Από την Αγία Κυριακή Καστοριάς ο «βασιλιάς των clubs» του Λας Βέγκας που πέθανε στις 26 Οκτωβρίου

Πιτ Ηλιάδης: Πέθανε ο «βασιλιάς των clubs» του Λας Βέγκας – Από την Αγία Κυριακή Καστοριάς, ταξιτζής στις ΗΠΑ έως την αυτοκρατορία της νύχτας Ήταν ιδιοκτήτης εμβληματικών clubs όπως το Sapphire.

Η είδηση του θανάτου του 92χρονου Πίτερ (“Πιτ”) Ηλιάδη σκόρπισε θλίψη στην ελληνική ομογένεια αλλά και στην επιχειρηματική κοινότητα του Λας Βέγκας.

Από την Καστοριά στο αμερικανικό όνειρο

Ο Πίτερ (Αριστοτέλης) Ηλιάδης γεννήθηκε το 1933 στην Αγία Κυριακή Καστοριάς, στη Μακεδονία. Σε ηλικία 18 ετών μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες αναζητώντας ευκαιρίες – έφτασε μέσω του Έλις Άιλαντ με λίγες αποσκευές αλλά μεγάλη αποφασιστικότητα για μια καλύτερη ζωή. Αφού πέρασε από τη Μινεσότα και το Σικάγο, εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Λας Βέγκας το 1955.

Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα: εργάστηκε ως μάγειρας και στη συνέχεια ως οδηγός ταξί επί 17 συναπτά έτη, δουλεύοντας ατελείωτες ώρες και αποταμιεύοντας κάθε δολάριο. Η επιμονή του απέδωσε καρπούς, καθώς κατόρθωσε τελικά να αγοράσει την εταιρεία ταξί στην οποία δούλευε και να εξελιχθεί σε μεγαλομέτοχο του μεγαλύτερου δικτύου ταξί του Λας Βέγκας, της Yellow-Checker-Star της κομητείας Κλαρκ.

Η επιχειρηματική του δραστηριότητα δεν περιορίστηκε στα ταξί. Ο νεαρός τότε Πίτερ επένδυσε σε διάφορες μικρές επιχειρήσεις: απέκτησε ένα πρατήριο καυσίμων (North Main Gulf) και άνοιξε μπαρ, όπως το Whiskey A-Go-Go και το Fuddy Duddy’s στο Λας Βέγκας. Μέσα από σκληρή δουλειά και ευφυείς κινήσεις, ο άλλοτε φτωχός μετανάστης μεταμορφώθηκε σε έναν ανερχόμενο επιχειρηματία. Ποτέ δεν φοβήθηκε τις νέες ευκαιρίες και σύντομα αποφάσισε να επεκταθεί πέρα από τις μεταφορές, στον χώρο της διασκέδασης και φιλοξενίας.

Το 2008, ο Πίτερ Ηλιάδης έχασε τη σύζυγό του, την Τζάνετ, με την οποία ήταν παντρεμένος για 54 χρόνια.

Η Τζάνετ υπήρξε συνοδοιπόρος του από τα νεανικά τους χρόνια – είχαν γνωριστεί τη δεκαετία του ’50 στις ΗΠΑ – και μαζί ανέθρεψαν παιδιά και εγγόνια. Η απώλειά της σηματοδότησε το τέλος μιας σημαντικής προσωπικής εποχής για εκείνον.

Ο Ηλιάδης εκείνη την περίοδο είχε ήδη αποσυρθεί από τις μεγάλες επιχειρηματικές περιπέτειες, αφιερώνοντας περισσότερο χρόνο στην οικογένειά του και σε πιο ήσυχες δραστηριότητες. Παρά τη δημοσιότητα που είχε λάβει από τα κατορθώματά του, ο Πίτερ Ηλιάδης παρέμεινε άνθρωπος χαμηλών τόνων. Απέφευγε τις κοσμικές εμφανίσεις και τα φώτα της δημοσιότητας, προτιμώντας να στηρίζει διακριτικά την κοινότητά του. Υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Business Bank of Nevada για οκτώ χρόνια, αξιοποιώντας την εμπειρία του στον επιχειρηματικό κόσμο.

