Η Αθήνα συνεχίζει να βρίσκεται σε λήθαργο
-Προ των πυλών, ο Ερντογάν επιδιώκει τον ακρωτηριασμό και τη δορυφοριοποίηση της Ελλάδας
Τέλος στις ψευδαισθήσεις και στον ενδημικό στρουθοκαμηλισμό της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας βάζει ο Ταγίπ Ερντογάν, καθώς, σε μια προβλέψιμη κίνηση, προχωράει μεθοδικά στο επόμενο βήμα, στοχεύοντας στη δορυφοριοποίηση της Ελλάδας με την εξαγγελία αρπαγής ολόκληρης της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η Αθήνα κοίταζε αλλού τα τελευταία χρόνια, όταν η Τουρκία σιγά σιγά εφάρμοζε τον δικό της νόμο, εισβάλλοντας πειρατικά στην κυπριακή ΑΟΖ, καθώς πίστευε ότι δεν θα τολμήσει να κινηθεί δυτικότερα. Όμως τώρα η Άγκυρα βρίσκεται προ των πυλών…
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του βαυκαλίζεται εδώ και χρόνια με την ιδέα ότι ο Ταγίπ Ερντογάν απλώς αμφισβητεί επειδή θέλει τον διάλογο με την Ελλάδα και έτσι φθάσαμε στο σημείο η Τουρκία να πιάσει στον ύπνο τη χώρα μας και να υπογράψει το μνημόνιο με τη Λιβύη και τώρα βλέπει πλέον ότι η ρητορική αμφισβήτηση γίνεται έμπρακτος σφετερισμός των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Και οι αντιδράσεις της χώρας όλο αυτόν τον καιρό περιορίσθηκαν σε αυτάρεσκα «αυστηρά μηνύματα στην άλλη πλευρά του Αιγαίου», σε διασφάλιση κάποιων θερμών δηλώσεων συμπαράστασης από εταίρους και φίλους.
Η Τουρκία όμως συνεχίζει να βάζει γκολ και κάποιοι κοιτούν ως θεατές από την κερκίδα…
Όμως τώρα, πλέον, μετά την τελευταία εξέλιξη, που η Τουρκία δεν αμφισβητεί πια την ελληνική υφαλοκρηπίδα, αλλά τη χρίζει τουρκική και προχωρά στην εκμετάλλευσή της, είναι προφανές ότι δεν αρκούν ούτε τα «μηνύματα» των πολιτικών ηγετών ούτε οι δηλώσεις μιας εντελώς αναξιόπιστης, σε ό,τι τουλάχιστον αφορά τα εξωτερικά ζητήματα, Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σε ό,τι αφορά μάλιστα τις ΗΠΑ, δεν θα πρέπει κανείς να τρέφει ψευδαισθήσεις ότι ο κ. Τραμπ θα δείξει το οποιοδήποτε ενδιαφέρον για το τι συμβαίνει στην περιοχή, αν και ίσως καλύτερα που συμβαίνει αυτό, καθώς δεν έχει κρύψει τα φιλοτουρκικά αισθήματά του και την προσωπική χημεία με τον Ταγίπ Ερντογάν. Όμως ακόμη και αυτές οι θετικές δηλώσεις του αμερικανού υφυπουργού Εξωτερικών Φράνσις Φάνον, που υποστήριξε την ελληνική θέση, δηλαδή, ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, συνοδεύτηκαν με την υπόμνηση ότι η Τουρκία είναι πολύ σημαντικός σύμμαχος και πρέπει να την κρατήσουμε προσδεμένη στη Δύση…
Η ενίσχυση της στρατιωτικής ισχύος της χώρας παραμελήθηκε τα τελευταία χρόνια όχι μόνο λόγω των Μνημονίων αλλά και πιο πριν, όταν οι εξοπλισμοί αξιοποιούνταν σε μεγάλο βαθμό για να πλουτίσουν εταιρείες και κυκλώματα που λυμαίνονταν το δημόσιο χρήμα.
Τώρα ούτε χρόνος υπάρχει ούτε χρήμα και για τον λόγο αυτό γίνεται ακόμη πιο δύσκολη αλλά και πολύ πιο κρίσιμη η ανασύνταξη των δυνάμεων και η καλύτερη αξιοποίησή τους, ώστε να υπάρξει ένα ουσιαστικό μήνυμα αποτροπής προς την Άγκυρα.
Η Τουρκία και ο Ταγίπ Ερντογάν συνηθίζουν να υλοποιούν τους σχεδιασμούς τους, αλλά πάντοτε επιχειρούν να το κάνουν με το μικρότερο δυνατό κόστος. Και εκεί ακριβώς είναι το στοίχημα της Ελλάδας. Να δείξει με αποφασιστικότητα ότι το κόστος για την Τουρκία, όχι μόνο διπλωματικά αλλά και στρατιωτικά, θα είναι δυσανάλογο με το όφελος που θα αποκομίσει με το εγχείρημά της να ακρωτηριάσει την Ελλάδα από τον ζωτικό θαλάσσιο χώρο της.
Γιατί σήμερα είναι η Μεσόγειος, αλλά το Αιγαίο θα ακολουθήσει και εκεί δεν είναι μόνο θαλάσσιες ζώνες αλλά και ελληνικά νησιά.
