Την κρίσιμη στιγμή φοβήθηκε. Και δεν έκανε απλώς πίσω, αλλά πανικόβλητος άλλαξε την ατζέντα του και άρχισε να ομιλεί για τους μετανάστες. Αυτός ήταν ο Ερντογάν μιλώντας στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Για πάνω από έναν χρόνο αυτός και οι στενότεροι συνεργάτες του κατακεραυνώνουν την Ελλάδα πως δήθεν κατέχει παράνομα νησιά, πως παραβιάζει διεθνείς συνθήκες εξοπλίζοντας τα (απειλούμενα συνέχεια) νησιά και πως υπονομεύει τη γαλάζια (του) πατρίδα. Και μόλις βρέθηκε στο βήμα του ΟΗΕ, το πιο έγκυρο και αρμόδιο όργανο για συζήτηση ζητημάτων διεθνούς δικαίου, προφανώς τρομοκρατήθηκε και έκανε πίσω.
Και επικεντρώθηκε στο θέμα των μεταναστευτικών μουσουλμανικών ροών προς την Ευρώπη, μέσω της Ελλάδας. Η Ελλάδα όμως δεν επιτίθεται στους μετανάστες. Υπερασπίζεται απλώς τα σύνορά της απέναντι στην παράνομη εισβολή χιλιάδων ανθρώπων που, υποκινούμενοι από την Τουρκία, επιδιώκουν να πλημμυρίσουν την Ελλάδα και στη συνέχεια την Ευρώπη. Η Ελλάδα λοιπόν αμύνεται εξ ονόματός της. Χωρίς να παραβιάζει το διεθνές δίκαιο και προωθώντας τις αιτήσεις ασύλου, όταν υποβάλλονται, και εγκρίνοντάς τες αν είναι νόμιμες.
Ο πρόεδρος της Τουρκίας όμως, πριν από λίγες μόνο ημέρες, βρέθηκε στο Ουζμπεκιστάν στη Σύνοδο του Ασιατικού Συμβουλίου Συνεργασίας της Σανγκάης (Shanghai Cooperatio Council). Εκεί βρίσκονται σχεδόν όλες οι σημαντικές μουσουλμανικές χώρες. Δεν άκουσα τον τούρκο πρόεδρο να τους θυμίζει την υποχρέωσή τους να τηρήσουν το Σύμφωνο Μετανάστευσης, που αυτοί εμπνεύστηκαν και προώθησαν. Πόσοι, οι πιο εύποροι, από αυτούς δέχθηκαν πρόσφυγες από τη Μιανμάρ, τη Συρία, το Ιράκ και ομοθρήσκους τους από την Αφρική; Αν εκεί δεν πήρε απαντήσεις, ή δεν έθιξε καν το ζήτημα, τι νόημα έχει να αναφέρεται στην Ελλάδα και κατ’ επέκταση να επιτίθεται έμμεσα στην Ευρώπη;
Εγκαταλείποντας όλους τους ισχυρισμούς του κατά της Ελλάδας για παραβιάσεις δήθεν του διεθνούς δικαίου στο ζήτημα των νησιών του Αιγαίου δείχνει πως αυτοί στηρίζονται σε αστήρικτα επιχειρήματα. Και πως δεν είναι παρά ψευτονταηλίκια που απευθύνονται στο εκλογικό κοινό της Τουρκίας στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Η δειλή οπισθοχώρηση του Ερντογάν στον ΟΗΕ θα πρέπει να γεμίσει αυτοπεποίθηση τους χειριστές της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας. Είναι φανερό πως οι επιθετικοί ισχυρισμοί της Τουρκίας δεν έχουν την παραμικρή βάση και δεν μπορούν να σταθούν σε διεθνές επίπεδο. Κατά συνέπεια η χώρα δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από κανέναν.
Δεν πρέπει να κάνει με τίποτα πίσω από τις θέσεις της. Και μάλιστα καλό θα ήταν να επιμείνει στα ζητήματα που η Τουρκία αποκλίνει από τις δυτικές θέσεις. Δεν μπορεί χωρίς συνέπειες η Αγκυρα να προσεγγίζει τη Ρωσία όταν ολόκληρη η Ευρώπη υποφέρει. Δεν μπορούν οι ΗΠΑ να συζητούν ακόμη το ενδεχόμενο στρατιωτικής της ενίσχυσης όταν στην πράξη δεν συμμετέχει στις δοκιμασίες που υφίστανται οι χώρες της Δυτικής Συμμαχίας. Πρέπει εύλογα να τεθεί το ερώτημα «Είναι πλέον σύμμαχος;» («Ally No More?», τίτλος βιβλίου που κυκλοφόρησε προ διετίας για τον Ερντογάν στις ΗΠΑ).
