Ο εξαναγκασμός να ζήσω τον έρωτά μου του Αγίου Βαλεντίνου, μία ημέρα που έχει προσδιοριστεί για εμπορικούς λόγους, δεν είναι το φόρτε μου. Παράλληλα, η αποφυγή αυτή δεν με κάνει λιγότερο άνθρωπο.
Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου ξεκίνησε ως εορτασμός των διαφόρων Χριστιανών μαρτύρων που ονομάζονταν Βαλεντίνοι – ήταν τουλάχιστον τρεις. Τυχαίο; Κάτσε να σου πω και πώς ολοκληρώνεται ο –επικρατέστερος– μύθος: με λιθοβολισμό και αποκεφαλισμό του Βαλεντίνου, κατ’ εντολή του αυτοκράτορα Κλαύδιου, γιατί δεν συντάχθηκε με την εντολή να μην παντρεύει ζευγάρια Χριστιανών. Όχι φίλη/φίλε μου. Δεν υπήρχε happy end.
Δεν είναι η αλληλεγγύη προς το άδικο τέλος του εμπνευστή της Valentine’s Day που με κάνει να νιώθω ως μάρτυρας κάθε Φλεβάρη, πολύ πριν ξημερώσει η 14η ημέρα του μήνα, από όταν αρχίζουν οι σχετικοί στολισμοί και οι διαφημίσεις. Πραγματικά, αδυνατώ να καταλάβω τη φρενίτιδα που επικρατεί. Αγαπάς κάποιον άνθρωπο; Υποθέτω πως τον αγαπάς κάθε μέρα. Γιατί, λοιπόν, χρειάζεσαι αφορμή για να του πας ένα λουλούδι; Κάν’ το όποτε το νιώθεις. Βασική προϋπόθεση, βέβαια, είναι να το νιώσεις: να νιώσεις την ανάγκη να δείξεις τα συναισθήματά σου.
Αυτό το εκβιαστικό «θα το κάνεις στις 14/2» δεν το κατάλαβα ποτέ. Άσε που πάντα μου προκαλούσε –περιττό– άγχος.
Ο Άγιος Βαλεντίνος στα νιάτα μου
Για να φύγει από τη μέση ο «ελέφαντας που υπάρχει στο δωμάτιο», θα ομολογήσω ότι δεν είμαι σε σχέση. Και, πριν προλάβεις να ξεχυθείς στα «Γι’ αυτό είσαι κυνική», να σου εξηγήσω ότι κυνική γεννήθηκα. Τώρα, μπορούμε να πάμε παρακάτω.
Στα 40something και ενώ έχω ζήσει το μερτικό μου στις σχέσεις που είχαν και έρωτα και αγάπη (όπως είχαν και τέλος, γιατί δεν ήθελα να παντρευτώ, μηδέ να κάνω παιδιά, οπότε το τέλος ήταν σαν φυσική εξέλιξη), έχω να θυμάμαι το άγχος που μου προκαλούσε ο Βαλεντίνος όταν ήμουν έφηβη, ή στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης.
Δεν ήταν μόνο το τι θα αγόραζα στον αγαπημένο μου, κυρίως γιατί κάτι έπρεπε να πάρω – και η σχέση μου με το «πρέπει» ήταν παιδιόθεν και παραμένει αυτή που έχω με τη μαγειρική: ανύπαρκτη. Ήταν και το αν ο αγαπημένος μου θα μου πρόσφερε κάτι. Τόση αγωνία δεν τη θέλει ούτε ο Θεός – παρεμπιπτόντως, η Ορθόδοξη εκκλησία δεν έχει Βαλεντίνους, αλλά τους Αγίους Αποστόλους Ακύλα και Πρισκίλλη, οι οποίοι θεωρούνται προστάτες των ερωτευμένων και η μνήμη τους τιμάται στις 13 Φεβρουαρίου. Όχι, πες μου, πόσες συμπτώσεις μπορείς να αντέξεις;Remaining Time-0:00FullscreenMute
Πίσω στα νιάτα μου, όταν ο σύντροφός μου έκανε το λάθος (να πω έγκλημα;) να μην έχει ετοιμάσει κάτι για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, γινόταν η σφαγή του Δράμαλη. Ποια αγάπη και ποια λουλούδια (#diplis); Έχεις δει καρτούν που εκνευρίζεται και αρχίζει να κοκκινίζει από τα πόδια έως την κορυφή του κεφαλιού, πριν να βγάλει καπνούς από τα αυτιά; Τότε έχεις δει κι εμένα, στο τέλος της βραδιάς, αν δεν είχα πάρει ούτε πασατέμπο. Δεν χρησιμοποίησα τυχαία αυτόν τον ξηρό καρπό. Ήταν το παράδειγμα που χρησιμοποιούσα, στο πικ της εξαλλοσύνης μου: «Δεν χρειαζόταν να μου πάρεις σπίτι. Ας μου έδινες έναν πασατέμπο». Θα ρωτήσεις αν θα γινόταν ο ίδιος χαμός, σε περίπτωση που μου έφερνε όντως μόνο πασατέμπο.
