Μπορεί η κυβέρνηση να θέτει την αύξηση του κατώτατου μισθού στις άμεσες προτεραιότητες της, ωστόσο οι θεσμοί ανησυχούν για την προοπτική αυτή διότι θεωρούν πως θα πιέσει τις επιχειρήσεις και θα περιορίσει την ήδη ισχνή δυνατότητά τους να επενδύουν.
Στο ζήτημα του κατώτατου μισθού η Ελλάδα θέλει να ακολουθήσει το πορτογαλικό μοντέλο των σταδιακών αυξήσεων, κάτι που πιθανότητα θα ανακοινώσει και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στις 8 Σεπτεμβρίου από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης.
Να σημειωθεί πως στην Πορτογαλία ο κατώτατος μισθός αυξήθηκε από τα 508 ευρώ το 2015 στα 530 ευρώ το 2016, στα 557 το 2017, στα 580 ευρώ εφέτος και θα αγγίξει τα 600 ευρώ το 2019. Δηλαδή επήλθε αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 0,88 ευρώ την ημέρα ή κατά 4,5% σε ετήσια βάση! Εάν η ίδια αύξηση (4,5%) εφαρμοστεί και στην Ελλάδα ο κατώτατος μισθός θα ανέλθει από τα 510 ευρώ εφέτος, στα 533 ευρώ το 2019, στα 557 ευρώ το 2020, στα 582 το 2021 και στα 608 ευρώ το 2022.
Οι θεσμοί όμως διαφωνούν με την προοπτική αυτή. Για να κυριολεκτούμε θεωρούν πως η αύξηση του κατώτατου μισθού πρέπει να γίνει μόνον εάν μειωθεί η φορολόγηση των επιχειρήσεων και αυξηθεί έτσι η αποταμιευτική τους ικανότητα.
Όπως αναφέρουν, σήμερα η δυνατότητα εσωτερικής χρηματοδότησης των επιχειρήσεων παραμένει σχετικά περιορισμένη και βασίζεται στην ακαθάριστη αποταμίευσή τους, η οποία με τη σειρά της στηρίζεται στη συμπίεση του μισθολογικού κόστους. Αν το μισθολογικό κόστος αυξηθεί και τα φορολογικά βάρη παραμείνουν αμετάβλητα, τότε οι αποταμιεύσεις των επιχειρήσεων θα εξαϋλωθούν και ταυτόχρονα θα εξανεμιστούν και οι τελευταίοι ίδιοι πόροι των επιχειρήσεων για επενδύσεις.
Υπό το πρίσμα αυτό τα διαθέσιμα προς επένδυση χρήματα στην Ελλάδα έχουν μειωθεί δραματικά τα τελευταία 3,5 έτη. Οι τραπεζικές καταθέσεις του ιδιωτικού τομέα το Νοέμβριο του 2014 ήταν στα 164 δισ. ευρώ, ποσό που μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2015 υποχώρησε στα 120 δισ. ευρώ. Και το οποίο μετά από 3,5 χρόνια δεν έχει ξεπεράσει ακόμη τα 130 δισ. ευρώ.
Σε μια κανονική χώρα το 90% των επενδύσεων χρηματοδοτείται από την εσωτερική αποταμίευση. Εάν τα χρήματα των αποταμιεύσεων δεν επαρκούν για αυτό, τότε η μοναδική ελπίδα είναι οι ξένες επενδύσεις, οι οποίες όμως είναι δυσπρόσιτες και κυρίως βραχυπρόθεσμες.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο πως την τελευταία δεκαετία η συνολική χρηματοδότηση του ιδιωτικού τομέα συρρικνώθηκε ραγδαία από 34% του ΑΕΠ το 2006 σε 3% του ΑΕΠ το 2018 σε τρέχουσες τιμές. Η μεγάλη αυτή μείωση προήλθε τόσο από τον περιορισμό της ακαθάριστης αποταμίευσης όσο και από την κατάρρευση της εξωτερικής χρηματοδότησής.
Δεδομένου ότι τα επίπεδα των αποταμιεύσεων των ελληνικών επιχειρήσεων είναι ισχνά -κάτι που δεν ισχύει στην Πορτογαλία- οι θεσμοί θεωρούν πως η αύξηση του κατώτατου μισθού θα τους επέφερε σοβαρό πλήγμα.
