Θέατρο, μεγάλη τέχνη…

Κάποτε, στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου Καστοριάς, όταν ο δημόσιος διάλογος ήταν πιο δραματικός από αποτελεσματικός, ο κύριος Σάκης Ευαγγέλου έπαιζε έναν ρόλο με πάθος: Τον ρόλο του αυστηρού κριτή, του αφοσιωμένου αντιπολιτευόμενου, του φωνητικού υπερασπιστή της πολιτικής ηθικής. Με εύστοχα —ενίοτε και εντυπωσιακά— επιχειρήματα, δεν δίσταζε να αναμετρηθεί με την τότε δημοτική αρχή Κορεντσίδη, διατυπώνοντας καίριες ενστάσεις για πρακτικές, αποφάσεις, ακόμα και για το συνολικό ήθος της διοίκησης.

Όταν ο αέρας ήταν πιο πυκνός από απόψεις και πιο φορτισμένος από εντάσεις, ο κύριος Σάκης Ευαγγέλου ανέβαινε σχεδόν με φυσικότητα στη σκηνή της αντιπολίτευσης. Ο λόγος του, αιχμηρός· η στάση του, σταθερή· η φωνή του, ενίοτε σφιγμένη από αγανάκτηση — έμοιαζε να ερμηνεύει τον ρόλο του με πειστικότητα. Και που να τον ακούγατε σε πολιτικά πηγαδάκια εκτός δημαρχείου! Ήταν ο υπερασπιστής της συνέπειας, ο κριτής της εξουσίας, ο «αντίλογος» σε κάθε τι που έφερε την υπογραφή Κορεντσίδη. Οι παρεμβάσεις του άνοιγαν συχνά με το γνώριμο: “Ψήφισα ΟΧΙ γιατί…” ή “Με αυτούς ούτε με «σφαίρες», ούτε για αστείο…“

Δεν ήταν απλώς ένας ακόμη δημοτικός σύμβουλος. Ήταν ο «διαφωνών με νόημα». Η πολιτική του ρητορική, στολισμένη με αναφορές στη διαφάνεια, στη λογοδοσία και στους «ανθρώπους του συστήματος», συχνά προκαλούσε το ενδιαφέρον ακόμη κι όσων διαφωνούσαν μαζί του. Ήταν ένας ρόλος που ερμήνευε με ζήλο.

Ο θεατής —ή, αν προτιμάτε, ο πολίτης— τον παρακολουθούσε με ενδιαφέρον. Και γιατί όχι; Το έργο είχε δράση, είχε εντάσεις, είχε και ίχνη λυρισμού. Μιας πολιτικής αφήγησης με τίτλο: Απέναντι.

Σήμερα, από την αυλαία ενός δελτίου τύπου, πληροφορούμαστε πως ο ίδιος κύριος Ευαγγέλου συμμετέχει πλέον ως συνεργάτης της ίδιας διοίκησης που άλλοτε καυτηρίαζε. Εμφανίζεται, μάλιστα, όχι απλώς ως τεχνικός σύμβουλος, αλλά ως άνθρωπος-κλειδί σε μια σειρά ψηφιακών πρωτοβουλιών — παρουσιάζοντας, μεταξύ άλλων, το ενιαίο ψηφιακό εισιτήριο για τις τουριστικές δομές της Μακεδνός Α.Ε.

Κανείς δεν αρνείται τη σημασία τέτοιων εργαλείων για την τουριστική εμπειρία τα οποία βέβαια θα κριθούν εκ του αποτελέσματος κ.α. Όμως η πολιτική πραγματικότητα —όπως και το καλό θέατρο— δεν κρίνεται μόνο από το περιεχόμενο του έργου, αλλά και από τη σκηνοθεσία του.

Και εδώ, η σκηνοθεσία γεννά ερωτήματα. Όχι θεατρικά, αλλά ηθικά και διοικητικά.

Διότι ένας ενεργός δημόσιος υπάλληλος, ήδη αμειβόμενος από το κράτος ως εκπαιδευτικός, τι ακριβώς ρόλο καλείται να παίξει όταν, παράλληλα, αναλαμβάνει τη θέση “συνεργάτη” του Δήμου — και μάλιστα σε αντικείμενα που εμπλέκονται με προμήθειες, τεχνολογικές πλατφόρμες και πιθανές αναθέσεις;

Δεν υπάρχουν άραγε νέοι επιστήμονες, ελεύθεροι επαγγελματίες, νεοφυείς επιχειρήσεις στην πόλη που δραστηριοποιούνται στον τομέα της ψηφιακής καινοτομίας, οι οποίοι θα μπορούσαν —και θα όφειλαν— να διεκδικήσουν ισότιμα τέτοιες συνεργασίες;

Και τελικά, πως ακριβώς αποφασίζεται ότι ένας δημόσιος υπάλληλος δικαιούται να λειτουργεί και ως μεσάζων, και ως τεχνικός τροχονόμος μεταξύ του Δήμου και πιθανών προμηθευτών; Γιατί ακόμη ένας δημόσιος υπάλληλος κόβει τα όνειρα ενός άνεργου ειδικού επί του θέματος τη στιγμή που χιλιάδες νέοι καστοριανοί αναζητούν την τύχη τους στο νέο αναγκαστικό πλέον trend, που ονομάζεται «σεζόν» η οποία αναδεικνύεται ως νεομάστιγα αυτού του πολύπαθου τόπου που συρρικνούται με γεωμετρική πρόοδο και εξαθλιώνεται σε έναν θανατηφόρο κατήφορο χωρίς τέλος;

Το ερώτημα δεν είναι προσωπικό. Είναι θεσμικό. Και είναι βαθιά πολιτικό.

Γιατί όταν η αντιπολίτευση μετατρέπεται σε σιωπηλή συνέργεια, και όταν οι διακηρύξεις περί αξιοκρατίας αντικαθίστανται από βολικές επιλογές “εγγύησης”, τότε η διαφάνεια παύει να είναι αξία και μετατρέπεται σε αφήγηση.

Και σε κάθε σοβαρό θέατρο, υπάρχει ένα σημείο στο έργο όπου το κοινό σταματά να χειροκροτά και αρχίζει να αναρωτιέται:

Ποιος έγραψε τελικά το σενάριο; Και γιατί παίζουν πάντα οι ίδιοι ηθοποιοί;

Θέατρο, μεγάλη τέχνη…

Αλλά ο θεσμικός ρεαλισμός, ευτυχώς, δεν σηκώνει αυλαία. Ζητά απαντήσεις.

Μαρία Μάσιου