Καταγράφουμε την ιστορία σήμερα για να μην μας διαγράψει αύριο.
Γλωσσικά Τούρκοι συναισθηματικά Έλληνες.
Γράφει: Ο Λεωνίδας θ. Πουλιόπουλος.
Ο καταστροφικός σεισμός που έγινε στην γειτονική χώρα, ανέδειξε ακόμη μια φορά το πόσο μικρή και ασήμαντη είναι η ανθρώπινη απληστία, η αλαζονεία και γενικά η όλη συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι στον συνάνθρωπο στη φύση ή στο περιβάλλον. Το ζητούμενο όμως είναι εάν διδασκόμαστε από τέτοιου είδους θεομηνίες ή φυσικές καταστροφές, οι οποίες για λίγο μας προσγειώνουν στην στυγνή πραγματικότητα, και στην ματαιότητα των ζωωδών ενστίκτων μας, μέχρις ότου ο πανδαμάτωρ χρόνος μας επαναφέρει στη λήθη των ευγενών ανθρώπινων συναισθημάτων και αρχίσουμε πάλι το ίδιο βιολί των ταπεινών παθών μας και κυρίως της απληστίας μας. Το διαδίκτυο και η εικόνα που έχουμε χάριν της τεχνολογίας μας δίδει την δυνατότητα να δούμε ξεκάθαρα και να αντιληφθούμε τα συναισθήματα των γειτόνων μας, τόσο της ηγεσίας όσο και του απλού κόσμου. Είδαμε έναν ηγέτη να είναι φοβισμένος και προβληματισμένος και απλούς πολίτες να είναι απελπισμένοι αγανακτισμένοι αλλά και πολύ φιλικοί προς τους Έλληνες εκφράζοντας τα ανθρώπινα συναισθήματά τους φανερά τόσο δια ζώσης όσο και μέσω του διαδικτύου.
Βλέποντας αυτές τις εικόνες και παρακολουθώντας τις εξελίξεις μου ήρθε στο μυαλό το βιβλίο του Φράγκου Φραγκούλη με τίτλο ‘’ Ποια Τουρκία ποιοι Τούρκοι’’ . Συνάμα όμως με το πολύ ενδιαφέρον αυτό βιβλίο θυμήθηκα κάποια άρθρα και μελέτες που έγιναν για το πόσο οι Τούρκοι γενεαλογικά, δηλαδή βάση μιτοχονδριακού DNA, είναι γνήσιοι Τούρκοι ή αμάλγαμα άλλων εξισλαμισμένων λαών όπως Κούρδοι, Αρμένιοι, Έλληνες, Εβραίοι, Σύριοι κ.λπ.
Εάν θελήσουμε να κατατάξουμε έναν άνθρωπο ανάλογα με τα συναισθήματά του σε μια φυλή ένα γένος ή λαό και καθορίζαμε ως χαρακτηριστικό γνώρισμα το ΦΙΛΟΤΙΜΟ και την φιλοξενία, σίγουρα θα φθάναμε στο συμπέρασμα ότι οι περισσότεροι Τούρκοι είναι ποιο κοντά σε εμάς που έχουμε σε μεγάλο βαθμό τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά. Πράγμα που σημαίνει ότι πάρα πολλοί πολιτογραφημένοι ως Τούρκοι, βιολογικά δεν είναι Τούρκοι, με ότι αυτό σημαίνει για τα γονιδιακά χαρακτηριστικά τους.
Σίγουρα ο συλλογισμός και οι συγκρίσεις μου είναι πολύ απλοϊκές και δύσκολα θα μπορούσαν να γίνουν αποδεκτές σε επιστημονικό επίπεδο. Είναι όμως σκέψεις πολλών ανθρώπων που γίνονται στην καθημερινότητα και θα μπορούσαν να έχουν έστω και μία σχετική αλήθεια ή βάση, προκειμένου να κάνουμε κάποιους αυτονόητους συνειρμούς. Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι συνειρμοί ή τα συμπεράσματα που θα μπορούσαμε να αντλήσουμε από την ιστορία και την πραγματικότητα;
Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι η πλειοψηφία του κόσμου δεν διαμορφώνει την πολιτική το όραμα και την στρατηγική των ηγετών και των κυβερνώντων. Πάντα οι μειοψηφίες διαμορφώνουν την πολιτική και στρατηγική των ηγετών και η μεγάλη πλειοψηφία ακολουθεί ή υποτάσσεται. Είναι όμως αυτό κανόνας ή υπάρχουν και εξαιρέσεις; Φυσικά και δεν είναι ο κανόνας και υπάρχουν εξαιρέσεις. Μία τέτοια εξαίρεση αποτελεί η συγκεκριμένη φυσική καταστροφή που συνέβη στην γείτονα Τουρκία και μέχρις ενός σημείου θα αφυπνίσει και θα ενεργοποιήσει την πλειοψηφία να αντιδράσει. Εάν η αντίδρασή της θα είναι επιτυχής ή ανατρεπτική αυτό είναι δύσκολο να το προβλέψει κανείς. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες και παράμετροι που υπεισέρχονται στην εξίσωση και δεν μπορούμε εύκολα να τα αξιολογήσουμε. Όλοι θα βγάλουμε τα συμπεράσματα και θα κάνουμε τους ειδικούς και ειδήμονες εκ των υστέρων. Κάποιοι φυσικά εκ των προτέρων θα εκφραστούν όπως κάνανε κάποτε τα Μαντεία με τη γνωστή ρήση ‘’ ήξεις αφίξεις ου εν πολέμω θνήξεις’’ και θα πουν εγώ το προέβλεψα.
