Η λέξη “πέρασμα”, που χρησιμοποιείται στο θέμα της πράσινης, καθαρής ενέργειας και υποδηλώνει “μετάβαση” αποδεικνύεται ότι είναι εντελώς απατηλή: Έχει αρχή, αλλά δεν έχει τέλος!
Τα τελευταία χρόνια, ειδικά από την αρχή των μνημονίων, ακούμε για κλιματική αλλαγή και πως η λύση βρίσκεται στις ΑΠΕ, αλλά και ότι “είναι υποχρέωση μας προς τις επόμενες γενιές” να κάνουμε την “μετάβαση”, για να τους παραδώσουμε έναν καλύτερο πλανήτη.
Στο αφήγημα ωστόσο λείπουν δυο βασικά στοιχεία: ότι οι ΑΠΕ δεν είναι κάτι που τις έβαλες και πάει και τελείωσες, καθώς έχουν περιορισμένο χρόνο ζωής, και ότι, εκτός από το κόστος εγκατάστασης τους, έχουν κι ένα ακόμα κόστος που αφορά στην αποξήλωση τους.
Όσα παίρνει ο άνεμος
Ένα πρόσφατο άρθρο μας έκανε να κινητοποιηθούμε σχετικά με το θέμα των ανεμογεννητριών, που ειδικά τώρα με τη νέα κυβέρνηση, η ανάπτυξη αιολικών πάρκων παίρνει μεγάλες διαστάσεις και γρήγορους ρυθμούς. Μόλις σήμερα ο πρωθυπουργός παρέστη στην τελετή έναρξης λειτουργίας ενός νέου αιολικού πάρκου στον τον Καφηρέα Ευβοίας. Υπόσχεται μάλιστα, μέχρι το 2028 να μην υπάρχουν άλλες λιγνιτικές μονάδες παραγωγής ενέργειας και να βασιζόμαστε στην “καθαρή ενέργεια”.
Ωστόσο το άρθρο που διαβάσαμε και αφορά στις ΗΠΑ, περιγράφει με μελανά χρώματα τη ζωή και τον θάνατο μιας ανεμογεννήτριας. Η ζωή της είναι μικρή, και η αποσυναρμολόγηση της φτάνει και το μισό εκατομμύριο δολάρια την τουρμπίνα!
Οι ΗΠΑ, που έχουν από χρόνια ξεκινήσει τη δημιουργία αιολικών πάρκων, κύρια λόγω πολιτικής Ομπάμα, τώρα αρχίζουν να βρίσκονται αντιμέτωπες με το πρόβλημα. Το ίδιο φυσικά και η Γερμανία, όπου ένα άλλο άρθρο αναφέρει ότι για ένα αιολικό πάρκο με 80 τουρμπίνες, το κόστος αποξήλωσης είναι κατά μέσο όρο 50 εκατομμύρια ευρώ. Τονίζει μάλιστα ότι το ανακυκλώσιμο υλικό δεν συμβάλλει σοβαρά στην απομείωση του κόστους. Όλα έχουν να κάνουν σε συνάρτηση τι είδους ανεμογεννήτριες έχει ένα πάρκο (ύψος, εγκατάσταση κλπ)
Πριν φτάσουμε σε συμπεράσματα για το τι ισχύει και συμβαίνει με αυτό το θέμα στη χώρα μας, που υποτίθεται τώρα μπαίνει στο θέμα εγκατάστασης τους σοβαρά, προσπαθήσαμε να συλλέξουμε στοιχεία, και κύρια μέσα από το τι ορίζουν οι δικές μας συμβάσεις για τις ανεμογεννήτριες: Ποιο είναι το κόστος; Ποιος το χρεώνεται μετά τη λήξη ζωής του αιολικού πάρκου;
Τηλεφωνήσαμε στην ΤΕΡΝΑ Ενεργειακή, που ακούγεται πολύ τις τελευταίες μέρες στα ΜΜΕ, η οποία όμως δεν μας έδωσε πληροφορίες και μας παρέπεμψε στο ΚΑΠΕ.
Από την ΚΑΠΕ (Κέντρο Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας) μας είπαν ότι το κόστος χρεώνεται ο ιδιοκτήτης-επιχειρηματίας του πάρκου, ο οποίος και αναλαμβάνει και το κόστος δημιουργίας του πάρκου, από το οποίο φυσικά ο ίδιος θα έχει κέρδη από την παραγωγή ενέργειας. Και ότι δεν υπάρχουν πλέον οι επιδοτήσεις που υπήρχαν κάποτε, όλα τα επωμίζεται ο επιχειρηματίας.
