H 8η του Μάρτη δεν είναι γιορτή είναι η συνέχεια των διαρκών αγώνων των γυναικών για ισότητα, για έξοδο από την εκμετάλλευση και την καταπίεση.
Ήταν 8η του Μάρτη του 1857, όταν οι γυναίκες εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία της Νέας Υόρκης κατέβηκαν σε απεργία και διαδήλωσαν απαιτώντας βελτίωση των απάνθρωπων συνθηκών εργασίας, μείωση των ωρών εργασίας τους και εξίσωση των μισθών τους με αυτούς των ανδρών. Από τότε η 8η Μάρτη είναι μία ημερομηνία άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία και τους αγώνες του γυναικείου και του εργατικού κινήματος.
Γνωρίζουμε καλά ότι τα αιτήματα για ισότητα είναι και θα εξακολουθούν να είναι επίκαιρα, όσο το παραγωγικό μοντέλο εστιάζει στα κέρδη των λίγων από την εκμετάλλευση των πολλών, όσο οι κυβερνήσεις επιμένουν ιδεοληπτικά να επιλέγουν να εφαρμόζουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές, βάζοντας τα δικαιώματα και τις ζωές των ανθρώπων σε δεύτερη μοίρα. Σ’ αυτή την αέναη αλυσίδα εκμετάλλευσης οι γυναίκες παραμένουν ο αδύναμος κρίκος, οι φτωχότερες και οι πιο υπερεκμεταλλευόμενες. Η αφόρητη δυσωδία από τις καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση και βιασμούς που έρχονται στο φως σημαδεύει και την φετινή επέτειο της Ημέρας της Γυναίκας. Πρόκειται για εγκλήματα που βαραίνουν όμως πάνω στη συλλογική συνείδηση ως εγκλήματα κατά των γυναικών.
Ταυτόχρονα, παρατηρείται μία συνεχώς αυξανόμενη προώθηση της πατριαρχικής σεξιστικής κουλτούρας από τα ΜΜΕ, που τυφλά αναπαράγουν τις ιδεοληψίες της κυρίαρχης πολιτικής τάξης, δίνουν άφεση αμαρτιών στους θύτες κατηγορώντας τα θύματα κακοποίησης και προβάλλουν αναχρονιστικά και επικίνδυνα σεξιστικά πρότυπα ως προς το ρόλο της γυναίκας κλπ.
Οι εργαζόμενες σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα παλεύουν για να καταργήσουν την επισφάλεια στους χώρους εργασίας που, αν και δεν είναι η μόνη αιτία, διευκολύνει τις κακοποιητικές συμπεριφορές.
Παλεύουν για μαζικές και μόνιμες προσλήψεις στην υγεία, την παιδεία, την πρόνοια, τους δήμους και σε όλους εκείνους τους κρίσιμους τομείς που αναδείχθηκαν μέσα στην πανδημία. Διεκδικούμε δημόσιους και δωρεάν παιδικούς σταθμούς με ολοήμερη λειτουργία.
Παλεύουν για σωματεία που να είναι στήριγμα και οι οργανωτές της συλλογικής απάντησης για κάθε περιστατικό παρενόχλησης, για να μην στοχοποιούνται τα θύματα αλλά να βρίσκουν δικαίωση χωρίς για να μην χρειάζεται να περάσουν χρόνια.
Παλεύουν για τη διαρκή στήριξη των θυμάτων έμφυλης βίας με ψυχολογική, νομική, πρακτική βοήθεια. Απαιτούμε τη διασφάλιση και ενίσχυση του δικτύου των δομών για την αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών (Συμβουλευτικά Κέντρα Γυναικών, Ξενώνες Φιλοξενίας, Γραμμή 15900) και του δημόσιου χαρακτήρα τους και την επέκταση του Δικτύου Δομών και σε άλλες πόλεις, ώστε κάθε γυναίκα, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας να έχει άμεση πρόσβαση.
Παλεύουν για να καταρρίψουν τα στερεότυπα που εγκλωβίζουν τους ανθρώπους, κάθε φύλου, σε ιδεολογίες και συμπεριφορές που τελικά στρέφονται ενάντια τους, ακρωτηριάζοντας τους ψυχικά και μην αφήνοντας τους να αναπτυχθούν ως πρόσωπα, ως εκείνοι και εκείνες που θα ήθελαν αλλά και θα μπορούσαν να είναι.
Η κατάρριψη των στερεοτύπων αυτών προϋποθέτει πληθώρα θεσμικών και νομικών αλλαγών αλλά και βαθιές τομές στο εκπαιδευτικό σύστημα. Προϋποθέτει την επανασύσταση της Γραμματείας Ισότητας των Φύλων ως αυτοτελή, διακριτή και ορατή κρατική δομή. Προϋποθέτει βασικές μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση όπως η ένταξη συμπεριληπτικής σεξουαλικής εκπαίδευσης σε όλη τη διάρκεια του σχολικού βίου, σχολικά εγχειρίδια με συμπεριληπτική γλώσσα και εικονογράφηση, αναμόρφωση των αναλυτικών προγραμμάτων.
Εμείς, οι γυναίκες εργαζόμενες, επιλέγουμε να αντιδράσουμε συλλογικά, συμμετέχουμε ενεργά στα σωματεία μας, τα οποία επείγει να ασχοληθούν συστηματικά με τα προβλήματα του μισού δυναμικού τους, θυσιάζοντας ακόμα ένα κομμάτι από τον ελάχιστο προσωπικό μας χρόνο, για ένα καλύτερο αύριο για μας και τα παιδιά μας, για μια δημοκρατική κοινωνία ισότητας που η απελευθέρωση των γυναικών θα είναι αυτονόητη και δεδομένη!
Απαιτούμε την ισότητα των φύλων και την ενίσχυση της θέσης των γυναικών στην κοινωνία.
Η Γραμματέας Ο Πρόεδρος
Μαμιάκα Κλεοπάτρα Νικολάου Σταύρος
