Ο συνεδριακός τουρισμός είναι μια μορφή ταξιδιού που αποφέρει τεράστια χρηματικά ποσά κάθε χρόνο. Και όλα αυτά επειδή ικανοποιεί τις ανάγκες ενός αυξανόμενου τμήματος ταξιδιωτών, εκείνων που παρακολουθούν συναντήσεις εργασίας και επαγγελματικές εκδηλώσεις.
Αλλα ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Τα κυριακάτικα τραπεζώματα με τους φίλους, τα οικογενειακά τραπέζια, οι γιορτές και οποιαδήποτε ευκαιρία για εορτασμό, μας βρίσκουν γύρω από ένα τραπέζι, να τρώμε, να πίνουμε κρασί, να συζητάμε δυνατά, ακόμη και να τραγουδάμε.
Όλα αυτά τα συναντάς στην αρχαία Ελλάδα, με μια λέξη: «Συμπόσιο»
Στην αρχαία Ελλάδα το συμπόσιο ήταν μια διαδεδομένη συνήθεια. Μια συγκέντρωση φίλων, ή ένα πάρτυ όπως θα λέγαμε σήμερα.
Σε ορισμένα από αυτά, οι συμμετέχοντες συνεισέφεραν ή οικονομικά, ή με τρόφιμα, τα οποία και λέγονταν “συμβολές”. Ο Όμηρος τα αποκαλεί “εράνους”, ενώ γνωστές είναι οι αρχαίες σχετικές φράσεις “δειπνείν από συμβολών”, ή “δείπνον από σπυρίδος”.
Το συμπόσιον (λέξη που σημαίνει «συνάθροιση ανθρώπων που πίνουν) αποτελούσε έναν από τους πιο αγαπημένους τρόπους διασκέδασης των Ελλήνων. Περιελάμβανε δύο στάδια: το πρώτο μέρος ήταν αφιερωμένο στο φαγητό, που σε γενικές γραμμές ήταν λιτό, ενώ το δεύτερο στην κατανάλωση ποτού. Στην πραγματικότητα, οι αρχαίοι έπιναν κρασί και μαζί με το γεύμα, ενώ τα διάφορα ποτά συνοδεύονταν από μεζέδες (τραγήματα): κάστανα, κουκιά, ψημένοι κόκκοι σίτου ή ακόμη γλυκίσματα από μέλι, που είχαν ως στόχο την απορρόφηση του οινοπνεύματος ώστε να επιμηκυνθεί ο χρόνος της συνάθροισης.
Το δεύτερο μέρος ξεκινούσε με σπονδή, τις περισσότερες φορές προς τιμήν του Διονύσου.
Κατόπιν οι παριστάμενοι συζητούσαν ή έπαιζαν διάφορα επιτραπέζια παιχνίδια, όπως ο κότταβος. Τα άτομα έμεναν ξαπλωμένα σε ανάκλιντρα (κλίναι), ενώ χαμηλά τραπέζια φιλοξενούσαν τα φαγώσιμα και τα παιχνίδια. Χορεύτριες, ακροβάτες και μουσικοί συμπλήρωναν την ψυχαγωγία των παρευρισκομένων. Ένας «βασιλιάς του συμποσίου» ο οποίος εκλεγόταν στην τύχη αναλάμβανε να υποδεικνύει στους δούλους την αναλογία κρασιού και νερού κατά την προετοιμασία των ποτών.
Αλλα η παραδοση αυτή των κοινών συναντήσεων για φαγητό κρασί και ποικίλες συζητήσεις συνεχίζεται και στους ρωμαϊκούς χρόνους. Οι Δειπνοσοφισταί είναι ένα συγγραφικό έργο 15 τόμων (που γράφτηκε περίπου το 200 μ.χ) του αρχαίου Έλληνα Αθήναιου από την Ναυκρατίδα της Αιγύπτου. Το έργο αυτό σώζεται στα αρχαία ελληνικά. Σημαντικό έργο της Ελληνιστικής εποχής δίνει στοιχεία για την Ρώμη. Πρωταγωνιστές του είναι γραμματικοί, λεξικογράφοι, ρήτορες, σοφιστές, μουσικοί και άλλοι φιλόσοφοι.
Σε αυτό το συγγραφικό έργο ο Αθήναιος διηγείται στον φίλο του Τιμοκράτη όσα ειπώθηκαν σε ένα συμπόσιο που είχε παραθέσει ο πλουσιότατος και πολυμαθέστατος Ρωμαίος Λαρήνσιος, οποίος ήταν λόγιος και εύπορος χορηγός των τεχνών. Ο Ρωμαίος Λαρήνσιος συγκαλεί λοιπόν συμπόσιο 29 εξεχόντων προσωπικοτήτων της εποχής του. Ποιητές, γραμματικοί, φιλόσοφοι, νομικοί, ρήτορες, μουσικοί και γιατροί θα συνομιλήσουν για διάφορα θέματα όπως είναι το φαγητό, το κρασί, η πολυτέλεια, η μουσική, η σεξουαλική ηθική, τα κουτσομπολιά, η φιλολογία.
