Όχι, δεν είναι «υβριδικός πόλεμος».
Όχι, δεν υπάρχουν στοιχεία πως την Ελλάδα το φετεινό καλοκαίρι την έκαψαν «εχθροί».
Πιθανά να ήθελαν, αλλά δε χρειάστηκε, καίγεται από μόνη της.
Τι θα κάνουμε τώρα δίχως αποδιοπομπαίους τράγους;
Κάπου να «φορτώσουμε έξω από μας» τις ευθύνες βρε αδερφέ, πόσο βολικό είναι…
Ξανά, «φταίνε άλλοι» είναι «άλλες οι αιτίες».
Είναι τρομακτικό, «κατανοητό» αλλά τρομακτικό τόσοι πολλοί άνθρωποι να βλέπουν φαντάσματα εμπρηστών κομάντο και τόσοι λιγότεροι (ή είναι περισσότεροι αλλά, «σιωπηλοί;»…) να κοιτούν την πραγματικότητα κατάματα.
Αυτή την πραγματικότητα αν δε την κάνει κτήμα της η Πολιτεία και η κοινωνία της, αν δεν την πολεμήσει ως Διγενής στ´ αλώνι, θα καταπιεί την Ελλάδα που ξέραμε, ανεπιστρεπτί.
Το μέγεθος και η ταχύτητα ερημοποίησης της Μεσογείου απαιτούν άμεσους χειρισμούς επιβίωσης.
Επιβίωσης πρωτίστως της δυνατότητας να ζεις σε ότι μπορεί να διασωθεί από τον ευλογημένο τόπο, στον ευλογημένο από την μοναδική ομορφιά της φύσης, τόπο.
Ας ξεκινήσουμε με μια επιστημονικά ισχυρή παραδοχή:
-Ζούμε το δροσερότερο και λιγότερο καταστροφικό καλοκαίρι των επομένων ετών.
Ούπς!
Κι αν του χρόνου είναι «καλύτερα»;
Πιθανά, θα είναι.
Και πέρισυ, ήταν.
Ιδανική συνθήκη για «συλλογική αμνησία», όπως πέρισυ, «τα προηγούμενα πέρασαν και μακάρι να μη ξανάρθουν».
Ξανάρθαν χειρότερα, θα ξανάρθουν ακόμη χειρότερα.
Και συντομότερα, βιαιότερα, αγριότερα, καταστροφικότερα.
Μέχρι όλη η Ελλάδα «να γίνει Κυκλάδες».
Εντός πολύ λίγων δεκαετιών.
Τι μπορεί να γίνει;
-Μόνο ένα πράγμα:
Να αμυνθείς, να καθυστερήσεις και να ελπίζεις.
Και να τα καταφέρεις ως χώρα, το πρόβλημα και οι ραγδαία εξελισσόμενες συνέπειες, είναι παγκόσμιο.
Η «Άμυνα» δεν είναι αόριστη έννοια, εδώ:
-Σημαίνει ταχύτατη, δομική προσαρμογή και ποιοτική αναβάθμιση του Κράτους, με ξακάθαρους στρατηγικούς στόχους -και τρόπους-, στην πράξη.
Σημαίνει επίσης σε αυτό να έχεις σύμμαχο την κοινωνία η οποία πρέπει να παιδευτεί, να οργανωθεί, να προσαρμόσει έναν ολόκληρο τρόπο ζωής.
Να κάνει θυσίες.
Σε αυτό τον πόλεμο του ανθρώπου ενάντια στις συνέπειες της βουλιμικής απρονοησίας του, υπάρχουν πραγματικές μάχες και εξίσου πραγματικά υποψήφια θύματα, όλοι μας.
Όπως βλέπετε στη φωτογραφία από τη NASA, «δεν καίνε οι εχθροί την Ελλάδα», δε γνωρίζει σύνορα αυτό που συμβαίνει στην Ισπανία, την Ιταλία, την Ελλάδα, την Αλγερία, την Τουρκία, την Κύπρο, την Αίγυπτο, στη Μεσόγειο.
Όχι μόνο στη Μεσόγειο, στον πλανήτη.
Αλλά ιδιαίτερα βαριά στη Μεσόγειο, ακόμη βαρύτερα στην Ελλάδα.
Γιατί η Ελλάδα με την πολύ ιδιαίτερη γεωφυσική της ταυτότητα, ενώ είναι στο επίκεντρο της κλιματικής κατάρρευσης (για την ανθρώπινη υπόσταση), έχει την ατυχία να διοικείται και να είναι οργανωμένη σε πολύ φτωχικό, θλιβερά ξεπερασμένο επίπεδο σε αντιστοιχία με τις διαρκώς απειλητικότερες καταστροφικές προκλήσεις.
Μπορούμε;
Δε το γνωρίζει κανείς, πιο πιθανό το «είναι ήδη αργά».
Αλλά μπορούμε να καθυστερήσουμε την έκταση, την κλίμακα, την ταχύτητα.
Είπα “μπορούμε”;
Ρητορικό είναι, πιάσε καμμιά δεκαριά ακόμη «λαθρομετανάστες», και πήγαινε για ύπνο, problem solved.
Αλέκος Μάρκελλος
