“Χθες πάλι δεύτερη φορά σε μία εβδομάδα συνάντησα μια μάνα με δυο αρκουδάκια να μου κόβει το δρόμο λίγο μετά το ξενοδοχείο Τσάμης. Πριν είκοσι μέρες πάλι στην βρύση “Γρανιβόδα” είχα βγει για περπάτημα και κατάντησα “Μπολτ” γιατί έσκασε μούρη μια αρκούδα σαν να μη τρέχει τίποτα. Το δυσάρεστο είναι και το ξέρουν όλοι πολύ καλά πόσο τρέχουν σε αυτή τη περιοχή και φοβάμαι μην έχουμε και ανθρώπινα θύματα…”
Η τελευταία φράση είναι του αναγνώστη που μας απέστειλε αυτό το κείμενο σήμερα Δευτέρα 5 Αυγούστου 2019, αποτελεί πλέον μια συνηθισμένη σκέψη που κάνουμε όλοι αλλά ταυτόχρονα έχουμε απομυθοποιήσει επίσης όλοι. Έχει γραφτεί και έχει ακουστεί τόσες φορές που έχει χάσει πλέον κάθε ισχύ και αποτελεί μια ρουτινιάρικη έκφραση που δεν ανησυχεί κανέναν, ενώ κανονικά ο αρχικός λόγος που εκφέρεται από τον οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο είναι ακριβώς η ευαισθητοποίηση και κινητοποίηση για ένα θέμα που μοιάζει σαν τη θεομηνία, σαν το μεγάλο κακό: Δεν το περιμένεις και για αυτό όταν έρχεται προκαλεί τεράστια πλήγματα.
Όσο και αν οι κάθε λογής ΜΚΟ και κρατικοί αρμόδιοι για την αρκούδα προσπαθούν να μας καθησυχάσουν με τις περισπούδαστες δηλώσεις τους – γραπτές και προφορικές- οι αρκούδες δεν μπορεί να αποτελούν συγκατοίκους των ανθρώπων των αστικών και κατοικημένων περιοχών. Δεν γίνεται να εγκαθίστανται σαν να είναι αδέσποτα σκυλάκια σε γειτονιές που τριγυρνούν αμέριμνα παιδιά!
Δεν μπορεί να έχουν καταστήσει “σπίτι τους”πολυσύχναστους δρόμους όπως αυτός της περιοχής Πέτρα – Δισπηλιό!
Όσες αναλύσεις και αν κάνετε κύριοι και κυρίες με το σοφιστικέ και μπλαζέ ύφος του ειδικού επιστήμονα που δεν χορταίνει ευρωπαϊκά κονδύλια για να πουλάει μούρη στους …άσχετους εκάστοτε γηγενείς, το κακό είναι εκεί…παραμονεύει.
Και δεν είναι η ίδια η αρκούδα, είναι αυτό που μπορεί να κάνει η αρκούδα. Το κακό που μπορεί να κάνει αυτό το άγριο ζώο που εσείς επιτρέπετε να συμβιώνει με όρους κατοικίδιου επειδή…έτσι σας αρέσει.
Αναλαμβάνετε την ευθύνη; Ξέρετε για πότε μιλάμε…
