Καστοριά-Βλόγκερ: «Μου φαίνεται ας πούμε ότι όλα χάνονται…»

Ο νεαρός Καστοριανός Παναγιώτης Γκίτσιος περιγράφει ένα προσωπικό «ημερολόγιο» καθημερινότητας, στο οποίο κυριαρχεί η αίσθηση ότι η Καστοριά βουλιάζει σε αδράνεια και ότι «όλα χάνονται», ειδικά για μια νέα γενιά που δεν βλέπει προοπτική στον τόπο της. Από τα λεγόμενα του μπορεί να εξαχθεί ότι η πόλη προβάλλεται ως «αναπτυσσόμενη», αλλά στην πράξη τίποτα ουσιαστικό δεν γίνεται για να αναδημιουργηθεί ζωντανός πολιτισμός και δημιουργική ζωή.​

Εκτός των άλλων αναφέρει:

«Ρε φίλε ξες τι πιστεύω για Καστοριά; Σκάει..δηλαδή…έχει πολλά όμορφα μέρη ρε φίλε! Και κρίμα ρε φίλε που, μας έχουν μείνει κάτι ετοιμόρροπα κτίρια γενικά…και δεν φαίνεται να υπάρχει εκ νέου κουλτούρα ή αναζωπύρωση της παλιάς…μου φαίνεται ότι όλα ας πούμε χάνονται…»

Τι φαίνεται σε μας, πως βιώνει ο ίδιος

Ο δημιουργός του vlog μιλά από τη θέση ενός νέου που αγαπά την πόλη του, αλλά νιώθει εγκλωβισμένος σε ένα περιβάλλον χωρίς έμπνευση, χωρίς δημιουργικά κίνητρα και χωρίς προοπτική παραμονής νέων ανθρώπων. Συνδέει την προσωπική του ανάγκη για «νέα αρχή» με τη συνολική στασιμότητα της Καστοριάς.​

Όταν βλέπει κάποιος τέτοιες καταθέσεις, αισθάνεται μια κυρίαρχη αιχμή να στρέφεται προς την τοπική αυτοδιοίκηση, που έχει κάνει «αναπτυξιακή ατζέντα» σχεδόν αποκλειστικά έργα βιτρίνας: ασφαλτοστρώσεις, κυβόλιθους, τσιμέντα, αναπλάσεις πεζοδρομίων και τεχνικά έργα, τα οποία εμφανίζονται ως απόδειξη προόδου. Αυτή η μονομανία για «έργο» με την εργολαβική έννοια, δημιουργεί μια ψεύτικη εικόνα κανονικότητας, ενώ στην ουσία πρόκειται για διαχείριση παρακμής, όχι για σχέδιο αναγέννησης. ​

Πολιτισμός ως «παράπλευρη απώλεια»

Παρά το τεράστιο πολιτιστικό απόθεμα της Καστοριάς (βυζαντινές εκκλησίες, ιστορία, αρχιτεκτονική, λίμνη), η πολιτιστική πολιτική του τόπου παραμένει αποσπασματική, ευκαιριακή και κυρίως γροτέσκο επικοινωνιακή μόνο, άρα ανύπαρκτη. Δεν διαμορφώνεται ένα σταθερό, μακροπρόθεσμο, σοβαρό πρόγραμμα δράσεων για νέους, και πρωτοβουλίες που θα έδιναν ζωντανό περιεχόμενο στην έννοια «πολιτισμός».​

Η «ανάπτυξη» των τούβλων χωρίς ανθρώπους

Η κυρίαρχη νοοτροπία των τοπικών αρχόντων δείχνει να αντιμετωπίζει την πόλη σαν τεχνικό έργο και όχι σαν ζωντανό οργανισμό με ψυχή, μνήμη και μέλλον. Τα σχέδια «βιώσιμης αστικής κινητικότητας», οι αμφιλεγόμενες αναπλάσεις αξιοποιούνται επικοινωνιακά, αλλά πίσω τους λείπει ένα όραμα που να κρατά τους νέους εδώ και να παράγει σύγχρονη κουλτούρα, διάλογο, ανοιχτές δομές, συνεργασίες και τολμηρές ιδέες.​

Μέσα από τη θλίψη του σε ορισμένα σημεία ο vlogger, μοιάζει να εκφράζει τη νεολαία στην Καστοριά που στην ουσία ζητά ριζική αλλαγή προτεραιοτήτων: Λιγότερη αυτοθαυμαζόμενη εργολαβία και περισσότερο επένδυση σε ανθρώπους, έμπειρους επαγγελματίες, πολιτιστικά σχήματα και παιδεία. Μόνο αν ο δήμος πάψει να μετρά την «ανάπτυξη» με απευθείας αναθέσεις σε ημέτερες…δυνάμεις και μέτρα ασφάλτου και η περιφέρεια αποφασίσει να σταματήσει το αλαζονικό «ντε λούλου» θέατρο σκιών στα θέματα τουρισμού, μόνο αν αρχίσουν να επενδύουν συστηματικά σε κουλτούρα, δημιουργούς και ζωντανούς χώρους, μπορεί να σταματήσει αυτό που περιγράφει αυτός αλλά και άλλοι καστοριανοί ως αργό σβήσιμο της Καστοριάς.