Κάθε χρόνο ο ΄Αγιος Βασίλης τις παραμονές της Πρωτοχρονιάς γυρίζει από χώρα σε χώρα κι από χωριό σε χωριό, και χτυπά τις πόρτες για να δει ποιος θα τον δεχτεί με καθαρή καρδιά. Μία χρονιά λοιπόν, πήρε το ραβδί του και τράβηξε. ΄Ητανε σαν καλόγερος ασκητής, ντυμένος με κάτι μπαλωμένα παλιοράσα, με χοντροπάπουτσα στα ποδάρια του και μ΄ ένα ταγάρι περασμένο στον ώμο του. Γι αυτό τον παίρνανε για διακονιάρη και δεν του ανοίγανε την πόρτα. Ο ΄Αγιος Βασίλης έφευγε λυπημένος, γιατί έβλεπε την απονιά των ανθρώπων και συλλογιζότανε τους φτωχούς που διακονεύουνε, επειδή έχουν ανάγκη, μ΄ όλο που αυτός ο ίδιος δεν είχε ανάγκη από κανέναν, κι ούτε πεινούσε κι ούτε κρύωνε.
Αφού βολόδειρε από δω κι από κει, κι αφού πέρασε από χώρες πολλές κι από χιλιάδες χωριά και πολιτείες, έφτασε στα ελληνικά τα μέρη, που΄ναι φτωχός κόσμος. Απ΄ όλα τα χωριά πρόκρινε τα πιο φτωχά, και τράβηξε κατά κει, ανάμεσα στα ξερά βουνά που βρισκότανε κάτι καλύβια, πεινασμένη λεμπεσουριά.
Περπατούσε νύχτα κι ο χιονιάς βογκούσε, η πλάση ήτανε πολύ άγρια. Ψυχή ζωντανή δεν ακουγότανε, εξόν από κανένα τσακάλι που γάβγιζε.
Αφού περπάτηξε κάμποσο, βρέθηκε σ΄ ένα απάγκιο που έκοβε ο αγέρας από ΄να μικρό βουνό, κι είδε ένα μαντρί κολλημένο στα βράχια. ΄Ανοιξε την αυλόπορτα που ήτανε καμωμένη από άγρια ρουπάκια και μπήκε στη μάντρα. Τα σκυλιά ξυπνήσανε και πιάσανε και γαβγίζανε. Πέσανε απάνω του να τον σκίσουνε μα, σαν πήγαινε κοντά του, σκύψανε τα κεφάλια τους και σερνότανε στα ποδάρια του, γλείφανε τα χοντροπάπουτσά του, γρούζανε φοβισμένα και κουνούσανε παρακαλεστικά τις ουρές τους.
Ο ΄Αγιος σίμωσε στο καλύβι του τσομπάνου και χτύπησε την πόρτα με το ραβδί του και φώναξε: «Ελεήστε με, χριστιανοί, για τις ψυχές των αποθαμένων σας! Κι ο Χριστός μας διακόνεψε σαν ήρθε σε τούτον τον κόσμο!».
Η πόρτα άνοιξε και βγήκε ένας τσομπάνης, παλικάρι ως εικοσιπέντε χρονώ, με μαύρα γένια και δίχως να δει καλά ποιος χτύπησε την πόρτα, είπε στο γέροντα:
«Πέρασε μέσα στ΄ αρχοντικό μας να ζεσταθείς! Καλή μέρα και καλή χρονιά!»
Αυτός ο τσομπάνης ήτανε ο Γιάννης ο Μπάικας, που τον λέγανε Γιάννη Βλογημένον, άνθρωπος αθώος σαν τα πρόβατα που βόσκαγε, αγράμματος ολότελα.
Μέσα στην καλύβα έφεγγε με λιγοστό φως ένα λυχνάρι. Ο Γιάννης, σαν είδε στο φως πως ο μουσαφίρης ήτανε γέροντας καλόγερος, πήρε το χέρι του και τ΄ ανασπάστηκε και το ΄βαλε απάνω στο κεφάλι του. ΄Υστερα φώναξε και τη γυναίκα του, ως είκοσι χρονώ κοπελούδα, που κουνούσε το μωρό τους μέσα στην κούνια. Κι εκείνη πήγε ταπεινά και φίλησε το χέρι του γέροντα, κι είπε:
«Κόπιασε παππού να ξεκουραστείς».
Ο ΄Αγιος Βασίλης στάθηκε στην πόρτα και βλόγησε το καλύβι κι είπε:
«Βλογημένοι να ΄σαστε , τέκνα μου, κι όλο το σπιτικό σας! Τα πρόβατά σας να πληθαίνουν ως του Ιώβ μετά την πληγήν και ως του Αβραάμ και ως του Λάβαν! Η ειρήνη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού να είναι μαζί σας!»
Ο Γιάννης έβαλε ξύλα στο τζάκι και ξελόχισε η φωτιά. Ο ΄Αγιος απίθωσε σε μια γωνιά το ταγάρι του, ύστερα έβγαλε το μπαλωμένο το ράσο του κι απόμεινε με το ζωστικό του. Τον βάλανε κι έκατσε κοντά στη φωτιά, κι η γυναίκα του΄ βαλε και μία μαξιλάρα ν΄ ακουμπήσει.
