Νομίζω πάντα το αγαπημένο μου έργο θα είναι και το πρώτο μου, καθαρά για συναισθηματικούς λόγους και αυτό είναι το «Απ’ του Νεκρού Αδερφού στον Ματωμένο Γάμο», μια εξαιρετική και πρωτότυπη σύνθεση της Αργυρώς Γεωργίου-Αποστολίδου, το οποίο είχαμε ανεβάσει για πρώτη φορά πριν από περίπου 11 χρόνια. Η «Ιφιγένεια Εν Αυλίδι» επίσης κατέχει μια πολύ ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Ποια παράσταση ή ταινία αποτελεί απωθημένο για εσένα, με την έννοια ότι θα ήθελες να συμμετάσχεις οπωσδήποτε σε αυτή;
Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία αυτό καθ’ αυτό το έργο ή ο ρόλος όσο η συνεργασία και η αλληλεπίδραση με τα μέλη της ομάδας για την επίτευξη ενός κοινού σκοπού. Εκεί κρύβεται για μένα η μαγεία του θεάτρου.
Τι είναι αυτό που σου λείπει από την Καστοριά σε σχέση με το πολιτιστικό κομμάτι;
Σε ένα γενικότερο πλαίσιο οποιαδήποτε προσπάθεια γίνεται από τοπικές ερασιτεχνικές ομάδες που δραστηριοποιούνται στον χώρο του πολιτισμού είναι άξια λόγου. Δεν ξέρω όμως αν αυτό είναι αρκετό ή όχι. Ο κόσμος διψάει για πολιτισμό, για μια ενδιαφέρουσα θεατρική παράσταση, για μια ωραία συναυλία. Πάντως έχω την αίσθηση ότι τα πολιτιστικά δρώμενα στον Νομό μας δεν λαμβάνουν χώρα τόσο συχνά, όσο θα ήθελε ο κόσμος.
Ένα τόσο δραστήριο άτομο όπως εσύ, πώς μπόρεσε να διαχειριστεί την καραντίνα; Τι ήταν αυτό το οποίο σου έλειψε περισσότερο;
Μπορεί να ακουστεί περίεργο, αλλά δεν μου έλειψε κάτι. Αντιθέτως μου δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθώ με πράγματα που μου είχαν λείψει στην κανονικότητα της καθημερινότητάς μου.
Κλείνοντας, ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να περάσεις μέσα από την εφημερίδα “Ορίζοντες”;
Καταρχάς θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κόσμο που μέχρι στιγμής έχει στηρίξει τις θεατρικές μας προσπάθειες και εύχομαι να συνεχίσει να στηρίζει τις ερασιτεχνικές πολιτιστικές ομάδες του τόπου μας.
