Το γεφύρι βρισκόταν στην περιοχή Κορέστια της Καστοριάς, στην είσοδο του χωριού Ρούλια (Κώττας), όπου γεφύρωνε το Ζελοβίτικο ποτάμι αλλιώς και Λαδοπόταμο ή Λιβαδοπόταμο, έναν απ’ τους δύο κλάδους που ξεκινούν τον μεγάλο Αλιάκμονα (τότε Βίστριζα ή Ιντζέ καρασού). Κοντά του περνούσε ο δρόμος που επικοινωνούσε τη Φλώρινα με την Κορυτσά και Καστοριά -«…παρέρχεται του χωρίου Ρούλια κειμένου 5΄ αριστερόθεν της οδού, και έχοντος 400 χριστιανούς, εκκλησίαν και 2 χάνια επί της οδού», περιγράφει ο Σχινάς. Το γεφύρι κατέρρευσε το 1938, ύστερα από δυνατή κατεβασιά -με δέντρα κλπ.- του ποταμού.
Επρόκειτο για αρκετά μεγάλο, μονότοξο γεφύρι. Ευτυχώς τρεις φωτογραφίες από το 1917 και μια παλιά κάρτα θα κρατούν για πάντα ζωντανή τη μορφή του. Βλέπουμε το τόξο του να το σχηματίζουν μια σειρά θολιτών (μονό διάζωμα), ενώ ο διάδρομος διάβασής του να ανεβοκατεβαίνει κορυφώνοντας πάνω απ’ τα κλειδιά. Ως προστατευτικά μέσα έχουν χρησιμοποιηθεί μεγάλες πέτρες, τοποθετημένες όπως οι αρκάδες. Μεγάλες και ακανόνιστες είναι και οι πέτρες στα τύμπανα. Τέλος, για την αντοχή τής όλης κατασκευής, αντί για ανακουφιστικά παράθυρα, διακρίνουμε να έχουν χτιστεί -να κοντράρουν στα κατάντη- από μία αντηρίδα στην κάθε όχθη.
Το γεφύρι πρέπει να χτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα. Στο συμπέρασμα οδηγούμαστε επειδή παλαιότερα η Ρούλια ή Χρούλια βρισκόταν πιο βορειοδυτικά (θέση Επάνω Χωριό). Υπέφερε όμως εκεί τα πάνδεινα από τους ένοπλους διερχόμενους στον κοντινό της τότε παλαιό δρόμο. Μεταφέρθηκε λοιπόν στην τωρινή τοποθεσία, όπου μετά το 1880 χαράχτηκε ο νέος δρόμος Φλώρινας-Κορυτσάς, με διακλάδωση μάλιστα και προς την Καστοριά. Από τότε βέβαια προέκυψε η ανάγκη της σύνδεσης του χωριού με τη συγκεκριμένη αρτηρία και η κατασκευή του γεφυριού -πάντως στα 1886 δεν πρέπει να υπήρχε ακόμη αφού δεν αναφέρεται από τον Σχινά.
Από τη “Γεφυρογραφία της Πίνδου”, τόμος Γ’ του Σπύρου Μαντά
