Το χρυσό κορίτσι της ελληνικής κωπηλασίας μιλάει για την αξία του αγώνα, για τα όνειρά της αλλά και για τις δύσκολες στιγμές της δυναμικής πορείας της.
Κυριακή μεσημέρι. Η Ευαγγελία Αναστασιάδου έχει μόλις πριν από μισή ώρα τελειώσει την προπόνησή της κι όμως είναι ακριβής στο ραντεβού μας για τη συνέντευξη και τη φωτογράφισή της στους εμβληματικούς χώρους του Island. Το χρυσό κορίτσι της ελληνικής κωπηλασίας, παγκόσμια πρωταθλήτρια Κ23 και δευτεραθλήτρια Ευρώπης στις γυναίκες, πριν ακόμη κλείσει τα 21 της χρόνια, αρχικά σε κερδίζει με την ευγενική ομορφιά της. Χρειάζονται βέβαια λίγα λεπτά κοντά της για να καταλάβεις ότι η αθλήτρια με τα λεπτεπίλεπτα χαρακτηριστικά, τα ξανθά μακριά μαλλιά και τα μπλε μάτια κρύβει μια καρδιά πρωταθλητή. Το περασμένο καλοκαίρι και συγκεκριμένα τον Ιούνιο του 2022, τρεις μόλις εβδομάδες πριν από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κ23 που διεξήχθη στο Βαρέζε της Ιταλίας, καθώς έκανε προπόνηση τραυματίστηκε σοβαρά. «Για την ακρίβεια, ήμουν μέσα στη βάρκα και δεν μπορούσα καν να σηκώσω το χέρι μου και να πιάσω το κουπί» αναφέρει. «Ηταν σοβαρά τα πράγματα. Με μετέφεραν στο νοσοκομείο και η μαγνητική έδειξε ρήξη τένοντα. Σε τρεις εβδομάδες ήταν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και εγώ ούτε ένα ποτήρι με νερό δεν μπορούσα να κρατήσω, όχι να αγωνιστώ. Ενιωθα λοιπόν ότι έχανα τα πάντα. Είχα πέσει πολύ ψυχολογικά και την ίδια στιγμή πονούσα αφάνταστα».
Και όμως η Ευαγγελία δεν το έβαλε κάτω. «Ηξερα ότι έπρεπε να σταθώ δυνατή. Κάθε πρωί ξυπνούσα μαζί με την Εθνική Ομάδα και κατέβαινα και εγώ στην προπόνηση. Ελεγα «δεν πειράζει που δεν μπορώ να μπω στη βάρκα, που το χέρι μου είναι δεμένο, θα προπονηθώ στο ποδήλατο». Και έτσι σιγά-σιγά, ημέρα με την ημέρα, ο πόνος άρχισε να υποχωρεί κάπως. Τρεις ημέρες πριν από το Βαρέζε μπήκα ξανά στη βάρκα και έλεγα μέσα μου «θα πας στην Ιταλία, θα μπεις στους αγώνες και θα τρέξεις για οκτώ λεπτά, θα βάλεις όλες σου τις δυνάμεις και μη σε νοιάζει! Ας τερματίσεις και ας κάνεις εγχείρηση μετά, αρκεί να τρέξεις αυτόν τον αγώνα και να μη σε εγκαταλείψει το χέρι σου».
Και η Ευαγγελία Αναστασιάδου όχι μόνο έτρεξε τον αγώνα αλλά στις 30 Ιουλίου κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στον τελικό του σκιφ ελαφρών βαρών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κ23. Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 14 Αύγουστου, πέτυχε έναν ακόμη άθλο, με την πρώτη μεγάλη της διάκριση και στην κατηγορία των γυναικών: κέρδισε το αργυρό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κωπηλασίας του Μονάχου.
Κυρία Αναστασιάδου, πώς μπήκε ο αθλητισμός στη ζωή σας;
«Ξεκίνησα τον αθλητισμό σε πολύ μικρή ηλικία. Ημουν υπερκινητικό παιδί θα έλεγα, και επίσης ήμουν και πολύ ανταγωνιστική. Στα επτά μου χρόνια λοιπόν βρέθηκα για πρώτη φορά στο στάδιο που ήταν δίπλα στο σπίτι μας, ξεκινώντας στίβο. Είμαι όμως Καστοριανή και εμείς στην Καστοριά έχουμε μία λίμνη (σ.σ.: γέλια). Τα περισσότερα παιδιά λοιπόν θα περάσουν από τον Ναυτικό Ομιλο της πόλης. Ετσι, στα 13 μου μπήκε στη ζωή μου η κωπηλασία και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά».
