«Λύπη είναι το συναίσθημα, στα όσα ακολούθησαν την συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα, στο πλαίσιο της εκδήλωσης της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ , με τίτλο «Μεταπολίτευση: 50 χρόνια μετά».
Μια εκ βαθέων συνέντευξη του πρώην πρωθυπουργού, πού φαίνεται να ενόχλησε πολλούς ,κυρίως τους εντός [και μέχρι προσφάτως εντός] ΣΥΡΙΖΑ αποδέκτες.
Εντύπωση προκαλεί ο τρόπος που «υψηλόβαθμα» στελέχη, χάνοντας εμφανώς την ψυχραιμία τους, επιχειρούν να «αποκαθηλώσουν» όχι μόνο το περιεχόμενο της συνέντευξης, αλλά και συνολικά το έργο του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του. Κυρίως όμως θέτοντας τον εγωισμό τους, πάνω από την ιστορία, επιχειρούν να αμφισβητήσουν την προσφορά του Αλέξη Τσίπρα στην υπόθεση της Αριστεράς. Και αυτό, αποτελεί ένα ακόμη παράδοξο και σημάδι παρακμής της σχέσης «αριστερών» και ιστορίας.
Ο Αλέξης Τσίπρας σε μια προσπάθεια αποκατάστασης της [δικής του] αλήθειας, για την περίοδο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρθηκε με στοιχεία στην δύσκολη ιστορικά συγκυρία, της Αριστερής διακυβέρνησης. Αναφέρθηκε σε εμπόδια που συνάντησε η διακυβέρνηση, αναφέρθηκε και σε λάθη της, φέρνοντας ως παράδειγμα δυο χαρακτηριστικές περιπτώσεις [ Νοβάρτις και τηλεοπτικές άδειες] . Μίλησε με σαφήνεια, για λάθος χειρισμούς, και σε καμμιά περίπτωση για λάθος πολιτικές επιλογές.
Μετά την ανάρτηση του Αλέξη Τσίπρα, λίγες ώρες πριν την εναρκτήρια ομιλία του Στέφανου Κασσελάκη στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, για κάποιους, [«άμεσα ενδιαφερόμενους»] άνοιξε ο ασκός του Αιόλου. Εξέφρασαν με κάθε τρόπο [ και μέσο] την αντίθεσή τους στις σκληρές πολιτικές διαπιστώσεις και θέσεις του Αλέξη Τσίπρα, για το παρόν και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ και των προοδευτικών δυνάμεων. Με την παρέμβασή του, ο Αλέξης Τσίπρας εξέφρασε με τρόπο σαφή την αγωνία του για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. Πέρα από την αναφορά του, σε εμφανείς αδυναμίες και λάθη της σημερινής ηγεσίας, αναφέρθηκε και σε ευθύνες παραδοσιακά υψηλόβαθμων στελεχών, τα οποία μοιάζει να «θυσιάζουν» το μέλλον ενός ιστορικού κόμματος, στο βωμό προσωπικών φιλοδοξιών. Βεβαίως, κανείς εκ των «υψηλόβαθμων», δεν «παραμέρισε» μετά το ιδιαίτερα αρνητικό αποτέλεσμα των τελευταίων εθνικών εκλογών. Αντίθετα συνέχισαν «αγέρωχοι» την εσωκομματική «καριέρα» τους σε θέσεις αιχμής.
Έτσι,
κατά τη διάρκεια ενός Συνεδρίου, που στην πραγματικότητα δεν έγινε ποτέ, αφού ουδέποτε κανείς ανακοίνωσε τον περιορισμένο αριθμό των διαπιστευμένων συνέδρων, απόδειξη αδιαφορίας συμμετοχής των μελών σε μια προαναγγελθείσα «προεδρική φιέστα»! και με την ιστορική ευθύνη του προεδρείου του Συνεδρίου, ουδέποτε, ελέγχθηκε η ιδιότητα [και ο ρόλος] των παρευρισκομένων εντός του σταδίου, που κατά ένα μεγάλο αριθμό, δεν ήταν σύνεδροι, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα μια σειρά, «δια βής» αυθαίρετων αποφάσεων, υπό το κράτος μιας σειράς οριακών συμπεριφορών όχι μελών αριστερού κόμματος, αλλά όχλου. Αντί λοιπόν οι «υψηλόβαθμοι» να ανατριχιάσουν και να καταγγείλουν την κατάλυση κάθε έννοιας δημοκρατικής κομματικής λειτουργίας, φρόντισαν να «συσπειρωθούν» επιλεκτικά εκφράζοντας την αντίθεσή τους, για προσφυγή στην κάλπη για ανάδειξη προέδρου. Μια πρόταση που φαίνεται να «υπερίσχυσε» δια βοής!!! σε ένα ασαφές ακροατήριο, παρακάμπτοντας, την απόφαση του Στέφανου Κασσελάκη , να προχωρήσει οπωσδήποτε «για λόγους αρχής» στο στήσιμο κάλπης!!! Μια πρόταση που θα έβαζε τέλος στην συνεχιζόμενη εσωκομματική κρίση.
Όμως,
όλα θα ήταν διαφορετικά, αν ο πρόεδρος του Συνεδρίου, και “ιστορικό στέλεχος”, είχε φροντίσει στην αίθουσα να παρευρίσκονται κατά τη διάρκεια λήψης αποφάσεων, αυστηρά οι Σύνεδροι του πολιτικού φορέα, και όχι ο ανεξέλεγκτος αριθμός «Χειροκροτητών -οπαδών»!!! Επίσης, εντύπωση προκαλεί το γεγονός, ότι ο πρόεδρος του Συνεδρίου, ουδέποτε αντέδρασε, όταν ο Στέφανος Κασσελάκης, «έδειχνε» τις μπροστινές θέσεις , «αποκαλύπτοντας» καί δίνοντας βορρά στο πλήθος, τους “εσωτερικούς εχθρούς”, οι οποίοι και αποδοκιμάζονταν, από ένα πρωτοφανές πλήθος αλαλαζόντων φανατικών.