Με το μνημόνιο που υπέγραψε με τη Λιβύη η Τουρκία έθεσε τις βάσεις για να υλοποιήσει την πιο ακραία διεκδίκηση εις βάρος της Ελλάδας, κάτι που άρχισε να εφαρμόζει με τη δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως των αιτημάτων για άδεια έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων από την κρατική εταιρεία πετρελαίου ΤΡΑΟ σε περιοχές της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, που μετατρέπονται παράνομα σε τουρκικές με τη διμερή, έωλη συμφωνία των Ερντογάν – Σάρατζ.
Όμως, το Δίκαιο σε ένα εν πολλοίς άναρχο διεθνές σύστημα παίρνει το χρώμα εκείνου που μπορεί να επιβάλει τη θέση του και την ερμηνεία που ο ίδιος δίνει σε αυτό.
Η Τουρκία έτσι θέλει να επιβάλει στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου τη δική της ερμηνεία του Διεθνούς Δικαίου. Στην Κύπρο εφαρμόζει εδώ και καιρό την ίδια τακτική, υποστηρίζοντας ότι σε ένα κυρίαρχο κράτος, όπως είναι η Κυπριακή Δημοκρατία, θα πρέπει να γίνει διαμοιρασμός των κυριαρχικών δικαιωμάτων του με μια αποσχιστική οντότητα όπως το ψευδοκράτος και συγχρόνως, ερμηνεύοντας αυθαιρέτως το Διεθνές Δίκαιο, υποστηρίζει ότι η Κύπρος δεν δικαιούται ως νησί καμιά θαλάσσια ζώνη εκτός των χωρικών υδάτων της (των 12 ν.μ.). Συνεπώς, όλες οι υπόλοιπες ζώνες θα πρέπει να διαμοιρασθούν μεταξύ των χωρών που έχουν απέναντι ακτές, δηλαδή μεταξύ της Τουρκίας από τη μια και της Αιγύπτου, του Ισραήλ, του Λιβάνου και της Συρίας από την άλλη! Και αυτές τις παράδοξες ερμηνείες επιχειρεί τώρα να τις εφαρμόσει και εις βάρος της Ελλάδας.
Η Τουρκία υποστηρίζει ότι τα ελληνικά νησιά (Καστελλόριζο, Ρόδος, Κάρπαθος, Κάσος, Κρήτη) δεν έχουν καμιά θαλάσσια ζώνη, παρά μόνο χωρικά ύδατα των 6 ν.μ. και συνεπώς όλη η υφαλοκρηπίδα της Ανατολικής Μεσογείου θα πρέπει να διαμοιρασθεί μεταξύ της Τουρκίας, που παίρνει τη μερίδα του λέοντος, και της Αιγύπτου.
Η μέχρι τώρα αγωνία και ο φόβος των ελληνικών κυβερνήσεων για αμφισβήτηση της επήρειας του Καστελλόριζου σε θαλάσσιες ζώνες αποδεικνύεται ασήμαντη μπροστά στον πραγματικό εφιάλτη της πλήρους αμφισβήτησης κάθε είδους θαλάσσιας ζώνης, εκτός των χωρικών υδάτων, ακόμη και για νησιά του μεγέθους της Κρήτης.
Η εφαρμογή αυτής της «θεωρίας» σε επόμενο στάδιο στο Αιγαίο εκ μέρους της Τουρκίας θα σημαίνει ότι τα νησιά του Βόρειου και Ανατολικού Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα αλλά και αρκετά Κυκλαδονήσια δεν θα έχουν θαλάσσιες ζώνες και έτσι η τουρκική υφαλοκρηπίδα θα φθάσει μέχρι το μέσο του Αιγαίου. Με τα ελληνικά νησιά να εγκλωβίζονται σε περιοχές που θα ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα η Τουρκία. Και επειδή δεν υπάρχει αμφιβολία για τις προθέσεις της Άγκυρας, είναι προφανές ότι αμέσως μετά θα ξεδιπλωθεί η ανανεωμένη εκδοχή των «γκρίζων ζωνών», με τη διεκδίκηση νησιών και νησίδων ως τουρκικών..
Η υπόθεση που άνοιξε με το τουρκολιβυκό μνημόνιο είναι η πιο επικίνδυνη προσπάθεια της Τουρκίας να ανατρέψει το status quo όχι μόνο της Λωζάννης αλλά και αυτό που κατοχυρώνεται με το Δίκαιο της Θάλασσας και αποτελεί μια αποφασιστική προσπάθεια της Τουρκίας να θέσει στο περιθώριο την Ελλάδα, δορυφοριοποιημένη γύρω από μια Τουρκία που, ως περιφερειακή δύναμη, αποφασίζει και διατάσσει στην περιοχή.
Η επίκληση των συμμαχιών, η προσπάθεια αφύπνισης χωρών, όπως η Αίγυπτος και το Ισραήλ αλλά και η Γαλλία, για το τι ακριβώς επιδιώκει η Τουρκία είναι αναγκαία. Όμως η μοναδική επιλογή αυτήν τη στιγμή είναι η πλήρης συστράτευση του ελληνικού λαού, η παρουσίαση της κατάστασης ως έχει, χωρίς ωραιοποιήσεις, και η επίδειξη αποφασιστικότητας, ώστε να αντιληφθεί και ο τελευταίος σύμβουλος του κ. Ερντογάν ότι εάν επιχειρήσει να υλοποιήσει τις απειλές του, μόνο ασφαλής περίπατος δεν θα είναι για την Τουρκία.
