Κάθε φορά ακούμε την ίδια ευχή: Να είναι αυτό «το τελευταίο θύμα» της οπαδικής βίας. Και κάθε φορά υπάρχει η επόμενη.
Δεν είναι δυστυχώς το τελευταίο θύμα. Ένας νεαρός 19 ετών, τη στιγμή που ξεκινούσε στην ουσία τη ζωή του, έφυγε από αυτή γιατί κάποιος αλήτης θεώρησε ότι έχει τη δύναμη του..Θεού και την «εξουσία» να αποφασίσει αν θα ζήσει ένα παιδί ή όχι.
Τα ίδια και τα ίδια. Μπορεί αυτή τη φορά να μην ήταν ένα θύμα των γηπέδων, ένα θύμα που προήλθε από «μάχη» οπαδών μέσα σε ένα γήπεδο. Η ένας νέος που απλά περπατούσε στο δρόμο.
Διάβασα κάπου ότι ήταν στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή. Αλήθεια, δεν το καταλαβαίνω αυτό. Δηλαδή απαγορεύεται κάποιος να κάνει μία βόλτα ή να επιστρέψει αμέριμνος προς το σπίτι του; Έτσι όπως φθάσαμε, μάλλον θα πρέπει να φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε, μήπως κάποιος αποφασίσει ότι δεν του αρέσει ο τρόπος που περπατάμε, ο τρόπος που μιλάμε ή οτιδήποτε άλλο.
Θα μου πει κάποιος ότι αυτό είναι άλλο θέμα και άλλο η αθλητική βία. Σίγουρα, όμως αυτή εδώ η περίπτωση κάτι τέτοιο ήταν.
Υπάρχουν τα επεισόδια εντός γηπέδων, υπάρχουν εκείνα τα περιβόητα ″ραντεβού οπαδών” για να πλακωθούν με όποιο αντίτιμο και όποια απώλεια. Και φυσικά δεν είναι μόδα μόνο της Ελλάδας, έχει προέλθει από το εξωτερικό. Μέχρι και ταινίες έχουν γυριστεί.
Υπάρχουν οι επιθέσεις που γίνονται κατά καιρούς σε γραφεία συνδέσμων, είτε αυτά είναι ανοιχτά και έχουν κόσμο μέσα, είτε είναι κλειστά για να κάνουν ζημιές. Υπάρχουν και οι μεμονωμένες επιθέσεις, αυτές που γίνονται απροειδοποίητα, απλά και μόνο γιατί μπορούν να χρησιμοποιήσουν βία γενικώς οι χούλιγκαν.
Και φυσικά έχουν γραφτεί πολλά. Παλιά λέγαμε: Έχει χυθεί πολύ μελάνι για το θέμα. Τώρα λέμε έχουμε περάσει ώρες πολλές στο πληκτρολόγιο. Και συμπληρώνουμε: Έχει χυθεί και πολύ αίμα.
Και φυσικά καταλήγουμε στο ίδιο ερώτημα. Γιατί δεν τελειώνει όλο αυτό; Ποιος φταίει;
Aπαντώ: Όλοι φταίνε και όλοι φταίμε γι’ αυτό.
Πρώτα απ’ όλα το κράτος. ΓΓιατί τα μέτρα που παίρνει δεν είναι αυτά που πρέπει. Θυμάμαι τότε που η Θάτσερ είχε αποφασίσει να αφήσει της ομάδες της Αγγλίας εκτός Ευρώπης για αρκετά χρόνια. Τότε, προφανώς πάνω στον εκνευρισμό της, είχε πει και την ιδέα να μπουν…ηλεκτροφόρα κάγκελα στα γήπεδα(!) – κάτι φυσικά που δεν έγινε.