Τι αγαπάτε στην κωπηλασία;
«Αρχικά την ηρεμία που προσφέρει. Είσαι εσύ, η βάρκα και το νερό. Είναι ένα διαφορετικό άθλημα, ασυνήθιστο».
Οι πρώτες νίκες σας ήρθαν εύκολα;
«Κάθε άλλο. Μικρότερη έχανα συνέχεια (σ.σ.: γέλια). Επειδή ήμουν πολύ ελαφριά, καθώς προερχόμουν από τον στίβο, οι αντίπαλές μου ήταν βαρύτερες από εμένα και έτσι συνεχώς τερμάτιζα τελευταία. Δεν το έβαζα όμως κάτω, μολονότι συνεχώς έχανα. Εβαζα κάθε φορά μικρούς στόχους, πολύ κοντινούς, και πάλευα για να τους κατακτήσω. Μόλις κατάφερνα τον έναν στόχο έβαζα τον επόμενο. Ετσι πορεύτηκα. Οταν το 2017 στα 15 μου κατέκτησα το χρυσό μετάλλιο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στην κατηγορία των κορασίδων, κανείς δεν μπορούσε να το πιστέψει ότι τα είχα καταφέρει».
Και κάπως έτσι φθάσαμε λοιπόν στο αργυρό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κωπηλασίας του Μονάχου τον περασμένο Αύγουστο να φανταστώ.
«Ναι. Κοιτάξτε, αυτό το μετάλλιο δεν το περίμενα. Δεν έτρεξα βέβαια στην κατηγορία μου στα ελαφρά βάρη».
Γιατί;
«Θα σας εξηγήσω. Ημουν αρχικά δηλωμένη να αγωνιστώ στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών. Δυστυχώς η συναθλήτριά μου ασθένησε με COVID-19 και δεν μπόρεσε να ταξιδέψει με την υπόλοιπη αποστολή. Πλέον δεν υπήρχε άλλη λύση από το να τρέξω μόνη μου στο σκιφ γυναικών, καθώς δεν υπήρχε κάποιο άλλο αγώνισμα στο οποίο θα μπορούσα να πάρω μέρος. Αυτό το μετάλλιο λοιπόν που ήρθε αναπάντεχα είναι ό,τι πιο σημαντικό έχω καταφέρει, καθώς είναι μια διάκριση στην κατηγορία των γυναικών πλέον. Σίγουρα έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι βρισκόμουν σε πολύ καλή ψυχολογία, καθώς δύο εβδομάδες νωρίτερα είχα κατακτήσει το χρυσό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κ23. Πίστευα λοιπόν ότι εάν κάνω μια καλή κούρσα, θα μπορούσα ίσως να τα καταφέρω να ανέβω στο βάθρο και έτσι το πάλεψα μέχρι τέλους».
Φαντάζομαι τώρα έχετε βάλει πλώρη για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι το 2024.
«Προφανώς είναι στόχος οι Ολυμπιακοί Αγώνες, αλλά προηγείται ο στόχος της πρόκρισής μου σε αυτούς τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Προς το παρόν δεν θέλω να βάλω ένα ταβάνι στον εαυτό μου. Κοιτάζω τις αμέσως επόμενες προκλήσεις που είναι το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κ23 που θα διεξαχθούν αυτό το καλοκαίρι».