Ο ΄Αγιος Βασίλης γύρισε κι είδε γύρω του και ξανάπε μέσα στο στόμα του: «Βλογημένο να ΄ναι τούτο το καλύβι!».
Ο Γιάννης μπαινόβγαινε, για να φέρει το ΄να και τ΄ άλλο. Η γυναίκα του μαγείρευε. Ο Γιάννης ξανάριξε ξύλα στη φωτιά.
Μονομιάς φεγγοβόλησε το καλύβι με μίαν αλλιώτικη λάμψη και εφάνηκε σαν παλάτι. Τα δοκάρια σαν να ΄τανε μαλαμοκαπνισμένα, κι οι πυτιές που ήταν κρεμασμένες σαν να γινήκανε χρυσά καντήλια, και τα τυροβόλια κι οι καρδάρες και τ΄ άλλα τα σύνεργα που τυροκομούσε ο Γιάννης, λες κι ήτανε διαμαντοκολλημένα. Και τα ξύλα που καιγόντανε στη φωτιά ευωδιάζανε σαν μοσκολίβανο και δεν τρίζανε , όπως τρίζανε τα ξύλα της φωτιάς, παρά ψέλνανε σαν τους αγγέλους που΄ ναι στον Παράδεισο.
Ο Γιάννης ήτανε καλός άνθρωπος, όπως τον έφτιαξε ο θεός. Φτωχός ήτανε, είχε λιγοστά πρόβατα , μα πλούσια καρδιά. «Τη πτωχεία τα πλούσια!». ΄Ητανε αυτός καλός, μα είχε και καλή γυναίκα. Κι όποιος τύχαινε να χτυπήσει την πόρτα τους, έτρωγε κι έπινε και κοιμότανε. Κι αν ήτανε και πικραμένος, έβρισκε παρηγοριά. Γι αυτό κι ο ΄Αγιος Βασίλης κόνεψε στο καλύβι τους, ξημερώνοντας Πρωτοχρονιά, παραμονή της χάρης του, κι έδωσε την ευλογία του.
Κείνη τη νύχτα τον περιμένανε όλες οι πολιτείες και τα χωριά της οικουμένης, άρχοντοι, δεσποτάδες κι επίσημοι άνθρωποι , πλην εκείνος δεν πήγε σε κανέναν τέτοιον άνθρωπο , παρά πήγε στο μαντρί του Γιάννη του Βλογημένου.
Σαν βολέψανε τα πρόβατα, μπήκε μέσα ο Γιάννης και λέγει στο γέροντα:
«Γέροντα, μεγάλη χαρά έχω απόψε που ήρθες, ν΄ ακούσουμε κι εμείς κανένα γράμμα, γιατί δεν έχουμε εκκλησία κοντά μας, μήτε καν ρημοκλήσι. Εγώ αγαπώ πολύ τα γράμματα της θρησκείας μας, κι ας μην τα καταλαβαίνω, γιατί είμαι ξύλο απελέκητο. Μία φορά μας ήρθε ένας γέροντας Αγιονορίτης και μας άφησε τούτη την αγιωτική φυλλάδα, κι αν λάχει να περάσει κανένας γραμματιζούμενος καμιά φορά, τον βάζω και τη διαβάζει. Εγώ όλα όλα τα γράμματα που ξέρω είναι τρία λόγια που τά ΄λεγε, τυπωθήκανε στη θύμησή μου. Αυτός ο γραμματικός έλεγε και ξανάλεγε: «Σκώνιτι ου μήτηρ του κι τουν ανισπαζιτι κι του λέγ: Τέκνου μου! Τέκνου μου!.» Αυτά τα γράμματα ξέρω…
΄Ητανε μεσάνυχτα. Ο αγέρας βογγούσε. Ο ΄Αγιος Βασίλης σηκώθηκε απάνου και στάθηκε γυρισμένος κατά την ανατολή κι έκανε το σταυρό του τρεις φορές. ΄Υστερα έσκυψε και πήρε από το ταγάρι του μια φυλλάδα κι είπε: « Ευλογητός ο Θεός ημών πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων!».
Ο Γιάννης πήγε και στάθηκε από πίσω του και σταύρωσε τα χέρια του. Η γυναίκα του βύζαξε το μωρό και πήγε κι εκείνη και στάθηκε κοντά στον άντρα της. Κι ο γέροντας είπε το «Θεός Κύριος» και τ΄ απολυτίκιο της Περιτομής «Μορφήν αναλλοιώτως ανθρωπίνην προσέλαβες», χωρίς να πει και το δικό του τ΄ απολυτίκιο, που λέγει : «Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος σου». ΄Εψελνε γλυκά και ταπεινά, κι ο Γιάννης κι η Γιάνναινα τον ακούγανε με κατάνυξη και κάνανε το σταυρό τους. Κι είπε ο ΄Αγιος Βασίλης τον όρθρο και τον κανόνα της εορτής «Δεύτε λαοί, άσωμεν», χωρίς να πει το δικό του κανόνα «Σου την φωνήν έδει παρείναι , Βασίλειε». Κι ύστερα είπε όλη τη λειτουργία κι έκανε απόλυση.
