2ο Γυμνάσιο Άργους Ορεστικού: Τι κρύβεται πίσω από τη λεπίδα του 13χρονου;

Το πρόσφατο περιστατικό στο 2ο Γυμνάσιο Άργους Ορεστικού, με τον εντοπισμό ενός μαχαιριού τύπου «πεταλούδα» στην κατοχή ενός 13χρονου μαθητή, έχει παγώσει την τοπική κοινωνία. Η σύλληψη του ανηλίκου και των γονέων του για παραμέληση εποπτείας είναι το νομικό σκέλος μιας υπόθεσης που, όμως, «σέρνει» πίσω της ερωτήματα που δεν ξέρουμε εάν έχουν απαντηθεί.

Στους δρόμους του Άργους Ορεστικού και της Καστοριάς, η συζήτηση έχει μετατοπιστεί: Τι ωθεί ένα παιδί 13 ετών να κουβαλάει ένα όπλο στο σχολείο;

Η Άμυνα της Απόγνωσης;

Κάποιοι αναρωτιούνται: Εάν σε μια τέτοια περίπτωση ο μαθητής είναι θύμα συστηματικού bullying και επιθέσεων, μήπως τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μια τραγική διαπίστωση; Μήπως το μαχαίρι σε μια τέτοια περίπτωση δεν χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο επίθεσης, αλλά ως ένα ψευδές στήριγμα ασφάλειας;

Αν ένα παιδί (όχι κατ΄ανάγκη το συγκεκριμένο), αισθανθεί απροστάτευτο, αν νιώσει ότι οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και οι αρμόδιοι φορείς αδυνατούν να σταματήσουν την κακοποίηση που δέχεται, μήπως η απελπισία τότε μπορεί να πάρει τον έλεγχο; Μήπως σε αυτό το κενό προστασίας, ο «κακός σύμβουλος» είναι πλέον το διαδίκτυο; Με ένα απλό Google search ή μέσα από σκοτεινά πρότυπα στα social media, ένας έφηβος βρίσκει λανθασμένη λύση την αυτοδικία και την επίδειξη ισχύος μέσω ενός όπλου;

Το ερώτημα που πλανάται είναι επιτακτικό: Υπάρχει σοβαρός και αποτελεσματικός έλεγχος μέσα στα σχολεία; Η απάντηση δεν είναι μόνο η «αστυνόμευση» της τσάντας, αλλά ο έλεγχος των συναισθημάτων και των συμπεριφορών. Οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται συχνά σε δεινή θέση, φορτωμένοι με ύλη και γραφειοκρατία, στερούμενοι ίσως των εργαλείων ή της εκπαίδευσης να εντοπίσουν το «βουβό» θύμα bullying πριν αυτό εκραγεί.

• Ψυχολόγοι. Είναι αρκετή η παρουσία τους μία φορά την εβδομάδα (αν υπάρχουν);
• Ποιος ακούει το παιδί; Όταν ένας μαθητής δέχεται επίθεση, γίνεται γνωστό; Κι αν ναι, λαμβάνει ουσιαστική στήριξη ή η υπόθεση «θάβεται» για να μη χαλάσει η φήμη του σχολείου;

Μήπως όταν το σχολικό περιβάλλον αποτυγχάνει να γίνει ασφαλές «καταφύγιο», μετατρέπεται σε «αρένα» ή εκκολαπτήριο παραβατικών συμπεριφορών;

Η σύλληψη των γονέων είναι το εύκολο κομμάτι. Το δύσκολο είναι η αναδόμηση του σχολείου.

Μήπως χρειαζόμαστε:

1. Άμεση παρέμβαση σε κάθε περιστατικό βίας, χωρίς εξαιρέσεις;
2. Συνεχή παρουσία ειδικών ψυχικής υγείας που θα κερδίσουν την εμπιστοσύνη των παιδιών και θα τα παρακολουθούν διακριτικά;
3. Εκπαίδευση γονέων και δασκάλων για την αναγνώριση των σημαδιών της απελπισίας;

Μήπως το μαχαίρι στην τσάντα ενός 13χρονου είναι ήταν μια κραυγή βοήθειας που δεν ακούστηκε;

Ήρεμα ρωτάμε…