Ο τραυματισμός σας, που ευτυχώς ξεπεράστηκε γρήγορα, πριν έρθουν αυτά τα δύο μετάλλια, σε ποιον βαθμό σάς επηρέασε;
«Ξέρετε, πριν τραυματιστώ θεωρούσα ότι το πιο δύσκολο κομμάτι της ζωής μου είναι η προπόνηση. Προπονούμαστε καθημερινά οκτώ ώρες με διπλές και πολλές φορές τριπλές προπονήσεις την ημέρα, με μόνα ρεπό το απόγευμα της Πέμπτης και της Κυριακής. Τελικά, μετά από όσα πέρασα, κατάλαβα ότι το πιο δύσκολο κομμάτι στη ζωή ενός αθλητή δεν είναι η προπόνηση, αλλά ένας τραυματισμός. Ξέρετε τι είναι να θέλεις να κάνεις προπόνηση και να σε κρατάει πίσω το σώμα σου, ενώ γνωρίζεις ότι ο αντίπαλός σου λειτουργεί στο 100%; Πάντως, μετά από αυτή τη δοκιμασία, αυτόν τον τραυματισμό, αισθάνομαι ψυχολογικά πιο δυνατή».
Λέγεται ότι η προπόνηση της κωπηλασίας είναι από τις απαιτητικές…
«Ναι, μπορώ να το επιβεβαιώσω. Δεν είναι μόνο οι ώρες στη βάρκα. Κάνουμε όργανα, σηκώνουμε βάρη, τρέχουμε και μπορεί να διανύσουμε κωπηλατώντας 50 χλμ. την ημέρα».
Οι συνθήκες προπόνησής σας στο Κωπηλατοδρόμιο του Σχινιά πώς είναι;
«Κοιτάξτε, σε σχέση με τους αντιπάλους μας στο εξωτερικό, όπως σε όλα τα αθλήματα έτσι και στην κωπηλασία, ναι, υπάρχουν ελλείψεις. Την ίδια στιγμή, όμως, αναγνωρίζω ότι η ομοσπονδία μας κάνει ό,τι μπορεί και μας στηρίζει με τον γιατρό της ομάδας, τους φυσικοθεραπευτές, τους προπονητές, με όλη αυτή την οργάνωση. Και οι εγκαταστάσεις μας είναι πολύ ικανοποιητικές: έχουμε έναν μεγάλο στίβο, γενικώς προπονούμαστε πολύ καλά, για αυτό έχει και όλες αυτές τις επιτυχίες η ελληνική κωπηλασία τα τελευταία χρόνια».
Από πού αντλείτε δύναμη πριν από τους αγώνες;
«Είναι αστείο, αλλά πολλές φορές μιλάω στον εαυτό μου. Προσπαθώ να μου δώσω δύναμη να τα καταφέρω. Βέβαια, πάντα στρέφομαι και προς τον Θεό…».
Οικονομικά πώς ανταποκρίνεστε στους αγώνες;
«Είμαι τυχερή σε σχέση με άλλους συναθλητές μου του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Είναι δίπλα μου ο χορηγός μου, ο ΟΠΑΠ, ο οποίος με στηρίζει οικονομικά και πιστεύει πολύ σε εμένα. Τέλος, το κομμάτι της επικοινωνίας μου έχει αναλάβει η εταιρεία Progame, την οποία ευχαριστώ για όσα κάνει. Είμαι ευγνώμων».
Πέρα από την προπόνηση, τι άλλο αγαπάτε να κάνετε;
«Να ζωγραφίζω. Δεν είμαι καλή, βέβαια, αλλά μου αρέσει να ασχολούμαι, να κάνω σκίτσα, εικόνες. Αγαπώ πολύ τα γεωμετρικά σχέδια. Παλαιότερα μάλιστα είχα προλάβει να κάνω και κάποια μαθήματα, αλλά μετά τα εγκατέλειψα λόγω του αθλητισμού».
Παράλληλα είστε και φοιτήτρια στην Οδοντιατρική…
«Ναι, μόνο που έχω παγώσει τη φοίτησή μου λόγω της προετοιμασίας μου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024. Είναι όμως ένα αντικείμενο που με ενδιαφέρει πολύ και έχω σκοπό να παρακολουθήσω τα μαθήματα της σχολής…».
Αλήθεια, πού φυλάτε τα μετάλλιά σας; Σας αρέσει να τα κοιτάτε;
«Οχι, δεν τα κοιτάζω ποτέ. Βρίσκονται στο πατρικό μου στην Καστοριά. Πιστεύω ότι τα μετάλλια είναι για να μένουν στους τοίχους και στις βιτρίνες. Πιο σημαντικές είναι οι στιγμές που έχουν χαραχθεί μέσα σου για να τα κερδίσεις. Από μόνα τους δεν μου λένε κάτι».