Καθίσανε στο τραπέζι και φάγανε, ο ΄Αγιος Βασίλης ο Μέγας, ο Γιάννης ο Βλογημένος, η γυναίκα του κι ο μπάρμπα- Μάρκος ο Βουβός, που τον είχε συμμαζέψει ο Γιάννης και τον βοηθούσε. Και σαν αποφάγανε, έφερε η γυναίκα τη βασιλόπιτα και την έβαλε απάνω στο σοφρά. Κι ο ΄Αγιος Βασίλης πήρε το μαχαίρι και σταύρωσε τη βασιλόπιτα κι είπε:
«Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος!»
Κι έκοψε το πρώτο κομμάτι κι είπε: «του Χριστού», έκοψε το δεύτερο κι είπε: «της Παναγίας», κι ύστερα έκοψε το τρίτο και δεν είπε: «του ΄Αγίου Βασιλείου», αλλά είπε: «του νοικοκύρη του Γιάννη του Βλογημένου!».
Πετάγεται ο Γιάννης και του λέγει: «Γέροντα, ξέχασες τον ΄Αη- Βασίλη!». Του λέγει ο ΄Αγιος: «Αλήθεια, τον ξέχασα!» . Κι έκοψε ένα κομμάτι κι είπε: «Του δούλου του Θεού Βασιλείου!».
΄Υστερα έκοψε πολλά κομμάτια, και σε κάθε ένα που έκοβε έλεγε: «της νοικοκυράς», «του μωρού», «του δούλου του Θεού Μάρκου του μογιλάλου», «του σπιτιού», «των ζωντανών», «των φτωχών».
Λέγει πάλι ο Γιάννης στον ΄Αγιο:
«Γέροντα, γιατί δεν έκοψες για την αγιοσύνη σου;»
Του λέγει ο ΄Αγιος: «΄Εκοψα , ευλογημένε!». Μα ο Γιάννης δεν κατάλαβε τίποτα, ο καλότυχος!
΄Εστρωσε η γυναίκα , για να κοιμηθούνε. Σηκωθήκανε να κάνουνε την προσευχή τους. Ο ΄Αγιος Βασίλης άνοιξε τις απαλάμες του κι είπε την δική του την ευχή, που τη λέγει ο παππάς στη λειτουργία:
« Κύριος ο Θεός μου, οίδα ότι ουκ είμι άξιος, ουδέ ικανός, ίνα υπο την στέγην εισέλθης του οίκου της ψυχής μου…»
Σαν τέλειωσε την ευχή κι ετοιμαζόντανε να πλαγιάσουνε, του λέει ο Γιάννης: «Εσύ γέροντα, που ξέρεις τα γράμματα, πες μας σε ποια παλάτια άραγες πήγε απόψε ο ΄Αη-Βασίλης; Οι αρχόντοι κι οι βασιλιάδες τι αμαρτίες μπορεί να ΄χουνε; Εμείς οι φτωχοί είμαστε αμαρτωλοί και κακορίζικοι, επειδής η φτώχεια μας κάνει να κολαζόμαστε!»
Ο ΄Αγιος Βασίλης δάκρυσε. Σηκώθηκε πάλι απάνω, άπλωσε τις απαλάμες του και ξαναείπε την ευχή αλλιώτικα:
«Κύριε ο Θεός μου, οίδας ότι ο δούλος Ιωάννης ο απλούς, άξιος έστιν και ικανός ίνα υπο την στέγην αυτού εισέλθης ότι νήπιος υπάρχει και των τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών…»
Και πάλι δεν κατάλαβε τίποτα ο Γιάννης ο καλότυχος, ο Γιάννης ο Βλογημένος.
Λεξιλόγιο:
Βολοδέρνω: Βασανίζομαι γυρνώντας από δω κι από κει.
Λεμπεσουριά: φτωχολογιά
Ρουπάκι: αγριοβελανιδιά
Ξελοχίζω: ζωηρεύω τη φωτιά
Πυτιά (η) : μαγιά απ΄την οποία γίνεται το τυρί
Μογιλάλος: βουβός
Φώτης Κόντογλου
΄Ελληνας ζωγράφος και λογοτέχνης, γεννημένος στις Κυδωνιές της Μ. Ασίας το 1897.
Η συμβολή του Κόντογλου στην ανακάλυψη των πηγών του νεώτερου ελληνισμού, είναι αξιοσημείωτη, γιατί ναι μεν έμεινε γοητευμένος από το παρελθόν του Βυζαντίου, αλλά από το παρελθόν αυτό… υπάρχει συνέχεια στην σύγχρονη ελληνική ζωή, διότι έχει παραλάβει στοιχεία που βρίσκονται στην τωρινή ζωή μας, κι είναι ακόμη φρέσκα κα ζωντανά…