Οι Montgomery και Strick (1995) υποστηρίζουν ότι για όσο καιρό υπήρχαν άνθρωποι, υπήρχαν συναντήσεις. Σημειώνουν ότι «οι αρχαιολόγοι, στις έρευνές τους για τους αρχαίους πολιτισμούς, βρήκαν πρωτόγονα ερείπια που λειτουργούσαν ως κοινόχρηστοι χώροι όπου οι άνθρωποι συγκεντρώνονταν για να συζητήσουν κοινά ενδιαφέροντα, όπως σχέδια κυνηγιού, πολεμικές δραστηριότητες, διαπραγματεύσεις για ειρήνη ή οργάνωση φυλετικών εορτασμών. Οι πόλεις, ειδικότερα, έγιναν κομβικά σημεία για την ανθρώπινη αλληλεπίδραση και το εμπόριο (Gartrell, 1992). Στην αρχαία Ρώμη, για παράδειγμα, πολλά κτίρια χρησιμοποιούνταν ειδικά για τη διεξαγωγή συζητήσεων και συναντήσεων. Η Ρωμαϊκή Αγορά, μια δημόσια πλατεία που βρίσκεται στο κέντρο μιας πόλης, χρησιμοποιήθηκε για δημόσιες συζητήσεις, δικαστικά θέματα και άλλες εργασίες. Πολιτικές συζητήσεις και ιστορικές ομιλίες πραγματοποιήθηκαν στο Rostra (μία μεγάλη εξέδρα που χτίστηκε στην πόλη της Ρώμης), ενώ συνεδριάσεις της Γερουσίας γίνονταν στο Comitium.
Πολλοί όροι που χρησιμοποιούνται στη βιομηχανία των συνεδριάσεων σήμερα, βασίζονται σε λατινικούς όρους, για παράδειγμα, το “conference” προέρχεται από τα μεσαιωνικά conferentia (“να συγκεντρώσει”) και το “auditorium” προέρχεται από το auditorius (“μέρος για να ακούσεις”) (Thompson, 1995).
Αλλα ποιά η σχέση των συμποσίων και των δειπνοσοφιστικών συναντήσεων με τον σύγχρονο συνεδριακό τουρισμό;
Αναμφίβολα αποτελούν πρόδρομες μορφές κοινωνικών αλλα και επιχειρηματικών συναντήσεων που διατηρήθηκαν μέχρι σήμερα.
Ωστόσο, οι βάσεις για τη σύγχρονη βιομηχανία συνεδριάσεων τέθηκαν μόνο τους δύο τελευταίους αιώνες, ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ευρώπη.
Σήμερα η βιομηχανία των συνεδριάσεων είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένη για την πολύτιμη οικονομική της συνεισφορά στους τουριστικούς προορισμούς. Έχει επίσης σημαντικές δυνατότητες ανάπτυξης. Οι κύριες οικονομικές επιπτώσεις του κλάδου είναι η συμβολή του στην απασχόληση και το εισόδημα, τόσο σε εθνικό όσο και σε περιφερειακό επίπεδο.
Σε αντίθεση με τον παραδοσιακό τουρισμό διακοπών, δεν είναι εποχιακός. Οι άνθρωποι ταξιδεύουν για δουλειά τόσο το καλοκαίρι όσο και το χειμώνα, κάτι που δημιουργεί μια ολόκληρη αγορά που περιστρέφεται γύρω από εμπορικές εκθέσεις και συνέδρια.
Η Χώρα μας που ανέδειξε με τα συμπόσια την αξία των ποικίλης θεματολογίας συναντήσεων , έχει όλες τις προϋποθέσεις για πρωταγωνιστήσει στον σύγχρονο συνεδριακό τουρισμό – προσθέτοντας φυσικά και κάποιες “πινελιές” από την γοητεία των αρχαίων συμποσίων – αρκεί με οργανωμένο τρόπο (και την απαραίτητη συνεργασία πολιτείας και φορέων τουρισμού) να επιχειρήσει να τοποθετηθεί σωστά στον παγκόσμιο χάρτη αυτής της τόσο σημαντικής τουριστικής αγοράς.
Περισσότερα στο https://itngreektourism.gr/itn-24/ σελίδες 48-49