Αποτέλεσμα:
Σήμερα, κανείς δεν γνωρίζει με σαφήνεια , ποιες ακριβώς είναι οι αποφάσεις του Συνεδρίου.
Μετά την συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», όπου εμφανώς, έπαιρνε αποστάσεις από τον λάθος χειρισμό, διαφόρων υποθέσεων κατά την περίοδο της διακυβέρνησης, [την συνολική ευθύνη την έχει ήδη αναλάβει πολλές φορές ο ίδιος] οι «άμεσα ενδιαφερόμενοι» αποφάσισαν να κόψουν κάθε σχέση με τον πρώην πρωθυπουργό, προβαίνοντας σε αναρτήσεις και δηλώσεις απίστευτης αήθειας.
Ομοίως ,
με αφορμή τις δηλώσεις του πρώην προέδρου, έσπευσαν και διάφοροι “σημαίνοντες” και προσφάτως «αποχωρήσαντες» [ επίσης ευεργετηθέντες από τον Αλέξη Τσίπρα] , να ασκήσουν δριμεία «κριτική» στις δηλώσεις του. Για τη δική τους αυτοκριτική δεν μίλησαν ποτέ. Έστω στη γλώσσα τους…
Δεν έχει νόημα να αναφερθώ σε ονόματα . Έχει όμως σημασία να επισημανθεί πως το σύνολο των «επικριτών» των δηλώσεων αλλά και του Αλέξη Τσίπρα προσωπικά, είναι οι ευεργετημένοι του. Αυτοί πού δεν θα τους γνώριζε κανείς εάν δεν υπήρχε η προσωπικότητα και η ιστορική συμβολή του Αλέξη Τσίπρα, στην πορεία προς την Διακυβέρνηση.
Ο Αλέξης Τσίπρας,
έκανε το σοβαρό λάθος να λειτουργεί συνομιλώντας διαχρονικά, συλλογικά, τουλάχιστον με τους «υψηλόβαθμους επικριτές» του. Λειτούργησε σε αρκετές περιπτώσεις συναισθηματικά, και βέβαια δεν απομάκρυνε ποτέ κανέναν, ανανεώνοντας συνεχώς την εμπιστοσύνη του στην έννοια της συντροφικότητας, και την πίστη του στη συλλογική λειτουργία.
Κυρίως όμως κατάφερε το μείζον πολιτικά και ηθικά.
Η διακυβέρνηση του, πέρα από τα σημαντικά επιτεύγματά της, τα οποία , με μεγαλοψυχία όφειλαν να υπερασπίζονται οι «επικριτές» του, είναι και η μόνη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, που διαχειρίστηκε με σεβασμό το δημόσιο χρήμα, για την οποία δεν υπήρξε η παραμικρή υποψία οικονομικής αυθαιρεσίας και ατασθαλίας.
Τέλος,
είναι πολιτικά ανήθικο, να εναντιώνεσαι, στον ευεργέτη σου, όταν μάλιστα αυτός έχει αναλάβει το σύνολο των πολιτικών ευθυνών. Είναι αμοραλιστικό να συνεχίζεις να θεωρείς τον ίσκιο σου μπόι σου, και να συνεχίζεις επιλέγοντας «ιδιοτελείς ατραπούς», ξένες προς κάθε έννοια αριστερής ηθικής και συμπεριφοράς.
Η Αριστερά, οφείλει να διαθέτει και ύφος και ήθος.
Οφείλει να αναλαμβάνει τίς ευθύνες των λαθών της. Και αυτό έπραξε ο Αλέξης Τσίπρας.
Όμως η Αριστερά, οφείλει πάνω απ’ όλα να υιοθετεί ένα επιβεβλημένο διαφορετικό πολιτικό πολιτισμό.
Έτσι αποδεικνύεται στην πράξη, ότι ο Αλέξης Τσίπρας, διαχρονικά «κινδύνευε» όχι [μόνο] από τα συστημικά «τέρατα», αλλά από εσωκομματικούς κοριούς. Αυτούς πού δίχως αιδώ [ και πολιτικό μέλλον] δίχως ίχνος σεβασμού, ακροβατούν κάθε φορά, σε κάθε κρίση, αναζητώντας ρόλο για τον εαυτό τους. Αυτούς πού ουδέποτε ανέλαβαν τις ευθύνες της διαχρονικά αμετροεπούς συμπεριφοράς τους. Αυτούς πού «δυσκολεύονται» να αγωνιστούν για την αποκατάσταση της «χαμένης τιμής» της Αριστεράς.
Σε ότι αφορά τον Αλέξη Τσίπρα:
αναλαμβάνοντας με τόλμη, κάθε ευθύνη που του αναλογεί, είναι εμφανές ότι έχει επιλέξει [και ορθά] να πάρει αποστάσεις, από πρόσωπα και χειρονομίες που οδήγησαν στην κρίση και έβλαψαν την κοινή υπόθεση της Αριστεράς και των προοδευτικών δυνάμεων.
Παραμένει, το ισχυρότερο πολιτικό κεφάλαιο των Αριστερών, Κεντροαριστερών και Προοδευτικών δυνάμεων, όχι μόνο της χώρας αλλά και της Ευρώπης.
Παραμένει, μια ελπίδα ζωντανή, ενεργή και παρούσα.»
Θέμης Μουμουλίδης
