Ω τι κόσμος μπαμπά, μέρος 2ο.
«Ήταν Δεκέμβριος του 2019 όταν πραγματοποιήθηκε η συναυλία με το Μιχάλη Χατζηγιάννη, τότε κανένας δεν περίμενε ότι στη “νεκρή” Καστοριά θα συγκεντρώνονταν αρκετές χιλιάδες κόσμου για μια συναυλία.
Χαρακτηριστικό υπήρξε το γεγονός ότι πολλά μαγαζιά ήταν κλειστά εκείνη τη μέρα ενώ όσα ήταν ανοιχτά από νωρίς δεν είχαν ούτε χαρτοπετσέτες να πουλήσουν.
Και τώρα πάλι μια νύχτα του Δεκέμβρη ήτανε όπου κανένας δεν πίστευε πως η “πεθαμένη” Καστοριά θα μπορούσε να υποστηρίξει μια συναυλία με τη Δέσποινα Βανδή.
Κι όμως, για δεύτερη φορά οι κασσάνδρες διαψεύστηκαν. Ο κόσμος για ακόμα μια φορά ξεπέρασε σε συμμετοχή κάθε προσδοκία και κάθε προηγούμενη εκδήλωση.
Ακόμα μια βραδιά η “πεθαμένη” Καστοριά έδειξε πως έχει σφυγμό, αγκάλιασε την προσπάθεια και την πρωτοβουλία του Δήμου και άφησε στο περιθώριο τους μίζερους και μονίμως διαμαρτυρόμενους του πληκτρολογίου.
Αυτήν τη φορά και τα μαγαζιά ήταν καλύτερα οργανωμένα και η οικονομία της πόλης κινήθηκε ιδιαιτέρως ικανοποιητικά.
Σε κάποιους έμεινε βέβαια η γκρίνια για το κόστος, είναι ακριβώς οι ίδιοι που θα γκρίνιαζαν αν δεν γινόταν τίποτα.
Οι αναρτήσεις των blogs στους γειτονικούς νομούς και τα εκεί σχόλια είναι η επιβεβαίωση της επιτυχίας.
Αν μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις τότε η παρακάτω εικόνα γράφει ολόκληρο βιβλίο.»