Όλα καλά, λοιπόν; Τότε γιατί πληρώνουμε ακόμα στους λογαριασμούς ρεύματος για τις ΑΠΕ; Η απάντηση ήταν ότι αυτό θα συμβαίνει για “λίγο ακόμα”, καθώς αφορούν παλαιότερες συμβάσεις που επιδοτούντο. Φυσικά παραδέχτηκαν ότι ο επιχειρηματίας δεν χρηματοδοτεί εξ ολοκλήρου την επιχείρηση με δικά του χρήματα, αλλά με δάνεια τραπεζών. Υποθέτουμε και χαμηλότοκα. Με λίγα λόγια, οι φορολογούμενοι χρηματοδοτούν τον επιχειρηματία, αφού αυτοί είναι και που στηρίζουν τις τράπεζες – ειδικά από τα μνημονιακά χρόνια και μετά.
Ωστόσο όταν ζητήσαμε να μας δώσει ένα δείγμα σύμβασης αιολικού πάρκου για να δούμε τι αναφέρεται για το κόστος και την υποχρέωση αποξήλωσης του (όπως αναφέρεται στις αμερικάνικες συμβάσεις), μας παρέπεμψε στην ΑΔΜΗΕ.
Κι αυτό είναι το δείγμα σύμβασης, άνευ… κόστους αποσυναρμολόγησης!
Από την ΑΔΜΗΕ βρήκαμε το ΣΧΕΔΙΟ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΙΟΛΙΚΟΥ ΠΑΡΑΓΩΓΟΥ
Στο πολυσέλιδο έγγραφο, στο άρθρο 12 του Β΄ Κεφαλαίου, υπάρχει αναφορά σχετικά με την Συντήρηση και Λειτουργία των Έργων Σύνδεσης (σελ 32). Στο εν λόγω άρθρο, δεν υπάρχει απολύτως καμία αναφορά τι θα απογίνουν οι ανεμογεννήτριες όταν λήξη και η ζωή τους και η σύμβαση. Που σημαίνει ότι ή δεν έχει προβλεφθεί καθόλου και τόσο ο επιχειρηματίας, όσο και η ΑΔΜΗΕ φεύγουν από αυτήν αφήνοντας πίσω της συντρίμμια, ή υπάρχει άλλη σύμβαση, ξεχωριστή, με το ιδιοκτήτη του χώρου που στήνεται ένα αιολικό πάρκο, είτε είναι ιδιότης, είτε το δημόσιο.
Στη συνέχεια τηλεφωνήσαμε στο γραφείο του υπουργού Περιβάλλοντος κι Ενέργειας, κου Χατζηδάκη, μήπως από εκεί καταφέρουμε να μάθουμε περισσότερα με την τύχη των πεθαμένων ανεμογεννητριών. Η γραμματέας του υπουργού εκδήλωσε έκπληξη ακούγοντας το θέμα, μας έδωσε κάποιον αρμόδιο που λόγο πεπερασμένης πλέον ώρας δεν απαντούσε, και μας είπε ότι όχι μόνο δεν γνωρίζει το θέμα, αλλά το βρίσκει εξαιρετικά ενδιαφέρον ως πρόβλημα και καλό είναι να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει.
Κι εδώ σηκώσαμε τα χέρια ψηλά. Για σήμερα. Γιατί η έρευνα μας μόλις άρχισε και θα συνεχιστεί και με άλλους αρμόδιους, και με άλλες εταιρείες, αλλά και ιδιοκτήτες γαιών που τις παραχώρησαν για αιολικά πάρκα – ιδιώτες ή δήμους. Και φυσικά θα ενημερώσουμε όλους τους Έλληνες πολίτες, που νομίζουν ότι το “πέρασμα στις ΑΠΕ” θα έχει κάποια στιγμή τέλος. ΑΠ’ ό,τι βλέπουμε κι από τα “μαθήματα” στο εξωτερικό, θα έχει έναν τρύπιο κουμπαρά, μια πανάκριβη ενέργεια, ένα κατεστραμμένο περιβάλλον με τουρμπίνες-σκιάχτρα και ίσως, μπορεί, αλλά μπορεί και όχι, μια μεγάλη συγνώμη: Συγνώμη, κάναμε λάθος. Στο μεταξύ, ο λιγνίτης μας θα έχει κάνει φτερά. Και οι επόμενες γενιές δεν θα χαίρονται ούτε το περιβάλλον, αλλά δεν θα έχουν καν ενέργεια φθηνή για να επιβιώσουν.