Παράλληλα, ως υπερήφανος Έλληνας της διασποράς δεν ξέχασε ποτέ την πολιτιστική του κληρονομιά: ήταν ενεργό μέλος της ελληνοαμερικανικής κοινότητας του Λας Βέγκας, στηρίζοντας τον ελληνορθόδοξο ναό του Αγίου Ιωάννη και το ετήσιο Ελληνικό Φεστιβάλ της πόλης. Μέχρι το τέλος της ζωής του, διατηρούσε στενούς δεσμούς με την ομογένεια και χαιρόταν να βλέπει τις νέες γενιές Ελλήνων μεταναστών να προοδεύουν.

Ο Πίτερ Ηλιάδης άφησε την τελευταία του πνοή ήσυχα στις 26 Οκτωβρίου 2025 στο Λας Βέγκας, σε ηλικία 92 ετών. Η κηδεία του συγκέντρωσε πολλούς φίλους, συγγενείς και ανθρώπους της κοινότητας, που πήγαν να αποτίσουν φόρο τιμής σε έναν άνθρωπο που ξεκίνησε από το μηδέν και κατόρθωσε τόσα πολλά.

Με τον θάνατό του, κλείνει ένα κεφάλαιο της ιστορίας της ελληνικής ομογένειας στις ΗΠΑ, αλλά η ιστορία του θα συνεχίσει να μεταδίδεται ως έμπνευση.

*** Προσωπικά τον γνώρισα το 2010. Σε μια επίσκεψη του στην Ελλάδα, τον καιρό που μετείχα στο Δ.Σ του Φυσιολατρικού Συλλόγου Μεσοποταμίας. Μας επισκέφθηκε μαζί με παρέα στον χώρο του Δάσους Μεσοποταμίας σε μια βραδιά που διοργανώναμε με ποντιακή μουσική και με καλεσμένο τον Θεόφιλο Πουταχίδη.

Δεν θα ξεχάσω σε μια στιγμή που ένας κοινός γνωστός από την παρέα με φώναξε στο τραπέζι τους και μου είπε ότι θέλει να ρωτήσει κάτι. Πραγματικά έκατσα δίπλα του και αφού μου έκανε μερικές ερωτήσεις για τον Σύλλογο και τις δράσεις του, έβγαλε δύο χαρτονομίσματα των πεντακοσίων ευρώ και μου τα έδωσε.

” Μπράβο σας μου είπε, αυτά για τον Σύλλογο….”

Σε δεύτερο χρόνο, λίγες μέρες πριν αναχωρήσει για τις Ηνωμένες πολιτείες, τον επισκέφθηκαμε και ως έκφραση ευγνωμοσύνης του κάναμε δώρο μια Ποντιακή λύρα και ένα αμάνικο μπουφάν με το έμβλημα του Συλλόγου…

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει!!!

Βελισσάριος Παπαδόπουλος

Η είδηση του θανάτου του 92χρονου Πίτερ (Πιτ) Ηλιάδη προκάλεσε θλίψη στην ελληνική ομογένεια και στην επιχειρηματική κοινότητα του Λας Βέγκας. Ο αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας, γνωστός ως ο «βασιλιάς των strip clubs», άφησε πίσω του μια ζωή που μοιάζει με μυθιστόρημα: από ένα μικρό χωριό της Καστοριάς μέχρι την κορυφή της νυχτερινής ζωής της Αμερικής.

Παράλληλα επένδυσε σε πρατήριο καυσίμων και μπαρ, δείχνοντας επιχειρηματικό ένστικτο που τον οδήγησε στη χρυσή εποχή του Λας Βέγκας.

Το 1989 έκανε το αποφασιστικό βήμα στη νυχτερινή διασκέδαση ανοίγοντας το Olympic Gardens, ενώ το 2002 δημιούργησε το θρυλικό Sapphire Gentlemen’s Club, το οποίο εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο strip club του κόσμου.

Γεννημένος το 1933 στην Αγία Κυριακή Καστοριάς, μετανάστευσε στις ΗΠΑ στα 18 του. Μετά από χρόνια σκληρής εργασίας ως μάγειρας και οδηγός ταξί, κατάφερε να αγοράσει την εταιρεία όπου εργαζόταν, εξελισσόμενος σε σημαντικό παράγοντα του δικτύου ταξί Yellow-Checker-Star.

