Η συναισθηματική κατάρρευση μετά το σχολείο είναι μια κατάσταση για όταν το παιδί σας γυρίζει από το σχολείο πιεσμένο και νιώθει κάπως εκτός εαυτού. Έχει γκρίνια, νιώθει κουρασμένο, πεινασμένο και καταπονημένο. Και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ένα πολύ δυσάρεστο απόγευμα τόσο για εσάς όσο και για εκείνο.
Ωστόσο, ακόμη και αφού έμαθε ότι η κακή διάθεση του γιου της στο τέλος της σχολικής ημέρας είχε επίσημο όνομα, τα απογεύματα της Jenna Steller παρέμεναν ακόμα πολύ δύσκολα. Συνέχιζε να διατηρεί τις προσδοκίες της υψηλές για όταν θα γύριζε ο γιος της από το σχολείο για να την συναντήσει, περίμενε να της χαρίσει ένα λαμπερό χαμόγελο ή ότι θα της έδινε μια αγκαλιά. Αλλά με το πού πέρναγαν την πόρτα, η στάση του χαρούμενου παιδιού της άλλαζε εντελώς. Τίποτα δεν μπορούσε να τον κάνει ευτυχισμένο. Το σνακ ήταν αλμυρό όταν έπρεπε να ήταν γλυκό, το νερό δεν ήταν αρκετό ζεστό ή αρκετά παγωμένο, ενώ ως προς το σχολείο αρκούνταν να πει ότι η μέρα του ήταν Καλή!
Όσο περνούσαν οι μέρες, η υπομονή της άρχισε να μειώνεται ακόμα πιο πολύ. Προσπάθησε απεγνωσμένα να είναι η ήρεμη και γαλήνια μαμά που χρειαζόταν, αλλά κάθε μέρα ένιωθε σαν ένα παιχνίδι δοκιμής και λάθους – ποια ήταν η μαγική συνταγή που θα παρείχε ένα γαλήνιο απόγευμα στον γιο της; Ένα μεγαλύτερο σνακ; Περισσότερο νερό; Λιγότερες ερωτήσεις; Δεν μπορούσαμε να το πετύχει με τίποτα.
Τότε μια μέρα, νιώθοντας εξοργισμένη, απλώς κάθισε μαζί του. Μπήκανε μέσα, του έδωσε μια μεγάλη αγκαλιά, ένα μεγάλο σνακ και μετά… σιωπή. Καθίσανε μαζί στο τραπέζι ενώ εκείνος έτρωγε, κανένας από τους δύο δεν είπε λέξη. Και ήταν ήρεμος και ικανοποιημένος. Και εκείνη το ίδιο. Όταν τελείωσε το φαγητό, της χάρισε ένα γνήσιο χαμόγελο και συνέχισαν τη μέρα τους. Και αυτό ήταν.
Δεν ρώτησε πώς ήταν το γυμναστήριο ή αν κάτι τον έκανε να γελάσει στο σχολείο. Δεν ρώτησε τι έφαγε στο διάλειμμα ή αν έλειπε κάποιος. Ενώ ακόμα ήθελε να μάθει όλες τις απαντήσεις, συνειδητοποίησε ότι αυτές οι ερωτήσεις μετά το σχολείο ήταν για την ίδια, όχι για εκείνον. Αυτό που χρειαζόταν αυτή τη στιγμή ήταν η παρουσία της, όχι η κουβέντα της. Χρειαζόταν απλά να είναι κοντά του, να κάθεται μαζί του και τίποτα άλλο. Έπρεπε να δεχτεί ότι αυτό μπορεί να σημαίνει ότι δεν θα λάμβανε απαντήσεις τότε ή ίσως και καθόλου.
Της ήρθε στο μυαλό ότι είχε φτιάξει μια ιδανική εικόνα για το πώς θα έπρεπε να είναι τα μετασχολικά τους απογεύματα – μια ιδιαίτερη ώρα συζήτησης, ανταλλαγής και σύνδεσης. Ένιωσε πίεση να ζητήσει λεπτομέρειες για την ημέρα του, ώστε να αισθανθεί ότι τον αγαπούσαν αρκετά και να γνωρίζει πόσο της έλειπε. Φυσικά, ήταν περίεργη για το τι συνέβη στο σχολείο, επειδή το «ήταν καλή» δεν την ικανοποιούσε απόλυτα. Αλλά μόλις μπόρεσε να εγκαταλείψει τις προσδοκίες της, μπόρεσε να αναγνωρίσει ότι αυτό που χρειαζόταν ήταν απλώς να είναι με τον γιο της. Το να καθίσουνε μαζί ήταν αρκετό. Ο γιος της ένιωθε ακόμα ότι τον αγαπούσαν και ακόμα ήξερε ότι της έλειπε. Εκτίμησε εκείνη τη στιγμή της σύνδεσης. Απλώς φαινόταν διαφορετικό και ακουγόταν πιο ήσυχο από όσο περίμενε.
Τώρα, αυτή είναι η ρουτίνα τους – είναι η μαγική μας συνταγή. Είναι αυτό που τους κρατά ήρεμους και συνδεδεμένους με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Δεν φοβάται πια τα απογεύματα. Ξέρω ότι δίνει στον γιο της αυτό που χρειάζεται, και έμαθε με τη σειρά της να απολαμβάνει τη σιωπή.
