Κάποιος φίλος αναγνώστης μας είχε πει προ διμήνου: «Δεν περιμένω τίποτα απολύτως από τοπικούς φορείς, δημάρχους και πολιτικάντηδες. Θα κάνω μόνος μου σαν ιδιώτης ότι μπορώ και θα προωθήσω προϊόντα και υπηρεσίες μου όπως εγώ γνωρίζω. Όλα τ’ άλλα, έχουν αποδειχτεί δημοσιοϋπαλληλίκια, βολέματα και καστοριανά μασλάτια…»
Αυτό θυμηθήκαμε όταν διαβάσαμε τα παρακάτω από τον Χάρη Μίντζια και αναλογιστήκαμε πόσο δίκιο είχε ο προαναφερθείς καστοριανός. Αν δεν κινηθούμε οι δημότες από μόνοι μας, ιδιωτικά και συλλογικά, οι γνωστοί – άγνωστοι (έμφορτοι ιδιοτέλειας και περισσής υποκρισίας τοπικοί μας άρχοντες) θα πίνουν εις υγείαν των κορόιδων και θα γελούν πάντα πίσω από την πλάτη μας μετά από κάθε εκλογική διαδικασία κατά την οποία για ακόμη μία φορά υφάρπαξαν την ψήφο μας με ποικιλία πονηριών και κίβδηλων υποσχέσεων. Αυτά τα «τσιμπούρια» με τα ψηλά καπέλα που κάνουν τον σταυρό τους από τα νύχια των ποδιών τους μέχρι την κορφή του κεφαλιού τους και ταυτόχρονα μας ρουφάνε το αίμα με κρυφές αλλά και προκλητικά φανερές αυξήσεις στους λογαριασμούς και τα δημοτικά τέλη εν είδει…νοικοκυρέματος (ποιανού νοικοκυρέματος άραγε;), αυτοί οι πατριδοκάπηλοι που ξέρουν καλά το παιχνίδι του «Πατρίς- Θρησκεία-Οικογένεια» και την ίδια στιγμή τα πουλάνε όλα απλά παίζοντας το ρόλο τους και δεν δίνουν δεκάρα για τα ιερά και τα όσια. Και αφού μιλάμε για ιερά, αναρωτιόμαστε, υπάρχει κάτι ιερότερο από την ευημερούσα κοινωνία, από την δυνατότητα να προοδεύει ένας τόπος, από το να ζουν οι κάτοικοι χωρίς να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης;
Γιατί αυτό συμβαίνει στην μικρή μας Καστοριά. Θέλετε, το πατροπαράδοτο πολιτικό και αξιακό σύστημα; Θέλετε η νάρκη (με διπλή έννοια η λέξη, αυτή της βαθιάς ύπνωσης αλλά και εκείνη της εκρηκτικής παγίδας) της γούνας που αποδείχτηκε ευχή και κατάρα συνάμα; Θέλετε επειδή όλα αυτά μας κάνουν ευκολόπιστα θύματα; Όλα αυτά έχουν δημιουργήσει ένα εθιμοτυπικό σύστημα, μια κουλτούρα παραγωγής πολιτικών παρασίτων που το μόνο για το οποίο δεν ενδιαφέρονται είναι η προσφορά μιας καλύτερης μελλοντικής πορείας για την Καστοριά.
Εάν δεν ήταν έτσι, δεν θα φτάναμε εδώ που έχουμε φτάσει. Πριν ακόμη τελειώσει η γούνα, θα είχαμε προετοιμάσει ένα νέο οικονομικό μοντέλο για την περιοχή μας. Τώρα τρέχουμε να προλάβουμε και κυνηγάμε το θαύμα του τουρισμού και του πρωτογενή τομέα. Το ‘χουμε πει πολλές φορές απ΄ο εδώ, εννοείται πως έπρεπε -πολύ νωρίτερα- αλλά και πρέπει ακόμα και τώρα να κυνηγήσουμε το τουριστικό όνειρο καθώς και εκείνο του πρωτογενούς τομέα. Φτάνει όμως μόνο αυτό; Έχουμε γράψει άπειρα άρθρα για τις αναπτυξιακές εξελίξεις παγκόσμια που δύνανται να αποτελέσουν λύση στα οικονομικά αδιέξοδα της περιφέρειας και της επαρχίας.
