Κατάθεση ψυχής για τον “δάσκαλό” του.
Μόλις πριν τρεις μέρες, έφυγε από κοντά μας ένας σπουδαίος άνθρωπος.
Ένας άνθρωπος που ήδη έχει φανεί, αλλά και ιστορικά θα καταγραφεί πόσο πολύτιμος υπήρξε για αυτόν τον τόπο.
Καλώς ή κακώς η πολιτική του διαδρομή και προσφορά ήταν αυτά που κυριάρχησαν στα λόγια που ακούστηκαν μετά την τελετή στον Μητροπολιτικό Ναό.
Προσωπικά, όμως κράτησα εκείνα που ειπώθηκαν από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη μας, γιατί εκείνος αναφέρθηκε μόνο στον άνθρωπο και τον δάσκαλο Κωνσταντίνο Σημαιοφορίδη.
Είχα την τύχη να είμαι ένας από τους πολλούς μαθητές του, αφού υπήρξε γυμνασιάρχης και καθηγητής μου στα 6 γυμνασιακά μου χρόνια.
Πολλές φορές έχω πει ότι ο κ. Κ. Σημαιοφορίδης όπως και ο κ. Δ. Κεπαπτσόγλου ήταν εκείνοι που μου έμαθαν να μιλώ και να γράφω Ελληνικά, κάτι που το κατανόησα και το εκτίμησα αρκετά χρόνια αργότερα.
Είχα όμως την τύχη να βρεθώ αρκετά κοντά του, με διάφορες αφορμές στα χρόνια της πολιτικής του διαδρομής αλλά κυρίως στα μετά από αυτήν.
Και αυτά τα χρόνια ήταν για μένα “ιδιαίτερα μαθήματα ζωής” από ένα σπουδαίο άνθρωπο κι έναν μεγάλο δάσκαλο.
Το πιο σημαντικό μάθημα όμως, ήταν αυτό που παίρνει κάποιος όταν βρίσκεται δίπλα σε έναν άνθρωπο με ανεξάντλητο πάθος για ακόμα περισσότερη γνώση.
Αυτή η ανάγκη – η δίψα για περισσότερη γνώση – ήταν η αιτία που δημιούργησε την προσωπική συλλογή των 20.000 βιβλίων, που ο ίδιος (αντιλαμβανόμενος προφανώς το τέλος που ερχόταν) δώρισε στον Δήμο Καστοριάς κι αυτή η δωρεά ήταν μια πράξη που συνδύασε το πάθος του για την γνώση με την αγάπη για τον τόπο του.
Επειδή εκείνος ήθελε να αντλεί την γνώση μόνο από το τυπωμένο χαρτί, μου έκανε την τιμή να θεωρεί ως σημαντική συνεισφορά την βοήθεια μου για αναζήτηση στο διαδίκτυο στοιχείων που θα εμπλούτιζαν ακόμα πιο πολύ τα περιεχόμενα του βιβλίου που έγραφε για την Μακεδονία, την Δυτ. Μακεδονία και την Καστοριά.
Από όσα (λίγα) γνωρίζω για το βιβλίο αυτό, μπορώ να πω ότι είναι το έργο ενός ανθρώπου με προσφυγική μεν καταγωγή, που όμως τιμά και τεκμηριώνει την Ελληνικότητα της Μακεδονίας, όσο ίσως κανένας άλλος, πριν από αυτόν.
Δεν ξέρω αν ποτέ αυτό το σχεδόν ολοκληρωμένο βιβλίο θα καταφέρει να γίνει ο τελευταίος “τόμος” στα ράφια της Βιβλιοθήκης Σημαιοφορίδη, αλλά θεωρώ ότι και τα δύο (η δημιουργία αυτής της βιβλιοθήκης και η ολοκλήρωση της έκδοσης του βιβλίου) θα πρέπει να αποτελέσουν στόχους για κάποιους από εμάς.
Κάποιος την ώρα της ταφής, φώναξε “καλό ταξίδι αρχηγέ” και ήταν το κατευόδιο στον πολιτικό.
Όλοι εμείς οι παλιοί μαθητές του, του λέμε “καλό ταξίδι κ. καθηγητά”
Προσωπικά, όμως έχω την ανάγκη να πω “σ’ ευχαριστώ, δάσκαλε”.
Γιώργος Ν. Νικητίδης
Καστοριά 23-9-2017
