Ήρθε η ώρα σε αυτό τον τόπο να φύγουμε από τις διαπιστώσεις και να περάσουμε σε συγκεκριμένες προτάσεις και παραδείγματα για τον τρόπο με τον οποίο θα δημιουργήσουμε ένα νέο εθνικό αφήγημα, ένα νέο στρατηγικό συλλογικό σχέδιο.
Ας επαναφέρουμε στη μνήμη των αναγνωστών το παράδειγμα ενός εθνικού προϊόντος, της φέτας. Μετά από πολύχρονη μάχη κατορθώσαμε πριν από μερικά χρόνια να κατοχυρώσουμε το προϊόν ως ΠΟΠ, με γεωγραφική ονομασία προέλευσης. Έκτοτε η παγκόσμια ζήτηση ανήλθε στους 400.000 τόνους, ενώ η χώρα παράγει περί τους 120.000 ετησίως. Το γάλα για την παρασκευή της το προμηθεύουν περί τους 85.000 αιγοπροβατοτρόφοι. Τα τελευταία δύο-τρία χρόνια όμως έχοντας απλήρωτους τους κτηνοτρόφους, από εξισωτικές γιατί αδυνατούμε να ορίσουμε τα βοσκοτόπια, σε συνδυασμό με τον αφθώδη πυτερό που αντιμετωπίστηκε με ερασιτεχνικό τρόπο, έχουμε υποσιτισμό των ζώων και η παραγωγή αιγοπρόβειου γάλακτος έχει πέσει κάτω από τους 100.000 τόνους.
Αν με κάποια προγράμματα επέκτασης και ενίσχυσης της προβατοτροφίας (τα χρήματα θα μπορούσαν να δοθούν από το ΕΣΠΑ, από τον Πυλώνα ΙΙ ακόμη κι από ένα μέρος των επιδομάτων ανεργίας), τριπλασιάζαμε τις εκμεταλλεύσεις στον τομέα της προβατοτροφίας προκειμένου να καλύψουμε την παγκόσμια ζήτηση, αυτομάτως θα είχαμε επιλύσει σε ένα μεγάλο βαθμό το πρόβλημα της ανεργίας στη χώρα, αφού η προβατοτροφία έχει πολλαπλασιαστή απασχόλησης από 12 έως 15 . Σκεφτείτε τι διέξοδο θα έδινε στη φυτική παραγωγή, με τη μαζική καλλιέργεια ζωοοτροφών, στους γεωπόνους, τους μεταφορείς, τα τυροκομεία, τους χημικούς, τους τεχνολόγους τροφίμων, τους μαρκετίστες, τους οικονομολόγους, τους μηχανικούς που θα εργαζόταν σε εργαστάσια παραγωγής της, τους κτηνιάτρους και πάει λέγοντας…
Σημειωτέον αυτό δεν θα ενοχλούσε τους Βορειοευρωπαίους δανειστές μας που μας καθορίζουν την απελευθέρωση αγορών μόνο για δικά τους προϊόντα, όπως το αγελαδινό γάλα, το βόειο κρέας και το χοιρινό (και εσχάτως και το κρασί με τον ατυχή φόρο των 20 λεπτών το λίτρο), αφού προβατοτροφία πέραν ίσως της Γαλλίας έχουν μόνο η Ελλάδα, η Ιταλία και οι Βαλκανικές χώρες (Βουλγαρία, Ρουμανία, Σκόπια, Αλβανία) οι οποίες όμως δεν συγκαταλέγονται στους δανειστές μας. .
Με απλά λόγια 200.000 αιγοπροβατοτρόφοι θα μπορούσαν να δώσουν δουλειά σε 2.000.000 πολίτες. Ενώ με τη διαχείριση των στερεών αποβλήτων (βιοαέριο) θα μπορούσαμε να λύσουμε το πρόβλημα της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας π.χ. από τα υγρά καύσιμα για τη θέρμανση, επιλύοντας και το πρόβλημα της αιθαλομίχλης στα αστικά κέντρα.
