Αν ένα πράγμα επιβεβαίωσε η χθεσινή παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στο Συνέδριο της Καθημερινής είναι ότι αρκεί ένα φτέρνισμά του για να πάθει πνευμονία ολόκληρος ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ.
Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι παρά το timing, δηλαδή μόλις μία εβδομάδα μετά το θυελλώδες Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε μία συνέντευξη στην οποία δεν μπήκε στον πειρασμό να σχολιάσει τις τρέχουσες εξελίξεις στο κόμμα του, κάτι το οποίο εξάλλου προτίθεται να κάνει μετά τις ευρωεκλογές, αφού πρώτα έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου προ δέκα ημερών στην έναρξη του 4ου Συνεδρίου.
Έξι μήνες μετά την παραίτησή του από τον προεδρικό θώκο και αποστασιοποιημένος πλέον από τα κομματικά τεκταινόμενα και τους χειρισμούς της συλλογικής ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Τσίπρας μίλησε στη δημοσιογράφο Ξένια Κουναλάκη περισσότερο ως υπερκομματικός παραταξιάρχης εκφράζοντας την αγωνία του για τον ευρύτερο χώρο, για το πολιτικό σύστημα… ενός κόμματος με μονοκρατορία του κ. Μητσοτάκη και με ισχυρές δόσεις αυτοκριτικής.
Μπορεί να μην είναι ο ίδιος που ως άλλος Κάτων Πρεσβύτερος διαπιστώνει πως «ΣΥΡΙΖΑ delenda est» – μεριμνούν άλλοι άλλωστε για αυτό – ωστόσο βλέπει πως το κόμμα του υπό τις οδηγίες της νέας ηγετικής ομάδας οδεύει στον εκφυλισμό, την απαξίωση και την εκλογική συντριβή στις επικείμενες ευρωεκλογές.
Δεν είναι διόλου τυχαίο πως σε 56 λεπτά συνέντευξης ο κ. Τσίπρας μίλησε αρκετά για τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο, για τις προοδευτικές δυνάμεις και την «κυβερνώσα Αριστερά», για τις αξίες της κοινωνικής δικαιοσύνης, την αλληλεγγύη και τη δημοκρατία για τις οποίες οφείλει να αγωνίζεται η Αριστερά, αλλά δεν είπε ούτε μία φορά τη λέξη «ΣΥΡΙΖΑ», καθιστώντας κάτι παραπάνω από σαφείς τις διαχωριστικές γραμμές που ο ίδιος πλέον προτίθεται να θέσει με την Κουμουνδούρου.
Εξέφρασε τη μεγάλη ανησυχία του για την επικείμενη άνοδο της ακροδεξιάς και την αντιπολιτική τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα, σημειώνοντας πως «η αδυναμία του προοδευτικού χώρου και η αδυναμία της αντιπολίτευσης να παίξει το ρόλο της μέσα στη βουλή» θα φουντώσει ένα «κύμα αντιπολιτικής», εφόσον «δεν καταφέρουν οι προοδευτικές δυνάμεις να γίνουν από μέρος του προβλήματος, μέρος της λύσης». Αξίζει να σημειωθεί ότι και σε αυτό το σημείο ο κ. Τσίπρας δεν αναφέρθηκε ονομαστικά στον ΣΥΡΙΖΑ, παρά τον άθροισε με τις «προοδευτικές δυνάμεις».
«Καρφιά» σε Παππά, Πολάκη, έπαινοι σε… Τσακαλώτο
Το διπλό «mea culpa» για τον τρόπο με τον οποίον εξελίχθηκε η προσπάθεια να μπει τάξη στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο με τις τηλεοπτικές άδειες («πρόθεσή μας ήταν να δημιουργήσουμε ένα ευνομούμενο τηλεοπτικό τοπίο, αλλά καταλήξαμε να έχουμε τα ίδια και χειρότερα»), καθώς και για τους χειρισμούς στο σκάνδαλο Novartis («υπήρξαν λάθη στους χειρισμούς μας. Η πρόθεσή μας να μην παρέμβουμε σε αυτό το σκάνδαλο, έδινε την εντύπωση ότι βάζαμε στο ίδιο τσουκάλι ανθρώπους που ενδεχομένως είχαν εμπλοκή, με ανθρώπους που δεν είχαν») ενέχουν δόση αυτοκριτικής και για τον ίδιον ως επικεφαλής της κυβέρνησης, αλλά αποτελούν σαφώς «αιχμές» για τους διαχρονικούς «Ηρακλείς» του συριζαϊκού στέμματος, Νίκο Παππά και Παύλο Πολάκη, αμφότεροι έχοντες πορευθεί πολιτικά με προμετωπίδα τη «φιλία» τους με τον Αλέξη Τσίπρα αλλά και αμφότεροι πλέον εκ των πρωτεργατών της επιχείρησης αποκαθήλωσης της παρακαταθήκης του προς εφήμερη τέρψιν της νέας ηγεσίας και μακροπρόθεσμα προσωπικών τους σχεδιασμών.
Αντίθετα, χωρίς επίσης καμία αναφορά στους αποχωρήσαντες από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη δημιουργία της Νέας Αριστεράς, πέραν της δεδηλωμμένης ανησυχίας του για τον πολυκερματισμό των προοδευτικών δυνάμεων, ο κ. Τσίπρας επαίνεσε το «μαξιλάρι», χάρη στο οποίο σήμερα η χώρα παραμένει στις αγορές και εκτός κινδύνου χρεωκοπίας, αποδίδοντας εμμέσως εύσημα και στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Πέρα από τον απολογισμό της κυβερνητικής του θητείας, ο Αλέξης Τσίπρας συνόψισε την πολιτική παρακαταθήκη του σε τρία σημεία, δίνοντας το πολιτικό αποτύπωμά του:
1. Έξοδος από μνημόνια και επιστροφή σε ανάπτυξη με ρύθμιση χρέους για να γίνει βιώσιμο μετά από σύγκρουση με δανειστές. Δεν ήταν καθόλου αυτονόητο ότι θα μπορούσαμε να έχουμε καθαρή έξοδο χωρίς πιστοληπτική γραμμή και με ρυθμιση χρέους μέσα σε τρία χρόνια, κάτι στο οποίο πριν τη διακυβέρνησή του είχαν αποτύχει τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις.
2. Συμφωνία Πρεσπών. Κόντρα στο ρεύμα του λαϊκισμού τολμήσαμε μια συμφωνία επωφελή για τη χώρα. Ποιες θα ήταν οι πιέσεις σήμερα με το Ουκρανικό για αποδοχή των γειτόνων μας στο ΝΑΤΟ με τη Συνταγματική τους ονομασία, αν αυτή δεν είχε αλλάξει;
3. Η εντιμότερη κυβέρνηση στη διαχείριση δημοσίου χρήματος
