«Τί με παρακινείς περί των Ευρωπαίων»;

Προσφάτως ο επικεφαλής του ESM Κλάους Ρέγκινγκ έθεσε θέμα ρευστότητας για την Ελλάδα με ορίζοντα το Φεβρουάριο 2016. Από κοντά και ο έχων το πρόσταγμα στο Eurogroup Γερούν Νταϊσελμπλούμ. Στο «ίδιο μήκος κύματος» αμφότεροι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι προτάσσουν τις «μεταρρυθμίσεις» ως την λυδία λίθο για την επίλυση του οικονομικού προβλήματος της χώρας. Αμφότεροι δηλαδή οι συγκεκριμένοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, ασκούν πίεση προς την κατεύθυνση όχι μόνο εκποίησης σημαντικών περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού λαού, αλλά και προς την κατεύθυνση «μεταρρυθμίσεων» που δεν μπορούν να μεταβολισθούν από το κοινωνικό σώμα!

Οι προαναφερόμενοι αξιωματούχοι ούτε λίγο, ούτε πολύ λειτούργησαν (δημοσίως) ως αυτόκλητοι πολιτικοί παράγοντες της εσωτερικής πολιτικής προς την κατεύθυνση να πιέσουν όχι μόνο το ελληνικό πολιτικό σύστημα, αλλά και την ελληνική κοινωνία. Ειδικότερα, σύμφωνα με τις δημόσιες παρεμβάσεις τους, η ελληνική κοινωνία απειλείται προκειμένου να προσχωρήσει στην πολιτική της λιτότητας, στο μονόδρομο της νεοφιλελεύθερης αντίληψης. Να προσχωρήσει δηλαδή στη λογική του «δόγματος Τ.Ι.Ν.Α.» (There Is No Alternative), όπου με βάση το δόγμα αυτό δεν υπάρχει εναλλακτική ή άλλως βρισκόμαστε ενώπιον μονόδρομου.

Άξιο όμως παρατήρησης είναι ως προς τις δηλώσεις του Προέδρου του ESMότι ουδεμία αρμοδιότητα και ουδένα δικαίωμα έχει που να του παρέχεται από τις συμβατικές συνομολογήσεις, ώστε δημοσίως να αποφαίνεται για τη ρευστότητα της ελληνικής οικονομίας.

Υπ’ όψιν ότι ο ESM δεν είναι όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι παράπλευρο Όργανο, είναι Οργανισμός που δανείζει και δανείζεται.Λειτουργεί κυρίως με βάση τις εγγυήσεις των κρατών-μελών. Ο ESMπροκειμένου να δανείσει την Ελλάδα, προσφεύγει στις αγορές σε μια διαδικασία: «ο δανείζων- του δανείζοντος». Σε μια διαδικασία δηλαδή όπου ο ESM εκδίδει ομόλογα, προσφεύγει στις αγορές και δανείζεται απ’ αυτές για να δανείσει την Ελλάδα!…

Η διαδικασία όμως αυτή, καθώς και η σχετική δανειακή σύμβαση, επουδενί παρέχει σε οποιοδήποτε εκπρόσωπο του ESM το δικαίωμα να παρεμβαίνει δημοσίως στα πολιτικά πράγματα επιχειρώντας να επηρεάσει την ελληνική κοινωνία στην αποδοχή «μεταρρυθμίσεων», στη βάση δηλαδή ότι η ελληνική κοινωνία θα πρέπει να αποδεχθεί τις «μεταρρυθμίσεις» στο όνομα της ρευστότητας της οικονομίας. Ούτε λίγο ούτε πολύ δηλαδή, επανέρχεται στο προσκήνιο το άνευ δικαιώματος εκβιαστικό δόγμα της αποδοχής τετελεσμένων ή άλλως της περιδίνησης της οικονομίας και της κοινωνίας σε ακραίες και απόκρημνες καταστάσεις.

Η πολιτική Κλάους Ρέγκινγκ – Γερούν Νταϊσελμπλούμ – Μάριο Ντράγκισυνεπικουρούντων και άλλων κυρίως Γερμανών αξιωματούχων, αφορά πολιτική όχι μόνο ωμής παρέμβασης στα πολιτικά πράγματα, αλλά και πολιτική που επιχειρεί να τρομοκρατήσει τον ελληνικό λαό για τα δεινά που επέρχονται, εάν δεν αποδεχθεί τη λιτότητα που του επιβάλλεται. Επιχειρείται δηλαδή υποταγή του έλληνα πολίτη.

