Η απώλεια μνήμης μπορεί να είναι ενοχλητική. Μπορεί ακόμη και να είναι ανησυχητική.
- Ποιο ήταν το όνομα αυτού του συναδέλφου;
- Τι ώρα είναι το ραντεβού αύριο;
- Αυτός ήταν ο πωλητής που μας προσέφερε 25% έκπτωση 200 προϊόντων ή 20% έκπτωση 250;
Ή ακόμα, όσο μεγαλώνετε: “Ωχ! Ξεχνάω, επειδή ο εγκέφαλός μου επιβραδύνεται λόγω γήρανσης;”
Σήμερα, έχουμε κάποια καλά και ενδιαφέροντα νέα να μοιραστούμε γι΄ αυτό.
Πρώτα απ’ όλα, αν ανησυχείτε, σταματήστε. Δεν θα βοηθήσει σε καμία περίπτωση. Και δεύτερον, αποδεικνύεται ότι ξεχνώντας πράγματα μπορεί στην πραγματικότητα να είναι ένα νευρολογικό πλεονέκτημα.
Πώς; Σύμφωνα με μια νέα θεωρία στο περιοδικό Nature Reviews Neuroscience, υπάρχουν πολλά βασικά σημεία:
Πρώτον, πρέπει να θυμόμαστε ότι, ανά πάσα στιγμή, είμαστε όλοι εκτεθειμένοι σε πολύ περισσότερα ερεθίσματα από ό, τι θα μπορούσαμε ενδεχομένως να δώσουμε προσοχή, δεν πειράζει να θυμόμαστε με ακρίβεια, ακόμα και μετά από λίγα δευτερόλεπτα ή λεπτά.
Δεύτερον, ξεχνώντας κάποια πράγματα-ίσως τα περισσότερα πράγματα-είναι ένας φυσικός μηχανισμός του εγκεφάλου, χωρίς τον οποίο θα ήταν σχεδόν αδύνατο να λειτουργήσουμε στην καθημερινότητα.
Τέλος, ο εγκέφαλος χρειάζεται να έχει πρόσβαση σε συγκεκριμένες μνήμες-ιδανικά, τις πιο χρήσιμες.
Η θεωρία που έθεσε το Trinity College στο Δουβλίνο εξηγεί:
Αντί να θεωρείται σφάλμα, η απώλεια μνήμης μπορεί να είναι ένα λειτουργικό χαρακτηριστικό του εγκεφάλου, επιτρέποντάς του να αλληλεπιδρά δυναμικά με το περιβάλλον.
Το να ξεχνάμε κάποιες πληροφορίες, μπορεί να είναι επωφελές, καθώς αυτό μπορεί να οδηγήσει σε πιο ευέλικτη συμπεριφορά και καλύτερη λήψη αποφάσεων.
Εάν οι μνήμες αποκτήθηκαν σε συνθήκες που δεν σχετίζονται πλήρως με το σημερινό περιβάλλον, ξεχνώντας τες μπορεί να είναι μια θετική αλλαγή που βελτιώνει την ευημερία μας.
Με άλλα λόγια, οι εγκέφαλοί μας μαθαίνουν να ξεχνούν και, ως εκ τούτου, οι μνήμες δεν χάνονται ποτέ, αλλά απλώς γίνονται απρόσιτες-αποθηκεύονται στον εγκέφαλο με τρόπο που περιορίζει την ικανότητα πρόσβασης σε αυτές.
Είναι μια σημαντική διάκριση, σύμφωνα με τους συγγραφείς Dr.Tomás Ryan του Ινστιτούτου Νευροεπιστημών του Trinity College στο Δουβλίνο και τον Dr. Paul Frankland του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Τορόντο, και αυτό που τους οδηγεί να πιστεύουν ότι “αυτή η «φυσιολογική απώλεια μνήμης» είναι αναστρέψιμη σε ορισμένες περιπτώσεις.”
Θεωρούν επίσης ότι “σε ασθένειες – όπως σε άτομα που ζουν με τη νόσο του Αλτσχάιμερ – αυτοί οι φυσικοί μηχανισμοί απώλειας μνήμης είναι μια κατάληψη, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα σημαντικά μειωμένη προσβασιμότητα στα κύτταρα μνήμης και παθολογική απώλεια μνήμης.”
Έτσι, τι σας δίνει αυτό, ως κάποιος που ζει, εργάζεται και οδηγεί σήμερα;
Ελπίζω να σας δώσει έναν συνδυασμό ελπίδας, θαύματος αλλά και την έλξη για πρακτικές μνήμης: δηλαδή, ενισχύστε τη μνήμη σας με λίστες ελέγχου και ημερολόγια και διπλό έλεγχο των μικρών πραγμάτων.
Εάν μπορώ να κάνω μια αντιστοιχία, οι δρομείς μεγάλων αποστάσεων δεν παραπονιούνται το γεγονός ότι χρειάζονται ενυδάτωση και καύσιμα για να επιτύχουν τους στόχους τους. Απλά βρίσκουν τρόπους να μεταφέρουν ή να αποθηκεύουν νερό και θερμίδες.
Και ένα παράδειγμα που ίσως πονάει, είναι οι δημιουργικοί αλλά φυσικά ανοργάνωτοι άνθρωποι, οι οποίοι αν είναι έξυπνοι, δεν ζουν μέσα στο χάος. Βρίσκουν συστήματα που θα τους βοηθήσουν να οργανωθούν.
(Στην περίπτωσή μου, αυτό σημαίνει την πρόσληψη ενός επαγγελματία ώστε να με βοηθήσει να σχεδιάσω τους ευκολότερους και πρακτικούς τρόπους για να οργανωθώ και να είμαι στο δρόμο μου.)
Τέλος, αν ανησυχήσετε για τη μνήμη σας, σταματήστε το. Ο Ryan και ο Frankland θεωρούν ότι οι απαντήσεις είναι όλες στο μυαλό σας. Απλά πρέπει να μάθετε πως να έχετε πρόσβαση σε αυτές.
Μετάφραση – Επιμέλεια: Ειρήνη Παγκουλίδου
Με πληροφορίες από Inc.