Το κέρδος για την εθνική οικονομία θα ήταν συνεπώς πολλαπλάσιο, αφού θα επέφερε δεκάδες δισ. ευρώ στο εμπορικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, ενώ θα επιλυόταν κατά ένα μεγάλο μέρος και το πρόβλημα της απασχόλησης στη χώρα. Η δε σύνδεση του τουριστικού προϊόντος με το εθνικό προϊόν, τη φέτα, και στη συνέχεια με το ελαιόλαδο και τα λαχανικά θα μπορούσε να προσφέρει τυποποιημένη και συσκευασμένη αεροστεγώς την greek salad στις ευρωπαϊκές και τις παγκόσμιες αγορές.
Με συνέργειες αυτή η ιστορία της ελληνικής χωριάτικης σαλάτας θα μπορούσε να προσφέρει στα πλαίσια του αγροτουρισμού και επισκεψιμότητα στο εσωτερικό της χώρας όπου παρασκευάζονται αυτά τα προϊόντα και να συνδεθεί με την ελληνική ιστορία και μυθολογία που είναι το πιο εξαγώγιμο ελληνικό προϊόν. Από την εποχή του Ρικάρντο και του ορισμού της γεωπροσόδου, οι κοινότητες ήταν εκείνες που προσέδιδαν την προστιθέμενη αξία και την αλληλοβοήθεια στις κοινωνίες και όχι από μόνη της η ατομική πρωτοβουλία.
Το αφήγημα λοιπόν της χώρας πάσχει στη συλλογική προσπάθεια και στο στρατηγικό σχεδιασμό. Αυτό το αφήγημα το μόνο που απαιτεί είναι απόθεμα γνώσης και ευελιξία. Αρκεί να αναφέρουμε χαρακτηριστικά ότι το 1999 το διανοητικό κεφάλαιο των ΗΠΑ ήταν το πιο πολύτιμο εξαγώγιμο αγαθό τους: Η χώρα εισέπραξε 37 δισ. δολάρια από τα πνευματικά δικαιώματα και άδειες ευρασιτεχνίας, όταν την ίδια στιγμή τα έσοδα από το κύριο εξαγώγιμο υλικό προϊόν της χώρας, τα αεροπλάνα, δεν ξεπέρασαν τα 29 δισ. δολάρια.
Έκτοτε βέβαια τα έσοδα από το διανοητικό κεφάλαιο των ΗΠΑ με την επέκταση της Σίλικον Βάλεϊ, πολλαπλασιάστηκαν στη χώρα. Οι Αμερικανοί βρήκαν το δικό τους αφήγημα στην υψηλή τεχνολογία. Για την Ελλάδα το αφήγημα αυτό οφείλει να στηρίζεται στον τρόπο ζωής γιατί η μεσογειακή δίαιτα είναι κουλτούρα και μεταφέρει χιλιετηρίδες ιστορίας. Από τους ομηρικούς χρόνους και την Οδύσσεια που πρωτοαναφέρεται η φέτα στην σπηλιά του Πολύφημου μέχρι τις μέρες μας, το προϊόν αυτό από μόνο του θα μπορούσε να αποτελέσει έναν ασφαλή οδικό χάρτη για την έξοδο της πατρίδας από την κρίση…
Σημειωτέον ότι η φέτα είναι κατοχυρωμένη παγκοσμίως και όσο αδυνατούμε να καλύψουμε την παγκόσμια ζήτηση, τόσο κάποιοι Βούλγαροι, κάποιοι Τούρκοι, κάποιοι Δανοί ή κάποιοι Γάλλοι θα εποφθαλμιούν για να καλύψουν το έλλειμμα στις παγκόσμιες αγορές. Ήδη στη γειτονική Τουρκία έχει ξεκινήσει ένα φιλόδοξο πρόγραμμα ανάπτυξης της προβατοτροφίας με αγορά ζωικού κεφαλαίου τόσο από την Ελλάδα όσο και από τις υπόλοιπες χώρες των Βαλκανίων με προφανή στόχο την κάλυψη της διεθνούς ζήτησης με προϊόντα «τύπου φέτας» και με συσκευασίες που έχουν ως ετικέτα ακόμη και τον Παρθενώνα!!!
