Ωσπου να λήξει το 2018, µέσα σε όλα τα άλλα που θα δούµε, αναµένω η κατάσταση να κοντεύει να γίνει οριστική. Με έναν δισταγµό, µια ένσταση, ένα αγκάθι.
Οι εκλογές θα γίνουν µε νέο σύστηµα, όπου οι δηµοτικοί σύµβουλοι, ή πώς θα τους λένε, δεν θα έχουν την ίδια σχέση µε τους εκλεγµένους δηµάρχους, όπως τους συνηθίσαµε. Οι παλιές παρατάξεις, τα µονοκούκια και ο ρόλος των αντιπολιτεύσεων δεν θα ισχύουν πια. Μου φαίνεται πως ο δήµαρχος θα είναι πλέον ένας διπλωµάτης, ως µικρογραφία των συµβιβασµών που έχουν κυριαρχήσει, λόγου χάρη, στην ευρωπαϊκή ηγεσία. Είτε θελήσει να υλοποιήσει το πρόγραµµά του, είτε θελήσει να εγκρίνει ένα όχι σηµαντικό θέµα, πρέπει να εκµάθει κάτι πρωτοφανές για τέτοιο αξίωµα: να διαπραγµατευτεί.
Επιτροπές, διαβουλεύσεις και άλλα σχετικά πρωτοφανή (όχι πως δεν υπάρχουν και σήµερα, αλλά σε άλλη φόρµα) θα κυριαρχήσουν στις αποφάσεις. Στην ουσία, ένας σύµβουλος µπορεί να δεσµεύεται από το κόµµα που τον υποστήριξε, µπορεί και όχι. Αυτό το σύστηµα δεν είναι άγνωστο στην Ευρώπη, αλλά µου αρκεί πως είναι πρωτοφανές στην Ελλάδα!
Και γιατί ο σκεπτικισµός; Απλό είναι. Οπως όλα ανεξαιρέτως τα διοικητικά και εκτελεστικά µέτρα που απαιτούν πλειοψηφία και κατά καιρούς έχουν υλοποιηθεί ή ισχύουν στη χώρα, πριν οριστικοποιηθούν, έχουν περάσει από δαιδάλους καθυστερήσεων, δίβουλης γνώµης, αναστολών ή παραποµπής στις ελληνικές καλένδες. Τώρα, ο σύµβουλος θα έχει το αυτεξούσιο. Μπορεί να τον πείσει ο δήµαρχος, µπορεί αυτός να του αλλάξει γνώµη, ή απλώς να παζαρέψει την ψήφο του, και µια τέτοια πιθανότητα, τουλάχιστον στην πρώτη εφαρµογή του συστήµατος, είναι πολύ υψηλή.
Θεωρώ, για να τελειώνουµε, πως οπωσδήποτε θα επινοηθούν, όπως σε τόσα και τόσα ζητήµατα, τα περίφηµα και διαχρονικά «παραθυράκια». ∆εν εκφράζω βεβαιότητα, αλλά φόβο.
ΠΑΝΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ
