Λένε ότι ο άνθρωπος είναι ένα εγωκεντρικό κτήνος που ενδιαφέρεται
μόνο για την πάρτη του και για ό,τι συμβαίνει μέσα στο φράχτη του
σπιτιού του.
Και πάνω που πάμε να το πιστέψουμε, εμφανίζεται ευτυχώς
κάποιος συνάνθρωπος και μας και αποκαθίσταται η πίστη μας στην
ανθρωπότητα και στο καλό.
Και οι άνθρωποι – οι περισσότεροι ελπίζω-
αγαπάμε το καλό, άσχετα απ ότι λέμε ή δείχνουμε. Μας αρέσει να βοηθάμε,
μονό που το ξεχνάμε εύκολα. Όχι όμως ο Κωνσταντίνος, ο οποίος
μετέστρεψε μια προσωπική τραγωδία, σε κινητήριο δύναμη και μοχλό
βοήθειας σε συνανθρώπους που χρειάζονται φαγητό και μια κουβέντα.
Είναι αλήθεια ότι επειδή έμεινες άνεργος, το ξεκίνησες όλο αυτό;
Ναι,
αυτή είναι η μισή πλευρά της αλήθειας. Όταν έμεινα άνεργος και έψαχνα
ενάμιση χρόνο για δουλειά, πέρασα 5-6 μήνες μέσα στο σπίτι, είχα τις
κλεισούρες μου και ήμουν απογοητευμένος. Το άλλο μισό ήταν ένα
περιστατικό που μου συνέβη σε μια λαϊκή αγορά. Εκεί είδα δύο παιδάκια 13
με 14 ετών, να τσακώνονται πάνω από ένα κάδο απορριμμάτων, για κάτι
σάπια μήλα και ντομάτες , ξέρεις αυτά που πετάνε από τις λαϊκές στο
τέλος.
Και τι έκανες;
Αυτό που έκανα ήταν να πάω σπίτι
μου ή μάλλον στο σπίτι της μητέρας μου που με φιλοξενεί, γιατί στα 47
μου αναγκάστηκα να επιστρέψω στο πατρικό μου, έφτιαξα 10 τοστ, πήρα μια
φίλη μου και βγήκαμε να τα μοιράσουμε. Δυστυχώς δεν τα έπαιρναν,
φοβούνταν, ντρέπονταν δεν ξέρω, αλλά όταν αρχίσαμε να τα τρώμε εμείς,
μας είδαν και πλησίασαν και έτσι μου ήρθε η αρχική ιδέα να τρώμε μαζί.
Δεν είναι ούτε συσσίτια, ούτε ελεημοσύνη, ένα γεύμα είναι που το τρώμε
με ανθρώπους στο δρόμο. Είναι σημαντικό για μας να κάνουμε αυτό που
έκαναν παλιά στις γειτονιές, βάζανε ρεφενέ και έτρωγαν όλοι μαζί. Δεν
έχει σημασία αν είσαι άνεργος, συνταξιούχος, άστεγος ή άπορος,
οποιοσδήποτε θέλει μπορεί να έρθει να τρώμε μαζί. Δεν είναι μόνο το
φαγητό, είναι η επικοινωνία που έχει ανάγκη ο κόσμος.
Πως ξέρει ο κόσμος που να έρθει;
Είτε από στόμα
σε στόμα, είτε μέσα από το blog oallosanthropos.blogspot.gr, ή όταν
μαγειρεύουμε μας ρωτούν που θα είμαστε την επομένη. Μαγειρεύω σχεδόν
κάθε μέρα από το Δεκέμβριο του 2011 και μαγειρεύω στο δρόμο ζωντανά.
Με τι χρήματα όμως ταΐζεις και πόσο κοστίζει το μήνα;
Τα
πάγια έξοδα της κουζίνας, εκτός από τα τρόφιμα, είναι 4 φιάλες
προπάνιο, που κοστίζουν 96 ευρώ, 150 ευρώ για ψωμί κάθε μήνα και 180
ευρώ για συσκευασίες μπολάκια , κουταλάκια. Τα χρήματα μας τα δίνει ο
κόσμος, έχουμε ένα κατσαρολάκι και ο συνεισφέρει ο καθένας όσο θέλει.
Δεν υπάρχει τιμή φαγητού, είναι δωρεάν, όσο θέλει ο καθένας βάζει μέσα
στην κατσαρόλα, 20 λεπτά, μισό ευρώ, τα μαζεύουμε και ψωνίζουμε ανάλογα
με τις ανάγκες μας. Ό,τι περισσεύει από τα χρήματα της κουζίνας στο
τέλος του μήνα, τα παιδιά που είναι μαζί μου, άστεγα και άπορα παιδιά,
τα μοιραζόμαστε. Καλά μη φανταστείς, παίρνει ο καθένας μας περίπου 4 -5
ευρώ, όσο μισή κούτα παράνομα τσιγάρα, απ’ αυτά που κάνουν 1 ευρώ το
πακέτο.