Μία είναι η λύση για την αποκέντρωση: Η νέα οικονομία, η τεχνολογία, η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση που τώρα γεννιέται και δίνει ίδιες ευκαιρίες σε όσους την καταστήσουν πεδίο δράσης! Ο τουρισμός και ο πρωτογενής τομέας είναι «χτισμένα» πεδία εδώ και χρόνια και συγκεντρώνουν υψηλότατο ανταγωνισμό. (Μην πάμε μακριά σε…Μυκόνους και…Σαντορίνες, βλ. τα γειτονικά Ιωάννινα, που παρότι απέχουν έτη φωτός από την Καστοριά σε οικονομική ανάπτυξη, τουρισμό, φοιτητές κλπ, έχουν ήδη μπει για τα καλά στην σύγχρονη αρένα της νέας οικονομίας). Οταν κάποτε οι παλιότεροι πολιτικοί της Αθήνας μας πουλούσαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες περί αποκέντρωσης, ήξεραν ότι μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Μα ήταν δυνατόν να έρθουν στην Καστοριά φάμπρικες και λιμάνια; Τότε, δρόμους δεν είχαμε καλά-καλά και θα μας έφερναν αναπτυξιακές επενδύσεις; Σήμερα όμως, η τεχνολογική έκρηξη δίνει τεράστιες και επικές δυνατότητες στην περιφέρεια. Εχουμε μιλήσει για κέντρα έρευνας και τεχνολογίας, για ψηφιακούς νομάδες, για κίνητρα επενδύσεων στον τόπο μας. Για κίνητρα δημιουργίας ερευνητικών δομών, παραγωγής υπηρεσιών αλλά και υλικών προϊόντων, για ένα νέο μέλλον που θα εκπαιδεύσει με νέες δεξιότητες τους μεγαλύτερους, θα κρατήσει αλλά και θα επιστρέψει στα σπλάχνα της τους μετανάστες νέους και θα γεννήσει την ελπίδα.
Αυτά, όπως διαβάσατε πριν, τα ‘χουμε επισημάνει με πολλούς τρόπους στα δημοσιεύματα μας αλλά το κυριότερο, τα έχουμε αναφέρει πάμπολλες φορές με κάθε ευκαιρία, στους περιβόητους περί ων ο λόγος «άρχοντες.»
Το κακό δεν είναι ότι είναι παντελώς άσχετοι, το κακό είναι ότι δεν θέλουν να μάθουν. Δεν τους ενδιαφέρει το θέμα βρε παιδί μου! Ξέρεις τι ωραία που είναι να συνεργάζεσαι με εργολάβους; Να κάνεις έργα! Υλικά έργα, τσιμέντα ασφάλτους, κλπ κλπ, τα οποία όντως είναι απαραίτητα σε μια δομημένη και ευνομούμενη κοινωνία, αλλά όταν αυτή η κοινωνία κλαίει γοερά κάθε βράδυ το μοιρολόι της πτώχευσης τι γίνεται; Τι έχουμε να περιμένουμε από αυτά τα έργα που μας έχουν…πρίξει τα συκώτια με το ποίημα της υπερπροβολής και τον κομπασμό; Όλη η πόλη εργοτάξιο!Κάνουμε μελέτες! Σκάβουμε παντού! (μερικές φορές το κάνουμε και λίγο πιο κουραστικό σε χρόνο και τρόπο -επίτηδες- για να εμπεδωθεί ότι όντος γίνονται έργα σε αυτή την πόλη…) Αμα δεν σε βασανίσουμε και δεν σε στείλουμε και λίγο στον νευρολόγο αγαπητέ μας δημότη – ψηφοφόρε, πως θα καταλάβεις ότι κάνουμε έργα για να μας ψηφίσεις ξανά; Ναιι,,, εκείνα τα έργα που ήταν ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ότι έπρεπε να γίνουν και μάλιστα πολύ νωρίτερα, όπως ήμαστε ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ έτσι κι αλλιώς εμείς οι πολιτικάντηδες να ολοκληρώσουμε. Για αυτά τα έργα μιλάμε, βεβαίως, βεβαίως…
Το χειρότερο όμως είναι άλλο: Ξέρετε τι θα γίνει στο τέλος εάν αυτοί οι…πολύ κουρασμένοι (από τα πολλά έργα που μας κάνουν) άρχοντες, καταφέρουν να μας πείσουν ότι το μόνο που χρειαζόμαστε σαν τοπική κοινωνία είναι τα συγκεκριμένα αυτά έργα της μπετονιέρας και της λάσπης; Μαντέψτε:
Στο τέλος, δεν θα υπάρχει κανείς να τα χρησιμοποιήσει, να τα χαρεί και να τα αξιοποιήσει. (Τώρα είναι το σημείο που ο εκάστοτε δήμαρχος ανοίγει διάπλατα τα μάτια και το στόμα του, σηκώνει τα φρύδια του και ρίχνει κατάρες στο πόπολο) «Μα τι θέλετε τέλος πάντων; Αχάριστοι! Ε, αχάριστοι!»
