Όσο αποτρόπαιες και βάρβαρες είναι οι διαδοχικές τρομοκρατικές δολοφονικές επιθέσεις,άλλο τόσο προβάλλει επιτακτικά η ανάγκη να συγκροτηθούν ισχυρές συμμαχίες εναντίων όσων με τις πολιτικές τους γεννούν,υποθάλπουν, χρηματοδοτούν και εν τέλει «αξιοποιούν» τα χαοτικά επακόλουθα τής διεθνούς τρομοκρατίας.
Γνωστοί οι πάτρωνες τών Μουτζαχεντίν,τής Αλ Κάιντα και τού Ισλαμικού Κράτους.Οι «ειρηνοποιοί» και «εραστές τής δημοκρατίας» στη Μέση Ανατολή,τή Βόρεια Αφρική,τή Λατινική Αμερική και στα δυτικά Βαλκάνια.
Οι ίδιοι που ισοπέδωσαν (για να ανοικοδομήσουν απ΄αρχής με τεχνικές εταιρίες δικών τους συμφερόντων) το Αφγανιστάν,το Ιράκ,οι ίδιοι που χρηματοδότησαν και εξόπλισαν τους «αντικαθεστωτικούς αντάρτες» στη Συρία,τη Λιβύη και την Αίγυπτο,«δωρίζοντας» έτσι στην ανθρωπότητα το γνωστό Χαλιφάτο Αντ-νταουλάτ αλ-ισλαμίγια.
Χωρίς να απειληθούν κατ’ ελάχιστον οι δημοκρατικές ελευθερίες,συμφωνούμε φαντάζομαι πως απαιτούνται μέτρα ενίσχυσης τής δημόσιας ασφάλειας.Να αντιμετωπιστεί πολυεπίπεδα η τρομοκρατική απειλή.Όμως αυτό που προέχει,εάν θέλουμε να μην είμαστε ο ανόητος που του δείχνουν το φεγγάρι και κοιτάει το δάχτυλο, είναι να αντιληφθούμε πως η τρομοκρατία είναι το «δάχτυλο» και πως το «φεγγάρι» ήταν πάντοτε και παραμένει η δι-εθνική Ελίτ τών κερδοσκόπων η οποία κινεί τα νήματα τής τρομοκρατίας και συγχρόνως,με την κτηνώδη βουλιμία και αδιαφορία για κάθε ανθρώπινη πτυχή τής κοινωνικής ζωής,προκαλεί περιφερειακές συρράξεις και ανθρωπιστικές κρίσεις όπου γης με στόχο να ελέγξει ξένες πλουτοπαραγωγικές πηγές και να πουλήσει (μαζί με το πετρέλαιο,τα χρηματοπιστωτικά προϊόντα και το ντισνεϊκό πολιτιστικό μοντέλο) τα οπλικά της συστήματα.
Μην γελιόμαστε,βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση με την συμπυκνωμένη έκφραση ενός επιθετικού οικονομικού και πολιτισμικού ολοκληρωτισμού.
Εάν απέμειναν ίχνη πολιτικής αυτονομίας και κοινωνικής εγρήγορσης είναι η ώρα της αντεπίθεσης.Όχι αύριο.Τώρα.
Και στο βατό για μας και κρίσιμο γι αυτούς πεδίο της Οικονομίας.Με θεσμίσεις (αρκετές από τις οποίες απασχολούν το Ευρωκοινοβούλιο και ζωντανές ακαδημαϊκές πρωτοβουλίες και στις δυο ακτές τού Ατλαντικού) όπως :-
ΑΠΟΤΟΞΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΔΡΑΣΕΩΝ.
1. ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΛΕΓΚΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ
ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
Οικονομία ιδιωτικής πρωτοβουλίας με τον ρυθμιστικό έλεγχο κράτους και κοινωνικών δομών.
2 .Αυτοματισμός μεταξύ οικονομικής ανάπτυξης και
κοινωνικής συνοχής.
3 .Διαφάνεια και ρυθμιστική νομιμότητα των οικονομικών
συναλλαγών.
Επανασυγκρότηση εθνικών μηχανισμών εποπτείας στην διεθνή κεφαλαιακή διακίνηση.
4.Σύσταση Οργανισμών Αξιολόγησης διακυβερνητικού χαρακτήρα.
5 .Σταδιακή εξισορρόπηση μεταξύ απαιτήσεων και τραπεζικών διαθεσίμων.Ο Ελάχιστος Συντελεστής Κεφαλαιακής Επάρκειας τών τραπεζών να μην αντιμετωπίζεται ως λογιστικό πρόβλημα και κρυφή ευκαιρία κερδοσκοπίας,αλλά ως απόθεμα τού σωματικού και πνευματικού ιδρώτα τών πολιτών .
6 .Απόσυρση τών τοξικών προϊόντων από τις
Χρηματιστηριακές και Χρηματοπιστωτικές συναλλαγές
οι οποίες να αποκτήσουν το ρόλο κοινωνικής
χρηματοδότησης διαφανών επιχειρηματικών δράσεων.