Το κράτος έχει τη δύναμη, αν θέλει να «τελειώσει» τους αλήτες που ξαφνικά αποφασίζουν για τις ζωές των άλλων. Πρέπει για όλα αυτά τα εγκλήματα να ισχύσει το ιδιώνυμο και να είναι κακουργήματα. Πρέπει οι ποινές να είναι όχι μόνο παραδειγματικές, αλλά και σκληρές και μεγάλες. Δεν έχει νόημα να συλλαμβάνουμε κάποιον και σε λίγο καιρό να είναι εκτός φυλακής και να κάνει τα ίδια. Πρέπει το κράτος να επιβάλλει ποινές και στις ομάδες, όταν τα επεισόδια γίνονται στο γήπεδο. Αλλά ποινές μεγάλες, όχι απλά ένα ”ξεσκόνισμα”. Πρέπει οι ποινές να γίνονται αισθητές και να «πονούν» τις ομάδες, τους παίκτες, τους οπαδούς όλους φυσικά.
Ποιος άλλος φταίει; Μα και εμείς, οι δημοσιογράφοι, κυρίως ο οπαδικός Τύπος, αλλά και μεμονωμένα κάποιοι που επί τούτου και για να γίνουν ίσως αρεστοί, ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Έχουμε και εμείς το μερίδιο ευθύνης μας, μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία. Απλά το έχουμε και πρέπει και εμείς να σκεφτούμε τι πρέπει να κάνουμε για να μην υπάρξει, «άλλο ένα θύμα», ή αν θέλετε επόμενα θύματα.
Φταίνε και οι ανεγκέφαλοι, όλοι εκείνοι που ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμοι να θυσιάσουν ή να θυσιαστούν στο όνομα της όποιας ομάδας χωρίς να σκέφτονται. Όλοι αυτοί που ψάχνουν το επόμενο θύμα τις νύχτες, γιατί έτσι γουστάρουν στην τελική, γιατί θεωρούν ότι είναι «μάγκες» και δεν φοβούνται. Ας ψάξουν στο διαδίκτυο να δουν τι ήταν οι μάγκες και από που προέρχεται η λέξη.
Φταίνε και τα ίδια τα σπίτια, οι γονείς. Το μεγάλωμα των παιδιών τους. Οι γονείς πρέπει να μάθουν τα παιδιά από μικρά να σέβονται. Όχι μόνο τις γυναίκες, όπως επιτέλους φωνάζουμε το τελευταίο χρονικό διάστημα, αλλά να σέβονται τον άλλο, τη ζωή του, την ύπαρξή του.
Φταίνει και οι ομάδες φυσικά. Αυτές είναι που έχουν υποχρέωση να χαλιναγωγήσουν τους οπαδούς τους, να τους επιβάλλουν με όποιο τρόπο να μην γίνονται «πρόβατα», έτοιμα να θυσιαστούν. Αλλά να αγαπούν τον αθλητισμό, να υποκλίνονται και να χειροκροτούν τον αντίπαλο, να τραγουδούν και να ενισχύουν με φωνές, αλλά να αποδέχονται την ήττα ως κομμάτι της ομορφιάς του σπορ.
Θα μου πείτε: «Ρε που ζεις, γίνονται αυτά;»
Να γίνουν. Χθες ήταν ο Άλκης. Λίγο αργότερα ένας 14χρονος σε άλλη επίθεση αθλητικής βίας, γιατί και πάλι δύο παιδιά (…της ”άλλης” ομάδας) έκαναν βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης.
Όλοι φταίμε και όλοι πρέπει να αλλάξουμε. Το θέμα είναι αν θέλουμε να αλλάξουμε. Αν θέλουμε να πάμε ένα βήμα μπροστά, χωρίς αίματα, χωρίς θυσίες, χωρίς μαγκιές και κυρίως χωρίς να είμαστε οι «γίγαντες» και οι άλλοι δίπλα μας οι «νάνοι». Θα αλλάξει κάτι, ή πάλι θα μείνουμε στις ευχές να είναι ο Άλκης το «τελευταίο θύμα» μέχρι το επόμενο;
