Περπατάνε στον δρόμο και μοιάζουν με χαμένα πουλιά. Δεν σε κοιτάζουν στα μάτια, τα δικά τους μάτια δεν το μπορούν, είναι γεμάτα σύννεφα και θλίψη. Προχθές μια κοπέλα με μαντήλα στεκότανε στην άκρη του δρόμου και περίμενε – της έκανα νόημα να περάσει-με κοίταξε, είχε όμορφα μαύρα μάτια και φρύδια τοξωτά. Έμεινα να κοιτάζω την άκρη της σκιάς της.
Oι σκέψεις μου ακαθόριστα μπερδεμένες. Αν ήμουνα στην θέση τους; Πως θα προσαρμοζόμουνα σε αυτή την νέα, άγνωστη και γι΄ αυτό τρομακτική- μικρή πόλη μέσα στα βουνά?
Οι ανήλικοι πρόσφυγες λιάζονται στα πιο ήσυχα και απόμερα σημεία , εκεί που δεν θα ενοχλήσουν τα μάτια των καστοριανών, ξαπλώνουν στο χορτάρι και χαζεύουν την λίμνη και τα πουλιά της. Αν τους κοιτάξεις στα μάτια, πονάς. Μια αρχαία λύπη έχει εγκατασταθεί στο βλέμμα τους. Δεν έχουν αγωνία, τους έχει από καιρό τελειώσει. Περιμένουν μέρα τη μέρα τι θα τους ξημερώσει, έχουν μέσα τους μια ήσυχη απόφαση, θέλουν να τα καταφέρουν, είναι νέοι και χρειάζονται την ελπίδα..
Εν τω μεταξύ η πόλη συνεχίζει να ζει την αγωνία της. Οι άνεμοι που φυσάνε μπερδεύουν τους ανθρώπους και φέρνουν φωνές στ αυτιά τους που δεν μοιάζουν ανθρώπινες. «Γιατί τους φέρνουν εδώ, εμάς ποιος μας ρώτησε, να τους πάρουν στα σπίτια τους.»
Ξεχνάνε την αιώνια μοίρα του κόσμου, ξεχάσανε την Σμύρνη ξεχάσανε και την φωτιά. Μόνο η γιαγιά από την Λέσβο τίποτα δεν έχει ξεχάσει, όλα τα θυμάται και γι αυτό παίρνει αγκαλιά τα θαλασσοδαρμένα μωρά και τα νανουρίζει με αγάπη..
Ντίνα Αγράμπελη