7.Να εξοβελιστούν τα γνωστά επικίνδυνα «παίγνια» όπως, παράγωγα,CDS (Credit Default Swaps τιτλοποιημένα προϊόντα κατά της επισφάλειας των υποχρεώσεων μιας χώρας),ABS-CDO (Asset Backed Securities-Collateralized Debt Obligation,προϊόντα τιτλοποιημένων απαιτήσεων έναντι χορηγούμενων δανείων),αναφέρομαι μονάχα σε εκείνα τα εγκληματικά «προϊόντα»τής ασύδοτης αγοράς,τα οποία επανειλημμένα έχουν θέσει σε κίνδυνο Κρατικές Οικονομίες σπέρνοντας ανθρωπιστικές κρίσεις διαρκείας.
7).Αντιμονοπωλιακοί,αντικαρτέλ κανονισμοί με στόχο
την κινητροδότηση τής επιχειρηματικής αποκέντρωσης,τών περιφερειακών οικονομιών και μιας επιχειρηματικότητας ταυτοποιημένης με διακριτά νομικά πρόσωπα στη θέση τών σημερινών απρόσωπων και άυλων πομφόλυγων που χάνονται σε ατέρμονες σειρές θυγατρικών και υπεράκτιων (offshore) «επιχειρήσεων».
Για να καταδειχθεί πως αυτά τα πλανητικά ζητήματα έχουν προ πολλού ξεφύγει από τη σφαίρα τών θεωρητικών συζητήσεων και προβληματισμών,θεωρώ απαραίτητο εδώ
να σημειώσω πως συγκεκριμένα ακαδημαϊκά κινήματα έχουν ήδη καταθέσει και περάσει ανάλογες κοστολογημένες προτάσεις στα νομοθετικά σώματα των χωρών τους με θετική ανταπόκριση στις προοδευτικές πολιτικές ομάδες.
Χαρακτηριστικά αναφέρω τον κύκλο τού Columbia στη Νέα Υόρκη (όπου συμμετέχει και η Graciela Chichilnisky, Νόμπελ Οικονομίας και κορυφαία σε θέματα κλιματικής αποδόμησης) και την πρόταση για την ίδρυση πράσινου Bretton Woods και αναβάθμιση τού ρόλου τού Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου σε «κοινωνικό χρηματοδότη», πρόταση που σταθερά κερδίζει έδαφος στα χωρικά κινήματα και στα νομοθετικά σώματα τών ΗΠΑ.
Όπως έχουμε ξανασυζητήσει,κεντρικός στόχος τών κοινωνιοκεντρικών ανατρεπτικών δυνάμεων είναι μια οικονομική ανάπτυξη όχι τών δεικτών (growth) αλλά τής ποιότητας τής κοινωνικής ζωής.
Μια ανάπτυξη που θα διαχέεται μέσα στο κοινωνικό σώμα.
Πρόκειται ασφαλώς για αγώνα διαρκείας που θα απαιτήσει σκληρές και αποφασιστικές συγκρούσεις.Εδώ περιορίζομαι απλώς στην αναφορά μερικών πεδίων ρήξης τού οικονομικού πεδίου.
Και γι’ αυτήν την ασυμβίβαστη αγωνιστική εξόρμηση,στο εθνικό πλαίσιο χρειάζεται πανεθνική συστράτευση όλων τών υγειών δυνάμεων τής χώρας,δηλαδή όσων δεν ευθύνονται για το κατάντημα τής τελευταίας δεκαετίας, όσων δεν έπαιξαν συνειδητά το ρόλο των τοπικών «αντιπροσώπων» τής Ελίτ.
Σε διεθνές επίπεδο να επιδιωχθεί η διακοινωνική συμμαχία πέραν τού Ευρωπαϊκού Νότου,κινητοποιώντας τις υπαρκτές ανατρεπτικές δυνάμεις,τις σχετικώς αυτόνομες πολιτικές «νησίδες»,τα δυναμικά κινήματα τής ΕΕ και τών ΗΠΑ καθώς και ενώσεις εναλλακτικής επιχειρηματικότητας που συνολικά επιδιώκουν μιαν Οικονομία συντονισμένη με τις ανάγκες τής κοινωνικής συνοχής.
Υφίστανται περιφερειακές συσπειρώσεις ανυπολόγιστου δυναμισμού και παρεμβατικής ισχύος.Μόνο που λείπει έως τώρα ο συστηματικός συντονισμός τους.
Οι κοινωνιοκεντρικές πολιτικές δυνάμεις εκ των πραγμάτων ηγούνται αυτής τής αναπόφευκτης ρήξης.Ακόμα και αν διαπιστωθεί πως η Ελίτ ήδη ελέγχει το σύνολο τών δομών ισχύος,τότε ίσως με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα να αγωνιστούν,με τη βεβαιότητα πως είναι αδύνατη η ολοκληρωτική αλλοτρίωση τών κοινωνιών,με την πίστη πως με τους κοινωνικούς αγώνες η Ιστορία πάντοτε εξοβελίζει τη βαρβαρότητα.
850λ
Προηγούμενες δημοσιεύσεις της ενότητας
«Αλφαβητάρι Κοινωνικής Απελευθέρωσης»
1) Κοινωνική απελευθέρωση και Διανόηση, Η ΑΥΓΗ 24/1/2018
2)Ο πλούτος την εποχή του νεοφιλελευθερισμού.Η ΑΥΓΗ 1/2/2018
3) Ο ρόλος των νησίδων αυτονομίας στην παραδοσιακή
Φιλελεύθερη Δημοκρατία. Η ΑΥΓΗ 13/2/2018
4) Ο σύντομος «θρίαμβος»
και η κατάρρευση τού νεοφιλελευθερισμού. Η ΑΥΓΗ 23/2/2018