Δεν έχεις βοήθεια από χορηγούς
Δεν μας αρέσουν οι
χορηγοί, δεν δεχόμαστε από Δήμους, Εκκλησίες, supermarket, μόνο από
ανθρώπους. Για να στο πω απλά, αν έρθει ο τάδε πλούσιος εκεί που
μαγειρεύουμε και μας δώσει χρήματα θα τα πάρουμε, αλλά να έρθει σαν
άνθρωπος, όχι σαν εταιρία.
Τι διαφορά έχει; Σκοπός δεν είναι να ταϊστούν κάποιοι άνθρωποι;
Ο
σκοπός τους είναι να διαφημιστούν, είναι για το θεαθήναι και όχι για να
βοηθήσουν. Αλληλεγγύη είναι να θυσιάζεις αυτό που δεν έχεις,
φιλανθρωπία είναι από το περίσσευμά σου. Οι περισσότερες εκκλησίες
παραδείγματος χάρη και δεν λέω όλες αλλά οι περισσότερες, δεν
προσφέρουν. Παρόλο που πληρώνονται για αυτό, έχουν εθελοντές για να
μαγειρεύουν, οι οποίοι αν σταματήσουν, σταματάμε και να δίνουν φαγητό αν
και πληρώνονται για αυτό. Όταν δίνουμε ένα πιάτο φαγητό, δεν το δίνουμε
σε σκύλο, σε άνθρωπο το δίνουμε, γιατί να μην κάτσουμε και εμείς να
φάμε μαζί του, να συζητήσουμε. Στο μόνο που αφήνουμε το φαγητό και
φεύγουμε είναι στα σκυλιά
Πόσα άτομα ταΐζεις συνολικά;
Ανάλογα τη μέρα 80 με 100 άτομα και 2.500 με 3.000 το μήνα
Ο κόσμος είναι λίγο καχύποπτος με κάθε φιλανθρωπική δραστηριότητα. Το βλέπεις; το συμμερίζεσαι;
Μερικές
φορές, όχι όμως απ’ όλους. Εγώ λέω παντού, ότι δεν θέλω τίποτε από
εσάς, μόνο να έρθετε να συμμετέχετε και να δείτε ότι ο κόσμος έρχεται
και αφήνει μισό κιλό ψωμί , μακαρόνια και μαγειρεύονται μπροστά του και
γι αυτό δεν έχουν να μου προσάψουν τίποτε.
Στο τέλος της μέρας πως αισθάνεσαι; Ικανοποιημένος, γαλήνιος;
Αισθάνομαι
απογοητευμένος και γαλήνιος, αισθάνομαι άνθρωπος, πραγματικά άνθρωπος,
με πραγματική έννοια της επικοινωνίας που έχει στόχο την αγάπη προς τον
συνάνθρωπο και τον σεβασμό.
Στο παρελθόν είχες βοηθήσει ξανά συνάνθρωπο ή οργανώσεις;
Όποτε
μπορούσε έκανα φιλανθρωπίες, έδινα δηλαδή από το περίσσευμά μου και όχι
από το υστέρημά. Στο ξαναλέω, άλλο η φιλανθρωπία και άλλο η αλληλεγγύη.
Το διαπίστωσα όταν ήμουν το Πεδίο του Άρεως και ήρθε ένας παππούς που
είχε σε μια σακούλα ένα ψωμί και ένα πακέτο μακαρόνια και ανοίγει και
μου δίνει τα μισά και μου λέει, με δάκρυα στα μάτια, “Εγώ δεν έχω τίποτε
άλλο να σου δώσω, πάρε αυτά και δεν θα φάω αύριο το μεσημέρι, θα φάω
μόνο το βράδυ, αλλά εδώ οι άνθρωποι πεινάνε πραγματικά”. Εκεί κατάλαβα
την έννοια της αλληλεγγύης.
Είναι αξιέπαινο να βοηθάς, όμως έχεις αφήσει πίσω σου την προσωπική σου επαγγελματική αποκατάσταση.
Πες
μου εσύ ποια εταιρία θα προσλάμβανε εμένα που είμαι πλέον 49 ετών και
όχι ένα 25χρονο παιδί, ακόμη και σαν σερβιτόρο; Ποιος θα διάλεγε εμένα;
Αν παρ’ όλ α αυτά βρεις δουλειά πώς θα ανταπεξέλθεις;
Θα
τους πω ότι μπορώ να σας δουλεύω όλη μέρα αρκεί 2 με 5 να κάνω αυτό το
πράγμα που κάνω και σήμερα, δεν θέλω να το αφήσω και δεν πρόκειται και
ας δουλεύω απ το πρωί μέχρι το βράδυ
Αν θέλει να βοηθήσει κάποιος πώς μπορεί;
Με
χρήματα, με εθελοντική εργασία, με το να έρθει να μας βρει και επίσης
από τη σελίδα μπορεί να μάθει για μας. Η κουζίνα μας είναι ανοιχτή σε
όλους
Πληροφορίες
