«Ερχόμαστε από μία σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο. Το φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή…”Νίκος Καζαντζάκης
Ήταν στις αρχές του 1990 όταν σε γνώρισα. Πομποί κεραίες και άλλα κοινά τεχνικού ενδιαφέροντος, ήταν η αιτία που βρεθήκαμε. Και ήταν μόνο η αρχή. Από εκεί και πέρα για 30 περίπου χρόνια τα λέγαμε. Στο εργαστήριο, στο δρόμο, σε κάποιο studio ή πάνω στις βουνοκορφές, αναρριχώμενοι σε 24μετρους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς ιστούς κεραιών με αρκετούς βαθμούς μείον στην ατμόσφαιρα και το σίδερο να κολάει αν το πιανες με γυμνά χέρια.
Δεν ήταν όμως μόνο οι τεχνικές γνώσεις που σε έκαναν να ξεχωρίζεις σε όλη την Ελλάδα ως λαμπρός επιστήμονας, ήταν αυτό το καλό, το πράο, που έβγαζες μόνιμα σε όποιον ήταν δίπλα σου ή απέναντι σου ρε Τάσο. Άνθρωπος της λεπτομέρειας, ως επαγγελματίας, ως οικογενειάρχης, ως φίλος, ως πολίτης…Παντού περιζήτητος, πάντα της προσφοράς.
Αυτή η θετική σου αύρα, μπορούσε να τιθασεύσει ακόμη και άγρια θηρία. Αυτό το χαμόγελο σου γινότανε το κέντρο όλης της θετικής ενέργειας που περιπλανιόταν γύρω σου. Η ήρεμη φωνή σου προσέδιδε γονική σιγουριά. Ζήσαμε πολλά φίλε μαζί. Κουβεντιάσαμε ακόμη πιο πολλά…Οι απόψεις σου πάντα ήταν κρυστάλλινες. Αυτό ήταν άλλο ένα χαρακτηριστικό σου που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη 30χρονη αδελφική φιλία μας. Διέφερες και ήσουν ξεχωριστός τόσο πολύ και όμως ήσουν αγαπητός από όλους όσους σε γνώριζαν στην τοπική κοινωνία και μακρύτερα.
Αλήθεια στο λέω, νιώθω μεγάλη τιμή και περηφάνια που συνδέθηκα, πνευματικά, φιλικά και επαγγελματικά μαζί σου! Βρίσκομαι απροετοίμαστος και δυσκολεύομαι να πω περισσότερα, διότι φοβάμαι μήπως με τα φτωχά μου λόγια δεν αποδώσω τα πρέποντα και μειώσω το μεγαλείο που δημιούργησες και υπηρέτησες σαν Άνθρωπος. Έχω μπλοκάρει…εκτός των άλλων, νιώθω ότι ο αδόκητος θάνατος σου, σκορπίζει έντονα αισθήματα αδικίας. Ναι, έφυγες πολύ νωρίς, ξαφνικά και άφησες ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Στην κοινωνία, τους φίλους, την οικογένεια σου!
Αδελφικέ μου φίλε Τάσο, ήσουν το καλύτερο παιδί!
Καλό Παράδεισο!
ΥΓ – Κάνε τα μαγικά σου εκεί πάνω και στρώσε τις κεραίες τους για να ακούνε καμπάνα ωραίες μουσικές…Μετά από εμάς ήρθε η ώρα να σε θαυμάζουνε κι οι άγγελοι!
Πέτρος Σμιξιώτης
