Είμαστε όντα των τριών διαστάσεων που δεν αντιλαμβάνονται την τέταρτη διάσταση του χρόνου παρά μόνο μέσω των επιπτώσεών της. Όπως σκουριάζει μια σιδηρόβεργα στην ύπαιθρο, έτσι και το κορμί γερνάει περιφέροντας όμως την προσωπικότητα μέσα του σαν σε κενό βαρύτητας.
Ο χρόνος ΔΕ γράφει μέσα μας.
Οι στιγμές περνάνε, οι μνήμες θολώνουν, τα γεγονότα αναπαριστώνται στο μυαλό με τα χρώματα ξεθωριασμένα … κι αν δεν υπήρχαν τα ημερολόγια και τα ρολόγια, η αίσθηση που θα είχαμε για τον χρόνο θα ήταν σχεδόν μηδενική.
Η εκπληκτική εισαγωγή της Άννας Κομνηνής στην περίφημη Αλεξιάδα του 1145 μ.Χ. πάντα με μάγευε, γιατί η φράση της έμενε καρφωμένη στο μυαλό: “Ῥέων ὁ χρόνος ἀκάθεκτα καὶ ἀεί τι κινούμενος παρασύρει καὶ παραφέρει πάντα τὰ ἐν γενέσει καὶ ἐς βυθὸν ἀφανείας καταποντοῖ ὅπου μὲν οὐκ ἄξια λόγου πράγματα, ὅπου δὲ μεγάλα τε καὶ ἄξια μνήμης, καὶ τά τε ἄδηλα φύων κατὰ τὴν τραγῳδίαν καὶ τὰ φανέντα ἀποκρυπτόμενος.”
Ο Χρόνος κυλάει σαν ποτάμι αθόρυβο και ένα πρωί ξυπνάς και έχεις μεγαλώσει.
Στην εσωτερική μας πραγματικότητα, όμως, ελάχιστα έχουμε μεγαλώσει. Είναι τρομερή η αντίφαση μεταξύ της αναγραφόμενης ηλικίας στα επίσημα έγγραφα της Πολιτείας και της πραγματικής μας Ψυχικής ηλικίας.
Η πραγματική μας ηλικία καθορίζεται ανάλογα με το πόσες ημέρες θυμόμαστε έντονα … αν το δούμε στην πολύ βάση του το προβληματάκι αυτό.
Λίγο πριν φύγουμε, κανονικά θα έπρεπε να μας ρωτάνε “Πόσων ημερών είστε..;” διότι οι έντονες μνήμες μας είναι αυτές που καθορίζουν και την εσωτερική μας ηλικία.
Μόνο που σ’ αυτήν την εσωτερική ηλικία συμβαίνει κάτι οξύμωρο. Όσο περισσότερες οι ημέρες που μπορείς να ανακαλέσεις, τόσο το καλύτερο. Τόσο πιο πλούσια η εμπειρία που έζησες, τόσο μεγαλύτερη η πραγματική σου ωριμότητα, τόσο περισσότερες οι νίκες κατά των αδυναμιών σου.
Οι σημαντικές ημέρες της ζωής μας είναι σαν κοτρώνες που πέφτουν μέσα στο ποτάμι του χρόνου και το αναγκάζουν να ανακόψει την αμείλικτη ροή του. Είναι οι ογκόλιθοι του Τώρα.
Ο Χρόνος φυσικά και ΔΕ νικιέται, αλλά συχνά υποκλίνεται στα επιτεύγματά μας που τον ανάγκασαν να καμπυλώσει τον ρουν του!
Τα τετριμμένα μας απορροφούν σαν κινούμενη άμμος. Χάνουμε τον εαυτό μας, που μπαίνει σε καταστολή μέσα στην ασημαντότητα των επαναλήψεων.
Είναι τόσα πολλά αυτά που οφείλουμε να κάνουμε για να υποχρεώσουμε τον πανδαμάτορα αφέντη να καθυστερήσει τη σαδιστική του πορεία, ώστε λίγο πριν το τέλος να μπορούμε να απαντήσουμε στη δύσκολη ερώτηση “Πόσων ημερών είστε…;” με το αφοπλιστικό“…πολλών και ζωντανών ημερών μιας μεστής ζωής”.
Νικώντας τους φόβους, πειθαρχώντας τα πάθη, κατανικώντας τις ορμές και ανοίγοντας τους νοητικούς και συναισθηματικούς μας ορίζοντες, πετάμε ογκόλιθους στον ρουν του ποταμού και όχι απλά πετραδάκια φτιαγμένα από ρουτίνα και ανία.
Ξανακοιτώντας το … το όλο θέμα τώρα στη μέση ηλικία, ίσως τελικά αυτή η αίσθηση ότι ο χρόνος δε γράφει μέσα μου να προέρχεται από το γεγονός ότι είμαι μόλις ολίγων ημερών.
Ίσως, επίσης, να προέρχεται και από το γεγονός ότι ο χρόνος και το τέλος του ποτέ ουσιαστικά δεν υπήρξαν. Ο εσωτερικός μας εαυτός στην πράξη δε γερνάει και η αθανασία της ψυχής μας κλείνει το μάτι μέσα απ’ αυτήν τη σύγκρουση του σώματος που παρακμάζει και του εαυτού που ακμάζει, καθώς προσθέτει ημέρες στην κοίτη του ποταμού…
Ημέρες σημαντικές που μετράνε…
Ζωές που μετράνε…
Ο Παλαιός των ημερών είναι μέσα μας, Άχρονος και Ένθους…