Το κίνημα του #ΜeΤoo στην Ελλάδα ξεκίνησε από τον χώρο του αθλητισμού, μέσα από την απόφαση της Σοφίας Μπεκατώρου να μιλήσει για όσα τη στοίχειωναν για χρόνια…
«Προσωπικά, έχω σταθεί τυχερή και στη μέχρι τώρα πορεία μου κανείς δεν με έχει φέρει ποτέ σε δύσκολη θέση. Η κυρία Μπεκατώρου τώρα είναι μια γυναίκα που έχει τον αμέριστο σεβασμό όλων μας. Τη θαυμάζω για το θάρρος της. Δεν ξέρω αν στη θέση της θα στεκόμουν τόσο δυνατή. Μπορώ να αντιληφθώ πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα, για μια ολυμπιονίκη, να μιλήσει για τους εφιάλτες της. Μέσα από τη γενναία απόφασή της άνοιξε νέους δρόμους. Γιατί τέτοιες εγκληματικές συμπεριφορές δεν μπορεί να είναι ανεκτές, όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά σε κανέναν χώρο».
Η γνώμη σας για το φαινόμενο του ντόπινγκ ποια είναι;
«Το ντόπινγκ δεν χωράει στον πρωταθλητισμό. Φανταστείτε το συναίσθημα να αγωνίζεσαι και να αισθάνεσαι ότι ο συναθλητής σου στην εκκίνηση μπορεί να σε κερδίσει όχι γιατί είναι καλύτερος από εσένα, αλλά χάρη σε ένα σκεύασμα. Είναι κάτι πολύ βαρύ. Εμείς στην Εθνική Ομάδα περνάμε από έλεγχο μία με δύο φορές τον μήνα. Σίγουρα είναι μια ψυχοφθόρα διαδικασία να σου χτυπάνε πολλές φορές την πόρτα στις 5.00 το πρωί, να πρέπει να δηλώνεις συνεχώς πού είσαι, αλλά δυστυχώς είναι απαραίτητο. Πέρα όμως από την καθαρότητα των αγώνων, την αξία του εὖ ἀγωνίζεσθαι, προσωπικά δεν θα έβαζα ποτέ ένα μετάλλιο πάνω από την υγεία μου».
Η σχέση σας με τον χρυσό ολυμπιονίκη της κωπηλασίας Στέφανο Ντούσκο έχει γίνει γνωστή. Το γεγονός ότι βρίσκεστε στον ίδιο χώρο βοηθάει στο να στηρίζετε ο ένας τον άλλον;
«Φυσικά. Με τον Στέφανο κλείνουμε πλέον τρία χρόνια μαζί. Μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες προπόνησης είναι σημαντικό να έχεις δίπλα σου τον άνθρωπό σου που περνάει τα ίδια ακριβώς με εσένα. Καταλαβαινόμαστε. Ο Στέφανος με έχει στηρίξει πολύ. Είναι σαν ένας προστατευτικός πατέρας πολλές φορές και προβλέπει πράγματα που έρχονται μπροστά μου στην πορεία».
Θέλω να σας ρωτήσω ποια ήταν τα αισθήματά σας παρακολουθώντας τον Στέφανο στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο.
«Ημουν στο σπίτι μου στην Καστοριά και τον έβλεπα από την τηλεόραση. Η κούρσα του ήταν στις 3 το πρωί ώρα Ελλάδας και φυσικά εγώ, όπως καταλαβαίνετε, δεν κοιμήθηκα ποτέ εκείνη την ημέρα. Είχα απίστευτο άγχος, μεγαλύτερο από το αν αγωνιζόμουν εγώ η ίδια. Τον πίστευα τον Στέφανο. Μεταξύ μας το είχαμε συζητήσει αρκετές φορές ότι μπορεί να ερχόταν το μετάλλιο. Οταν τερμάτισε πρώτος, οι φωνές μου ακούστηκαν σε όλο το σπίτι. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Ηταν σαν να κατέκτησα εγώ το χρυσό».
Να ευχηθώ λοιπόν και στο δικό σας ολυμπιακό μετάλλιο!
«Ωραία ευχή! Μακάρι να έρθει!».