Τίμια θα σου απαντήσω ότι θα γινόταν ένα τζαρτζάρισμα, αλλά θα αναγνώριζα πως τουλάχιστον με σκέφτηκε. Εκείνη την ημέρα. Γιατί πού μυαλό να σκεφτώ αν με σκεφτόταν γενικά και τις άλλες 364 ημέρες του χρόνου, ώστε να πάρω τις αποφάσεις μου; Ή μήπως ήμουν κάπως υπερβολικούλα που τον ξέχεζα τη –γνωστή ως– ημέρα των ερωτευμένων, για κάτι που σήμερα αντιλαμβάνομαι ότι δεν ήταν και τόσο ουσιαστικό;
Μια μικρή παρένθεση
Η πρώτη μου μεγάλη σχέση (τριών χρόνων) είχε μια δεδομένη αδυναμία ως προς το να είναι πιστός. Και εγώ καθόμουν και ασχολούμουν με το δώρο του Αγίου Βαλεντίνου! Τη βλέπεις την παράνοια, έτσι; Μετά το λάθος να μη μου φέρει κάτι του πρώτου Αγίου Βαλεντίνου (και όσα ακολούθησαν), συνήθιζε να μου φέρνει ό,τι υπήρχε σε μέγεθος λούτρινων αρκούδων Forever Friends (αν είσαι της εποχής μου, τα ξέρεις). Το μεγαλύτερο (πρέπει να ήμασταν ισοϋψείς) του το πέταξα στο κεφάλι από το μπαλκόνι του σπιτιού μου, ένα βράδυ που είχε έρθει να μου πει πως είμαι ο έρωτας της ζωής του. Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας, είχα μάθει ότι είχε κάνει σεξ με μια γνωστή μου. Υγεία, θα σου πω τώρα, γιατί τότε έλεγα άλλα. Η ζωή συνεχίστηκε και για τους δυο μας.
Όπως συνεχίστηκαν και οι Άγιοι Βαλεντίνοι. Όσο περνούσαν τα χρόνια και αποκτούσα οικονομική δυνατότητα να κάνω και ένα ταξίδι (βρε αδελφέ), αυξήθηκαν οι απαιτήσεις ως προς το «τι θα κάνουμε στις 14 του Φλεβάρη». Αυξήθηκε και η απογοήτευσή μου. Ώσπου αποφάσισα να μη με ενδιαφέρει. Σε μια καθημερινότητα γεμάτη από απειλές για τη ψυχική μου υγεία, δεν θα έδινα περισσότερο χώρο σε κάτι τόσο αδιάφορο. «Όχι Βαλεντίνε, δεν θα με ταράζεις εσύ», είπα, και μέχρι σήμερα πορεύομαι σε αυτόν τον δρόμο.
Λογική κι ευαισθησία
Kατόπιν όλων αυτών, μάλλον θα έχεις καταλάβει πως δεν είμαι ο πιο ρομαντικός άνθρωπος που θα βρεις εκεί έξω. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είμαι ευαίσθητη. Ή πως δεν συγκινούμαι με χειρονομίες που είναι ιδιαίτερες. Θα σου δώσω και το απόλυτο παράδειγμα, εξ όσων έχω ζήσει – που δεν ήταν λίγα.
