Μαρτυρία: Η Απάνθρωπη Πραγματικότητα στο Εργοστάσιο Ροδάκινων

Έψαχνα για δουλειά το καλοκαίρι του 2025 και έκανα τα χαρτιά μου για ένα εργοστάσιο ροδάκινων κοντά στη Βέροια. Η βάρδια απογευματινή, 2μμ με 10μμ και οι περισσότερες γυναίκες. Επειδή μένω στην Καστοριά το 8ωρο μάνι μάνι γινόταν 14ωρο. Την πρώτη μέρα κάναμε διάλειμμα στις 6 το απόγευμα, υποτίθεται μισάωρο. Στα 10 πρώτα λεπτά βγήκε μια γυναίκα και φώναζε ”μέσα όλοι τώρα!” Νατο το πρώτο σοκ….

Σκληρή δουλειά, συνέχεια ορθοστασία και ακίνητες. Γυρνούσα το βράδυ στο σπίτι μου και δεν ένιωθα το σώμα μου. Δε μπορούσα να κοιμηθώ από την υπερένταση και την άλλη μέρα πάλι τα ίδια. Πότε να συνέλθει το έρμο το σώμα; 65 χρόνια βλέπεις είναι πολλά. Αλλά και οι παιδούλες που έβλεπα τα ίδια μου λέγαν. Σάμπως συνηθίζεται η απάνθρωπη δουλειά;

Από φόβο να μη μας μαλώσουν οι υπεύθυνοι, πολλές γυναίκες σηκωνόταν για δουλειά πριν τελειώσει το διάλειμμα, πριν προλάβουν να φάνε μια μπουκιά ψωμί. Δραματικές καταστάσεις…..ξεχνάς τι σημαίνει δικαιώματα. Μια μέρα δεν ένιωσα καλά και βγήκα έξω να πάρω λίγο αέρα. Την επόμενη μέρα, πριν πιάσουμε δουλειά, μας έβγαλε διάγγελμα ο υπεύθυνος. Του είπανε λέει ότι ”κάποια βγήκε έξω χθες σε ώρα εργασίας” και συνέχισε ”να μην επαναληφθεί.” Κατάλαβα αμέσως ποια καλοθελήτρια ήταν. Δεν την παρεξηγώ. Μόνο τη λυπάμαι που νομίζει ότι αν γίνει ο χαφιές του αφεντικού θα λύσει τα προς το ζην. Αμ δε! Κι αυτή να πάρει τα πόδια της δε μπορούσε κι αυτή τρέμει ν ανοίξει το λογαριασμό της ΔΕΗ….

Συνάδελφοι εργάτες, πρέπει να είμαστε ενωμένοι! Θυμήθηκα άλλες εποχές …. Θέλω να καταγγείλω δημόσια τις συνθήκες εργασίας σ’ αυτές τις επιχειρήσεις. Είναι απάνθρωπες, μεσαίωνας.

Μια άλλη μέρα ζαλίστηκα πάλι, είναι βλέπεις βαριά δουλειά να την κάνει μια γυναίκα στα 65 της επειδή δεν της φτάνει η ψωροσύνταξη που παίρνει. Βγήκα λοιπόν έξω στις 9.30 το βράδυ, ενημέρωσα τον υπεύθυνο ότι δεν αντέχω να συνεχίσω άλλο για σήμερα και ενώ στεκόμουν, είδα άλλη μια γυναίκα να προσπαθεί κι αυτή να συνέλθει. Μας είδε το μεγάλο αφεντικό και αντί να ρωτήσει πώς είμαστε και αν χρειαζόμαστε κάτι, άρχισε να λέει ότι έπρεπε να είμαστε μέσα και να δουλεύουμε. Πήρε τα στοιχεία μου και η συνέχεια γνωστή. Απολύθηκα, φαντάζομαι γιατί δεν ήμουν ”παραγωγική” και γιατί δεν άφησα τα κόκαλά μου πάνω απ’ τα ροδάκινα. (Πέρασαν 3 βδομάδες κι ακόμη να πάρω τα δεδουλευμένα μου.)

Γιατί το μόνο που νοιάζει τα μεγάλα αφεντικά είναι τα κέρδη τους και όχι αν μια γυναίκα ή ένας άνδρας χρειάζεται κάτι ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Όχι. Μόνο η παραγωγικότητα της εργασίας μετράει γι’ αυτούς. Ε λοιπόν και για μας τους εργάτες το μόνο που μετράει είναι η υγειά μας! Είναι να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, να εργαστούμε με αξιοπρέπεια, να έχουμε λεφτά για το φαγητό μας, για το ρεύμα μας και το νερό μας, για τα φάρμακά μας και για το χαρτζιλικάκι που θα δώσουμε στο εγγόνι μας!

Εργάτη μην σκύβεις το κεφάλι! Να σε νοιάζει το καλό των πολλών και το δίκιο των αδύναμων. Μόνο έτσι θα δούμε χαίρι!

---

Υ.Γ. Πολλές φορές εκεί μέσα σιγοτραγουδούσα τη ΦΑΜΠΡΙΚΑ…..το αφιερώνω σε όλους τους εργάτες όπου Γης….

Σ.Χ.