Ο Ηλιάδης έδινε έμφαση στη νομιμότητα και στη λειτουργία με αυστηρούς κανόνες, καθιερώνοντας ένα επιχειρηματικό μοντέλο που συχνά παρουσιαζόταν ως υπόδειγμα για τον χώρο.

Η μεγάλη στροφή ήρθε στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Το 1989, σε μια περίοδο εντυπωσιακής ανάπτυξης της πόλης μετά το άνοιγμα του Mirage, ο Ηλιάδης τόλμησε την είσοδό του στη βιομηχανία των strip clubs.

Πρώτη του μεγάλη επιτυχία ήταν το Olympic Gardens: ένα strip club 25.000 τ.μ. που σύντομα εξελίχθηκε σε από τα δημοφιλέστερα κέντρα της Las Vegas Strip.

Η κορυφαία στιγμή όμως ήρθε το 2002 με το άνοιγμα του Sapphire Gentlemen’s Club, το οποίο γρήγορα αναγνωρίστηκε ως το μεγαλύτερο strip club στον κόσμο, με συνολική έκταση 71.000 τ.μ. Το Sapphire έγινε το σήμα κατατεθέν του Ηλιάδη, συνδυάζοντας χλιδή, επιβλητική αισθητική και ένα μοντέλο λειτουργίας που ξεχώριζε.

Η κεντρική είσοδος κόστισε περίπου 750.000 δολάρια, ενώ η τεράστια γυάλινη σκηνή και η πολυτελής art-deco αισθητική αποτύπωναν το όραμα του δημιουργού του. «Η ψευδαίσθηση έχει να κάνει με κάτι πιο αναβαθμισμένο, που ταυτόχρονα προσφέρει μια διαφορετική ατμόσφαιρα», είχε περιγράψει η κόρη του, Ντολόρες.

Παρά το είδος της επιχείρησης, ο Ηλιάδης επέμενε στη νομιμότητα και στη διατήρηση αυστηρών διαδικασιών. «Δεν πρόκειται για μέρος όπου γίνονται ναρκωτικά ή πορνεία», έλεγε, υπογραμμίζοντας την προσήλωση σε κανόνες λειτουργίας και εποπτεία.

Οι χορεύτριες του Sapphire εργάζονταν ως ανεξάρτητες επαγγελματίες, καταβάλλοντας ημερήσιο αντίτιμο $105. Είχαν ξεχωριστή είσοδο, με ελέγχους ταυτοτήτων και αδειών, ενώ οι συμβάσεις απαγόρευαν κάθε σωματική επαφή με πελάτες πάνω από τους ώμους, βάσει της νομοθεσίας του 2002.

Το 2003 το Sapphire απασχολούσε 147 υπαλλήλους και συνεργαζόταν με περίπου 2.300 χορεύτριες. Η Αστυνομία της πόλης εκτιμούσε ότι συνολικά στο Λας Βέγκας εργάζονταν 5.000 νόμιμες χορεύτριες, με εισόδημα από $800 έως $2.000 τη βραδιά.

Το μοντέλο διαχείρισης του Sapphire θεωρήθηκε υπόδειγμα λειτουργίας σε μια ιδιαίτερα ευαίσθητη βιομηχανία.

Η πορεία του γνώρισε ανατροπές: μια έντονη δικαστική διαμάχη με τον συνέταιρό του το 2006 τον οδήγησε στην αποχώρηση από το Sapphire, λαμβάνοντας όμως μια μεγάλη αποζημίωση.

Τα επόμενα χρόνια σημαδεύτηκαν από προσωπικές τραγωδίες, με τον θάνατο της κόρης του Αφροδίτης σε τροχαίο δυστύχημα που προκάλεσε η ίδια και την απώλεια της συζύγου του, Τζάνετ, το 2008.

Παρά τις δοκιμασίες, ο Ηλιάδης παρέμεινε ενεργό μέλος της ελληνοαμερικανικής κοινότητας και άνθρωπος χαμηλών τόνων. Έφυγε ειρηνικά στις 26 Οκτωβρίου 2025, αφήνοντας πίσω του μια κληρονομιά επιμονής και επιτυχίας που θα συνεχίσει να εμπνέει.