Για έξι χρόνια (το λέω και με πιάνει δυσφορία – εδώ να σου πω ότι νιώθω καταπίεση και από το ημιμόνιμο μανικιούρ, αφού δεν μπορώ να το αφαιρέσω όποτε θέλω, μόνη μου), είχα σχέση με έναν άντρα που δεν είναι Έλληνας και δεν ζει στην Ελλάδα. Να είναι καλά η τεχνολογία (και τα αεροπλάνα), αισθανόμουν πως ζούσαμε στην ίδια γειτονιά. Ήταν πάντα εκεί, πάντα έτοιμος να δείξει με πράξεις τα συναισθήματά του – ώσπου μπήκε στη μέση αυτό που λέγεται ζωή και η σχέση τελείωσε.
Θα κάνω, όμως, ένα rewind σε έναν χειμώνα που είχα πάει για δουλειά στο Ηράκλειο της Κρήτης. Εκείνος δούλευε στη Ρωσία. Νομίζω είχα γενέθλια (δεν ορκίζομαι, αφού έχω ένα θέμα με το μνημονικό μου). Είμαι σίγουρη πως, ενώ μιλούσαμε στο FaceTime, χτύπησε η πόρτα του δωματίου στο ξενοδοχείο όπου έμενα. Του είπα «περίμενε», πήγα στην πόρτα και μια υπάλληλος μου έδωσε μια τεράστια ανθοδέσμη που είχε κι ένα σημείωμα: ήταν από εκείνον και μου έγραφε τους λόγους που με αγαπάει. Ακόμα και τώρα, που σ’ τα γράφω, συγκινούμαι. Φαντάσου τι ρεσιτάλ έδωσα τότε – με εκείνον να με βλέπει στο FaceTime και να χαμογελάει και να μου αποκαλύπτει πως είχε συνεννοηθεί με μια φίλη μου, η οποία είχε τη διεύθυνση του ξενοδοχείου όπου έμενα. Μετά κατάλαβα τον λόγο που ήθελε να με βοηθήσει να βρω ξενοδοχείο.
Τώρα, θέλω να βάλεις στην εξίσωση πως λίγους μήνες νωρίτερα, ο ίδιος άνθρωπος μου είχε στείλει ένα μπουκέτο με λουλούδια, ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, στη δουλειά. Το έβαλα στο αυτοκίνητο και… το ξέχασα εκεί, όπως αντιλήφθηκα την επομένη που με ρώτησε πού είναι τα λουλούδια (ενώ πάλι, ήμασταν στο FaceTime).
Ποιος Άγιος Βαλεντίνος;
Ηθικό δίδαγμα: ο εξαναγκασμός τού να ζήσω τον έρωτά μου μια ημέρα που έχει προσδιοριστεί για εμπορικούς λόγους, δεν είναι το φόρτε μου (άσε που βρήκα ουκ ολίγες έρευνες από ψυχολόγους, με θέμα «πώς να απαλλαγείς από το άγχος, τις μη ρεαλιστικές προσδοκίες και την πίεση του Αγίου Βαλεντίνου» και κατάλαβα πως, αντί για ημέρα χαράς, έχει καταντήσει τοξική συνθήκη).
Παράλληλα, η αποφυγή αυτή δεν με κάνει λιγότερο άνθρωπο. Επίσης, δεν με κάνει μίζερη (ή δεν μου προκαλεί το όποιο άλλο αρνητικό συναίσθημα) το ότι τώρα δεν έχω κανέναν να γιορτάσω αυτήν την ημέρα. Σκέφτομαι πως έχω τόσους ανθρώπους που αγαπώ. Σκέφτομαι και ότι είναι χρήσιμο να τους δείξω πώς αισθάνομαι, πριν να είναι αργά. Όποτε θέλω εγώ, όμως. Όχι όποτε θέλει ο Άγιος Βαλεντίνος. Δεν τον ξέρω τον τύπο, οπότε δεν με νοιάζει και τι θέλει – αν κατάλαβες τι θέλω να πω.