Ένα άλλο συμπέρασμα που θα μπορούσαμε γενικευμένα να διατυπώσουμε είναι ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, εάν εξαιρέσουμε κάποιες απ’ αυτές όπως ο Στάλιν ή ο Πινοσέτ, οι αυταρχικοί ηγέτες δεν έχουν καλό τέλος. Είναι κανόνας αυτό; Ναι αλλά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Γι’ αυτό λέμε ότι οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Μία άλλη διαπίστωση που θα μπορούσε να κάνει κανείς είναι ότι ο άνθρωπος για να εκτιμήσει κάτι θα πρέπει να το στερηθεί ή να το χάσει. Οι ηγεσία της γείτονος χώρας μετά τον σεισμό έχει χάσει την σιγουριά της διακυβέρνησης και όχι μόνο. Το ερώτημα όμως που γεννάται είναι κατά πόσο οι ηγεσίες της γείτονος χώρας θα συνετισθούν από την πρωτοφανή αυτή καταστροφή και θα αναθεωρήσουν τα μεγαλομανή και άπληστα δόγματά τους. Όσο για τον λαό ευχόμαστε ότι αυτή η δυσάρεστη και καταστροφική εμπειρία που έζησαν να τους αφυπνίσει και να απαιτήσουν από τις ηγεσίες να αναθεωρήσουν τις προτεραιότητες για την χώρα και τον πολιτισμό τους. Διότι υπάρχουν διαχρονικές και συμπαντικές αξίες τις οποίες όταν τις αρνείται κανείς, η ζωή η φύση ή η συμπαντική νοημοσύνη, εκδικείται. Η εκδίκηση όμως αυτή δεν είναι τιμωριτική, για λόγους αντεκδίκησης αλλά είναι απλά νομοτελειακή για την συμπαντική λογική.
Στην περίπτωση της Τουρκίας η κοινή λογική λέει. Όταν έχεις ένα τόσο μεγάλο ρήγμα που δημιουργεί τόσο μεγάλους σεισμούς, θα πρέπει να φροντίσεις να πάρεις τα κατάλληλα μέτρα τα οποία θα τηρείς με θρησκευτική ευλάβεια. Υπάρχει ευτυχώς αρκετή διεθνής εμπειρία από άλλες περιοχές και ως ηγεσία οφείλει να έχει αυστηρούς νόμους και κανόνες, να είναι ο κρατικός μηχανισμός έτοιμος και εκπαιδευμένος και να έχει ιεραρχήσει τις προτεραιότητές του κατά τέτοιο τρόπο, έτσι όταν έρθει το μοιραίο να το αντιμετωπίσει με τις λιγότερες απώλειες. Διαφορετικά είναι ανίκανος ως ηγέτης και ηγεσία και θα πρέπει να υποστεί τις συνέπειες. Εάν λοιπόν η τούρκικη κοινωνία δεν αποδώσει ‘’ Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ’’ όπως λέει η ρήση του Ευαγγελίου, τότε το κακό θα διαιωνίζεται και θα ξαναυποφέρει, όχι μόνο η συγκεκριμένη κοινωνία ή κρατική οντότητα που δεν διορθώνεται, αλλά και όλη η διεθνής κοινότητα που την συνδράμει. Γι’ αυτό οι διεθνείς οργανισμοί και κατά συνέπεια η διεθνής κοινότητα, θα πρέπει σε κάποιες διαχρονικές ορθολογικές ή συμπαντικές αξίες να είναι αδέκαστη και να μην βάζει ως προτεραιότητα το συμφέρον το υλικό αλλά το ανθρωπιστικό, το περιβαλλοντικό και όποιο άλλο προάγει την συνέχιση της ποιοτικής ζωής στον πλανήτη.
Επειδή όμως όλα τα παραπάνω είναι διαπιστώσεις που μπορεί να εντυπωσιάζουν και να μας ικανοποιούν όταν τις διαβάζουμε, εμείς ως κοινωνία και κρατική οντότητα θα πρέπει πάντα να είμαστε σε ετοιμότητα, οικονομική ευρωστία και θωρακισμένοι με όλα τα σύγχρονα μέσα, έτσι ώστε να μην κινδυνεύουμε τόσο από βάρβαρούς όσο και από φανατισμένους και απρόβλεπτους γείτονες.