Με βάση τα προαναφερόμενα είναι προφανές ότι η πολιτική και γραφειοκρατική ελίτ των Βρυξελλών σε συνεργασία και με άλλες επικυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις στην Ευρώπη (βλ. κυρίως Γερμανία), χωρίς καμία αρμοδιότητα από τις Συνθήκες ή από τις δανειακές συμβάσεις, παρεμβαίνει, με εκπροσώπους της μέσω προειδοποιητικών δημόσιων δηλώσεων που επιχειρούν να καταστήσουν τους Έλληνες πολίτες υπηρέτες των συμφερόντων τους, και σε τελευταία ανάλυση υποτακτικούς στη θέλησή τους.

Και εάν ακόμη οι αρμοδιότητες των Ενωσιακών Οργάνων ή οι κανόνες των δανειακών συμβάσεων είχαν αφήσει περιθώρια μιας τέτοιας διακριτικής ευχέρειας (που δεν υφίσταται) και πάλι αυτή η διακριτική ευχέρεια υπό το κράτος των δηλώσεων που λαμβάνουν χώρα, θα ελεγχόταν ως υπέρβαση των ακραίων ορίων και για κακή χρήση αυτής.

Το όλο οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την επικράτηση των νεοφιλελεύθερων δογμάτων καταργεί παραδοχές ακόμη και του «κεϋνσιανού» μοντέλου. Αποβάλει δε όλο και περισσότερο την οποιαδήποτε έννοια του παρεμβατικού κράτους. Επίσης εγκαθιδρύει ως κυρίαρχη ιδεολογία τηνυπεροχή της αγοράς. Είναι η ιδεολογία της μεταδημοκρατίας. Έτσι η νομισματική πολιτική αφορά πλέον σύνολο μέτρων με τα οποία η κυρίαρχη νομισματική αρχή επιδιώκει την επίτευξη των προσδιορισμένων στόχων και σκοπών της, μέσω του ελέγχου της προσφοράς χρήματος, υπό το κράτος όμως της κρατούσας ιδεολογίας. Δηλαδή όχι απλώς του μη παρεμβατικού κράτους και της στενότητας της κυκλοφορίας του χρήματος ως νομίσματος, αλλά και της ταυτόχρονης επιβολής μέτρων λιτότητας και υποταγής της πολιτικής στην οικονομία.

Όσο η οικονομική ελίτ στην Ευρωπαϊκή Ένωση αυτοτελώς ή με «παράπλευρους» Οργανισμούς, όπως ο ESM, δεν αποσυνδέουν τη ρευστότητα από την ανάγκη εξυπηρέτησης κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά και τηνανάπτυξη, όλο και θα επιδεινώνονται οι αντιθέσεις εντός των κοινωνιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με αναμφίβολα αποτελέσματα ακόμη και ως προς τους στόχους που η ίδια η ελίτ επιδιώκει.

Έτσι, όμως διαμορφώνονται όλες οι προϋποθέσεις για μια ευρύτερη κρίση στην Ευρώπη, με απρόβλεπτες συνέπειες. Και τούτο γιατί, σε τελευταία ανάλυση, το όλο εγχείρημα ακυρώνει το πρωτογενές κυριαρχικό δικαίωμα τουάρχειν και του μη άρχεσθαι, που αφορά στον πυρήνα της κυρίως εξουσίας, δηλαδή της Δημοκρατικής Αρχής.

Στην παρούσα φάση στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκή Ένωσης κυριαρχούν α)η δημοσιονομική ενοποίηση, β) η οικονομική διακυβέρνηση και γ) η διαρκής επιτροπεία, ακόμη και κρατών-μελών που δεν υπάγονται σε καθεστώς μνημονειακών πολιτικών.

Όλο τούτο το οικοδόμημα δομείται και συντηρείται σε εσφαλμένες προϋποθέσεις. Επίσης οι φορείς των επιμέρους εξουσιών από καθέδρας δογματίζουν και εκτρέπονται με υπερβάσεις των ακραίων ορίων της εξουσίας που διαχειρίζονται. Είναι πάντως η ώρα να προσφύγουμε στο μοναδικό ελληνικό πολιτισμό αντιλέγοντας στις παραστάσεις τρόμου όπως εκείνες που επιδιώκει ο Πρόεδρος του ESM (βλ. Πλάτωνος Γοργίας: «η περί ρητορικής ανατρεπτικός):

«ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ειπέ μου λοιπόν –ως εν συμπεράσματι- ποίαν από τας δύο αυτάς φροντίδας με παρακινείς να λάβω περί των Αθηναίων. Εξήγησέ μου: να καταπολεμώ τας κακάς έξεις των, προς τον σκοπόν να γίνουν καλύτεροι….ή τουναντίον να γίνω ένας καλός υπηρέτης των … ως κόλαξ; Διότι ορθόν είναι, καθώς ήρχισες να ομιλής «με παρρησίαν», μέχρι τέλους να λέγης όσα σκέπτεσαι. Μίλησε λοιπόν θαραλέα και χωρίς φόβον».

 * Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Χώρας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και τουΛουξεμβούργου (ECHR και GC – EU).