«Με αφορμή μιας πρόσφατα δημοσιευμένης φωτογραφίας στην ομάδα, βάζω και εγώ μια δίκη μου που περιέχει πολλές μνήμες…
Στο κτίριο στα μέσα της δεκαετίας του πενήντα λειτούργησε το καφενείο των αδελφών Ήργη.
Ο Γιάννης Ήργης ήταν παππούς μου. Από διηγήσεις του πατέρα και του θείου μου , Παναγιώτη και Θεοχάρη Ήργη, που βοηθούσαν όταν ήταν μικροί εκεί έμαθα πως παλιά ήταν χάνι και όταν οι δικοί μου εγκαταστάθηκαν στην Καστοριά από τη Λιθιά νοίκιαζαν εκτός από το μαγαζί και το επάνω διαμέρισμα όπου και διέμεναν.
Στην πίσω πλευρά του κτιρίου , εκεί που τώρα είναι ο δρόμος που οδηγεί στην Καλλιθέα, άφηναν οι πραματευτάδες τα ζώα τους που τότε ήταν και τα μέσα μεταφοράς τους . Επίσης οι τσιφλικάδες από τη Θεσσαλία (ντυμένοι με τις παραδοσιακές φορεσιες και τα τσαρούχια τους, αφού ακόμα δεν ντύνονταν ευρωπαϊκά ) που έφερναν τα κοπάδια τους στο Γράμμο εκμισθώναν από τους δικούς μου δωμάτια για διανυκτέρευση αφού άφηναν με το αντίστοιχο τίμημα τα άλογά τους στο χάνι.Ακόμη θυμάται ο πατέρας μου τις φωνές της γιαγιάς μου στον τρανό κόκορα που τον κυνηγούσε να τον τσιμπήσει.
Εκεί ήταν ένα παλιό καφενείο που είχε το άρωμα και τον χαρακτήρα των βαλκανικών καφενείων της εποχής.
…Εκεί που σήμερα στεγάζεται το susami , βρισκόταν το γαλακτοζαχαροπλαστείο «Αβέρωφ» μεταξύ των δυο κτιρίων γινόταν η υποδοχή του Βασιλιά και των πρωθυπουργών, των επισήμων στην πόλη!
Κρέμονταν λοιπόν ο θείος μου και ο μπαμπάς μου στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου για να δουν την πομπή και τον κόσμο που συγκεντρώνονταν και η γιαγιά μου προσπαθούσε να τους κρατήσει ώστε να αποφύγει επικείμενη βουτιά»
Ευγενία Ήργη
