Ο Ρίτσαρντ Μπράνσον είναι ένας από τους αισιόδοξους πρωτοπόρους που είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταταγούν σε κατηγορίες. Γεννήθηκε στους κόλπους μιας βρετανικής οικογένειας της μεσαίας τάξης το 1950. Από τη μάνα του, μία αεροσυνοδό που επίσης πιλοτάριζε αεροπλάνα χωρίς κινητήρα, κληρονόμησε τη γενναιότητα και τον ενθουσιασμό.
Παρόλο που δε διακρίθηκε στις σπουδές, το 1968 έβγαλε το περιοδικό Student για φοιτητές, στο οποίο δημοσιεύτηκαν ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις και με το οποίο συνεργάστηκαν μεγάλες προσωπικότητες, όπως ο Μικ Τζάγκερ και ο Τζον Λέννον. Ο τελευταίος μάλιστα είχε υποσχεθεί να συνθέσει ένα τραγούδι που θα δινόταν ως δώρο σε εύκαμπτο δίσκο με κάποιο τεύχος του Student.
Επηρεασμένος από τον πατέρα του, πρώην αξιωματικό του ιππικού και δικηγόρο, ο Μπράνσον, μόνο δεκαοκτώ χρονών και βλέποντας ότι ο τραγουδιστής δεν του έδινε το τραγούδι που είχε υποσχεθεί, τον απείλησε ότι θα δημοσίευε μια καταγγελία για αθέτηση του λόγου του. Τελικά κατάφερε ο Λέννον και η Γιόκο Όνο να του προσφέρουν ένα μουσικό θέμα βασισμένο στους χτύπους της καρδιάς του νεογέννητου γιου τους, που μόλις είχε πεθάνει. Κάτι το μεγαλειώδες για ένα περιοδικό τόσο ταπεινό!
Το 1970 άρχισε να πουλάει δίσκους κατόπιν παραγγελίας μέσω ταχυδρομείου. Αγόραζε δίσκους στοκ σε μειωμένη τιμή και τους πούλαγε στο Λονδίνο χρησιμοποιώντας το πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του ως σημείο πώλησης.
Στα είκοσι τρία του χρόνια ο Ρίτσαρντ Μπράνσον είχε ήδη μια αλυσίδα δισκοπωλείων με το όνομα Virgin Records. Την είχε ξεκινήσει ανακοινώνοντας στις τελευταίες σελίδες του περιοδικού την πώληση δίσκων μέσω ταχυδρομείου. Πολύ σύντομα διέθετε επίσης ένα στούντιο ηχογράφησης και μια μικρή δισκογραφική εταιρεία. Ο πρώτος καλλιτέχνης που εξέδωσε ήταν ο Μάικ Όλντφιλντ με το επιτυχημένο του Tubular Bells, που απέφερε πολλά εκατομμύρια, χάρη στα οποία εκτοξεύτηκε σε νέες περιπέτειες. Η Virgin Records μετατράπηκε σε Virgin Megastores, που λειτούργησαν με επιτυχία μέχρι την κρίση της δισκογραφίας.
Στις 25 Σεπτεμβρίου 2004 ο Μπράνσον ανακοίνωσε τη συμφωνία για τη δημιουργία μιας νέας εταιρείας, της Virgin Galactic, η οποία θα έκανε ταξίδια στο διάστημα. Η φιλοδοξία του δεν είχε όρια.
Απόδειξη ότι ούτε η αισιοδοξία του έχει όρια, στις τελευταίες του πρωτοβουλίες βρίσκεται και η Virgin Unite, μία κοινωφελής οργάνωση που αναλαμβάνει την επίλυση προβλημάτων παγκόσμιας κλίμακας. Ήδη στη νεότητά του, μαζί με το περιοδικό, ο Μπράνσον δημιούργησε μια ομάδα υποστήριξης φοιτητών που είχαν προβλήματα ή ζητούσαν συμβουλές, το Student Advisory Centre, καθώς ήταν πεπεισμένος ότι, αν ένας άνθρωπος κάνει χρήματα από κάποια επιχείρηση, το δίκαιο είναι να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες που θα επιστρέφουν μέρος των κερδών του στην κοινωνία.
Ένα από τα τελευταία κατορθώματα του Μπράνσον είναι η χορήγηση ενός βραβείου εκατομμυρίων σε όποιον εκπονήσει σχέδιο διάσωσης του πλανήτη. Το βραβείο αυτό συνοδεύεται από είκοσι πέντε εκατομμύρια δολάρια και θα το λάβει όποιος σκεφτεί μια φόρμουλα για τον περιορισμό των αερίων που προκαλούν στην ατμόσφαιρα το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Συνοδευόμενος από τον Αλ Γκορ και τους υπέρμαχους του περιβάλλοντος, ο Μπράνσον ενθαρρύνει τα «πιο λαμπρά μυαλά του κόσμου» να σκεφτούν έναν μηχανισμό που θα περιορίζει το αντίστοιχο 1.000 εκατομμυρίων τόνων διοξειδίου του άνθρακα τον χρόνο. Γι’ αυτό, εκτός από το οικονομικό όφελος, έχει ανακοινώσει στους νικητές: «Θα έχετε την ικανοποίηση ότι σώσατε χιλιάδες είδη… και πιθανόν την ίδια την ανθρωπότητα».
Η επιτυχία του Ρίτσαρντ Μπράνσον οφείλεται κυρίως στον τρόπο που ενεργεί. Η πρωτότυπη άποψή του περί επιχειρήσεων τον οδήγησε στην αποτυχία και στον θρίαμβο χωρίς εκείνος να χάσει ποτέ τη διαυγέστατη, χαρούμενη και αισιόδοξη στάση του.
ΤΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΤΟΥ ΜΠΡΑΝΣΟΝ:
Τα πάντα είναι δυνατά αν πιστεύεις ότι είναι δυνατά.
ΤΟ ΣΚΑΦΑΝΡΟ ΤΟΥ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΥ
ΑΛΛΑΝ ΠΕΡΣΥ
Εικόνα: Jonas Fredwall Karlsson: Ο Ρίτσαρντ Μπράνσον στην έρημο Μοχάβε, Καλιφόρνια, 2010.