Θέλουμε κάτι πολύ απλό αγαπητέ δήμαρχε, θέλουμε να μπορούμε, να είμαστε εδώ, για να περπατήσουμε τους δρόμους σου, να έχουμε λεφτά για βενζίνη για να κυλάμε ανέμελα με το όχημα μας στην φρεσκοστρωμένη σου άσφαλτο, θέλουμε να έχει μονέδα η τσέπη μας για να αγναντεύουμε τη λίμνη καθήμενοι στα καινούρια παγκάκια που πιθανώς σκέφτηκες να τοποθετήσεις στις αναπλάσεις που συζητάς και σχεδιάζεις με τους αγαπημένους εργολάβους σου τρίβοντας τα χέρια…
Εάν ο λαός σου είναι φτωχός και ανήμπορος, θα μείνεις με τα έργα σου μπουκάλα κύριε άρχοντα! Δεν θα έχει κόσμο ο τόπος σου κύριε δήμαρχε, κύριε περιφερειάρχη κύριε βουλευτά! Αν πάλι αυτό ήταν το όνειρό σου, το πέτυχες…Μείνατε εσύ, τα εκατομμύρια, τα τσιμέντα και τα έργα σου. Οι άνθρωποι…έφυγαν…πήγαν αλλού. Γιατί εκτός των άλλων, σου μάθανε από παλιά ότι ο δήμαρχος είναι αρμόδιος μόνο για την καθαριότητα, το νερό και την καθημερινότητα του πολίτη. Στοπ! Κάτι σου ξέφυγε σε αυτό…Ειδικά σε μια περιοχή σαν την Καστοριά. Μια Καστοριά που εκτός της πανδημίας, των απανωτών κρίσεων και των άλλων δεινών, πλήττεται από την κατάρα του τέλους της γούνας που δεν χρειάζεται να αναλύσουμε τώρα εδώ, τι ακριβώς σημαίνει. Έτσι κι αλλιώς, το ζούμε στο πετσί μας όλοι σε αυτή τη μικρή κουκίδα του χάρτη που ζούμε.
Άρα; Άρα κύριε δήμαρχε (στον εκάστοτε απευθυνόμαστε) πάρτο αλλιώς! Αν θες να έχεις ηρεμία και ησυχία στα αυτιά και το μυαλό σου. Γιατί όσο κι αν νομίζεις ότι όλα περνάνε και όλα ξεχνιούνται με τον καιρό, όσο αυτός ο καιρός δε λέει να σε καταστήσει προσαρμοστικό στην εποχή, τα προβλήματα, τις ανάγκες αλλά και τα οράματα που πρέπει να εκπαιδευτείς για να βάλεις καλά στο μυαλό σου (κάνοντας χώρο αφού διώξεις πρώτα ότι σκαρταδούρα έχει κατακάτσει εκεί από εκείνη την εύκολη παράδοση των πολιτικών όντων της παραδοσιακής Καστοριανής νοοτροπίας της καταστροφής και της κοροϊδίας) τόσο θα βρισκόμαστε εδώ για να σου χαλάμε την ησυχία και να κρεμάμε στα μανταλάκια το ότι άσχετα με το εάν δεν ξέρεις, το κακό με σένα είναι ότι δεν θέλεις να μάθεις! Γιατί άραγε; Είσαι «λίγος» γενικά; Δεν βλέπεις και δεν μαθαίνεις τις διεθνείς αλλά και τις εθνικές αναπτυξιακές εξελίξεις; ή μήπως επειδή το καλό των δημοτών σου αισθάνεσαι ότι είναι μακριά από τις ράγες του δικού σου καλού;
Ιδού η Καστοριά…
Όλα αυτά, λοιπόν τρύπωσαν στο μυαλό αλλά και την ψυχή μας με σπίθα το παρακάτω σχόλιο που αποδεικνύει δυστυχώς ότι μέχρι στιγμής έστω και για το παραμικρό καλά είναι να βασιζόμαστε στην ιδιωτική πρωτοβουλία μας. Γιατί αν περιμένουμε από τους άλλους…
Εδώ τελειώνει η…kinder έκπληξη. Θα υπάρξουν κι άλλες. Ακολουθεί η ανάρτηση του Ζαχαρία – Χάρη Μίντζια:
«Είχαμε την τιμή να μας επισκεφθεί ιδιωτικά ο πρέσβης των Φιλιππίνων Giovanni Talec με την οικογένειά του μετά από πρόσκληση του καλού μας Φίλου Διπλωμάτη κυρίου Παναγιώτη Δημόπουλου. Συζητήσαμε για τις προοπτικές τουριστικής ανάπτυξης της περιοχής μας, οικοδομώντας μια σχέση φιλίας μεταξύ των δύο λαών.»
