Κάποτε τα βαλε και ο Καραμανλής με τους μεγαλοκαναλάρχες της Αθήνας. Και τότε το αγνό και αγγελικό μιντιακό συνδικάτο έκανε τη μέρα νύχτα! Έφερε τη δευτέρα παρουσία!
Και πως να μην το κάνει!
Όταν μιλούσαμε ως εκπρόσωποι των περιφερειακών καναλιών με τους υπεύθυνους media planning των media shops και των διαφημιστικών εταιριών για διανομή διαφημιστικών λογαριασμών και στα δικά μας τηλεοπτικά μαγαζάκια της περιφέρειας, τι νομίζετε ότι μας έλεγαν;
«Δεν είναι ότι δεν έχετε τηλεθέαση, άλλωστε τα τοπικά θέματα τα έχετε αποκλειστικά και έχουν απήχηση στις τοπικές κοινωνίες…Να όμως, όταν είναι να παζαρέψουμε ποσοστά (και μίζες) με τα μεγάλα κανάλια μπορούμε να συνεννοηθούμε αφού μιλάμε με λίγους. Εσείς στην περιφέρεια είστε πολλοί και ο καθένας ανεξάρτητος από τον άλλον, με δική του άποψη…Χάσιμο χρόνου και πολλοί…κίνδυνοι συγκεντρωμένοι…»
Ετοιμαστείτε λοιπόν και σήμερα για τη δημιουργία του ίδιου και ίσως και μεγαλύτερου χάους!
Ετοιμαστείτε για τη χρησιμοποίηση όλων των όπλων που διαθέτουν στη φαρέτρα τους. Ετοιμαστείτε πραγματικά για μια ισοπεδωτική κόλαση, για υπερφυσικό σεισμό που θα προκαλέσει το σμήνος των αλλόκοσμων παπαγαλακίων που στο μεταξύ θα έχουν μεταμορφωθεί σε μαύρες δηλητηριώδεις νυχτερίδες και θα κράζουν απόκοσμες κραυγές.
Να μη μιλήσω για την περιβόητη κρατική διαφήμιση που οι τότε κυβερνήσεις (ενώ υπήρχε και ο νόμος – κωλόχαρτο υποχρεωτικής διανομής της κατά 33% στα περιφερειακά ΜΜΕ) χρησιμοποίησαν για να δουλέψουν, περιγελάσουν και κοροϊδέψουν με την καρδιά τους τους περιφερειακούς σταθμούς!
Καταλάβατε γιατί δεν τους λυπάμαι; Μπομπολιστάν, Βαρδινογιαννιστάν, Αλαφουζιστάν κλπ κλπ του αθηνοκεντρικού παρακράτους!
Στην Αμερική και σε άλλες «πατρίδες» της τηλεόρασης, τα περιφερειακά μέσα παίζουν κυρίαρχο ρόλο σε όλα τα επίπεδα.
Εδώ η Αθήνα μας ρουφάει το αίμα και μας κουνά και το δάχτυλο!
Όχι, δεν τους λυπάμαι και καθόλου…
Θα λυπηθώ αν, μετά από αυτή τη σωστή πρόθεση, δεν υπάρξει ανάλογη σωστή εφαρμογή.
Γιατί εδώ που τα λέμε αυτό με τον περιορισμό των τεσσάρων σταθμών δεν το έχω καταλάβει.
Οι θέσεις και οι διευκρινίσεις της κυβέρνησης σε αυτό το θέμα, δεν φαίνονται και τόσο επαρκείς.
Και ίσως με αυτό και μόνο χάνουν (οι κυβερνητικοί) το δίκιο τους…Περάσαμε 26 χρόνια ομηρίας από κάθε Μητσοτάκη, Ρέππα (που τον θυμήθηκα) Βενιζέλο, Σημίτη, Ρουσόπουλο και όλους τους άλλους που άδειες υπόσχονταν και άδειες δεν έδιναν. Γιατί άραγε;
Γιατί όλοι αυτοί οι πολιτικοί αγύρτες, έφταναν το ποτήρι με το νερό στα χείλη σου και ενώ σε έβλεπαν να λιώνεις από τη δίψα στο τραβούσαν πίσω; Για τον απλούστατο λόγο: Είναι ο εκβιασμός ηλίθιε! Είναι η ομηρία!
Αυτό φοβάμαι, μην ξεκινήσει μια νέα, εξελιγμένη παρόμοια τακτική. Για να δούμε…
Πέτρος Σμιξιώτης
